پدر و بازی کودک

بازی برای كودك مهم است از آن بابت كه سبب رشد جسمانی اوست و عامل كسب مهارت و ورزیدگی اعضاست. نجات كودك از سرگردانی است. عاملی است برای آموزش درس زندگی و سببی است برای توسعه نوآفرینی‌ها و ابداعات. سبب رشد عاطفی است وسیله‌ای برای آموزش مسئولیت است و طفل را از سردر گمی و ولگردی و تنبلی و ركود بیرون می‌آورد. بازی وسیله‌ای برای كشف دنیای پنهان كودك و شناخت دنیای وجودی اوست. كودك در ضمن بازی نشان می‌دهد كه فردی مدیر، تابع، باحوصله، خشمگین، آرام، با اندیشه، خوش‌فكر و خوش برخورد، ناراحت، موزی، فعال و تنبل، مزاحم، معاون، همكار، ضعیف، نیرومند، ماهر، ناشی و ... است. در سایه این كشف‌هاست كه می‌توان در پی اصلاحش كوشید و عوارض و نابسامانیها را در او اصلاح كرد و یا جنبه‌های مثبت را تقویت نمود. پدر باید با كودك بازی كند و او را در ضمن بازی، در غالب بازی بسازد. رسول اكرم (ص) فرمودند: « مَنْ كانَ لَهُ صَبٌّی فَلْیَتَمابَلَهُ : آنكس كه كودكی دارد باید با او كودكی كند » پدر در سایه بازی با كودك، با او مأنوس شده و دنیایش را كشف می‌كند. پدر باید با بازی با هدف، راه و رسم را به كودك بیاموزد. او را رهبری كند و به سویی سوق دهد كه حاصل آن سازندگی و رشد فردی و اجتماعی است.

منبع : شمیم