جنگ به نفع هیچکس نیست

کانون زنان ایرانی - :"نبود صدای صلح‌خواهی در عراق و افغانستان جنگ را به این دوکشورتحمیل کرد."این را ثریا عزیزپناه، فعال حقوق کودک در جلسه اعضای کمیتهٔ موقت صلح کانون مدافعان حقوق بشر، یکی از نشست‌هایی که برای همفکری در تشکیل شورای ملی صلح برگزار شده بود گفت.این شورا که قصد دارد صدای صلح دوستی مردم ایران را به گوش جهان برساند، با محکوم کردن اعمال تهدیدکننده صلح توسط نیروهای خارجی، از دولت نیز می‌خواهد که با پذیرش قطعنامه شورای امنیت با سازمان ملل و عمل به تعهدات بین‌المللی زمینهٔ تهدید صلح را از میان بردارد.
جلسه ی کمیته موقت صلح در حالی برگزار شد که فعالان جنبش‌های زیست‌محیطی و زنان نیز در آن حضور داشتند و به بحث و تبادل‌نظر پرداختند.
یکی از اعضای این کمیته با اشاره به این که فعالان این دو حوزه کمک بزرگی به برقراری صلح می‌توانند داشته باشند، گفت: «شش ماه پیش گروه مادران صلح را تشکیل دادیم که تجربه موفقی بود و بیش از همه، این مادران شهدا بودند که استقبال کردند و با ما تماس گرفتند.»
او ادامه داد: «هر چند اکنون در ایران چیزی به نام جنبش صلح نداریم اما این حرکت را از امروز و با حساس کردن مردم به ویژه جوانان باید آغاز کنیم.»
ژیلا شریعت‌پناهی، محقق و پژوهشگر نیز به سخنرانی‌های خود در زمینهٔ تعلیق غنی‌سازی در دانشگاه صنعتی شریف در زمان دولت قبلی اشاره کرد و گفت: «آن موقع از لحاظ علمی استدلال کردم که چرا باید غنی‌سازی متوقف شود و این کار اصلا سیاسی نبود که در عمل هم باعث تعلیق غنی‌سازی شد اما متاسفانه با فشارهایی که برخی جناح‌ها در روزهای پایانی دولت قبلی اعمال کردند، غنی‌سازی دوباره آغاز شد.»
او معتقد است که غنی‌سازی هم به دلیل خطر جنگ و هم به لحاظ علمی باید متوقف شود اما قبل از آن باید تجزیه و تحلیل کرد و دلایل را ارایه داد.
یکی دیگر از اعضای کمیته موقت صلح نیز گفت: «متاسفانه نه تنها در میان مردم که در میان تحصیلکرده‌ها هم حساسیتی نسبت به موضوع جنگ احساس نمی‌شود.»
او با ابراز تاسف گفت:‌«هنوز از یک جامعه مدنی برخوردار نیستیم که بخواهد به ساخت قدرت تاثیر بگذارد.»
این عضو کمیته موقت صلح، اثرات قطعنامه سوم را وخیم ارزیابی کرد و گفت: «ما به دنبال تشکیل جنبش صلح هستیم نه تشکیل یک سازمان سیاسی و قصد داریم که صلح را در درون مردم عادی کنیم.»
او ادامه داد:‌«متاسفانه در شرایطی هستیم که گذشته از مردم، روشنفکرها و تحصیلکرده‌ها هم روزنامه نمی‌خوانند و به نظر می‌رسد که تحصیلکرده‌ها هم قهر کرده‌اند، در این شرایط باید تلاش کنیم تا صلح‌خواهی به میان افکار عمومی جامعه برود.»
او نقش سازمان‌های غیردولتی (NGO)ها را در زمینه ایجاد ارتباط با مردم و حساس کردن آن‌ها به این مساله موثر دانست.
یکی دیگر از اعضای کمیته موقت صلح نیز گفت:« این جنبش صلح‌خواهی باید توسط اصناف، سیاسیون و فعالان جامعهٔ مدنی شکل بگیرد.»
شریعت‌پناه ادامه داد: «ما نمی‌خواهیم تجربه عراق و افغانستان را داشته باشیم پس باید حرکت صلح‌خواهی را در جامعه ایجاد کنیم.»
فیروزه صابر، رییس انجمن زنان مدیر کارآفرین نیز از لزوم ایجاد شبکه‌ اجتماعی برای نهادینه کردن ایده صلح‌خواهی گفت و از قطع ارتباط افراد روشنفکر با مردم عامی گله کرد.
زهره تنکابنی، از اعضای گروه مادران صلح نیز به این موضوع اشاره کرد که موفقیت در نهادی کردن هر حرکت اجتماعی در گرو راهیابی حرکت به درون جامعه است.
فریده ماشینی نیز این موضوع را تاکید کرد: «این جریان صلح‌خواهی باید میان مردم وارد شود و تنها به تشکیل شورایی فرمایشی بسنده نشود.»
او از فعالان جنبش‌های زیست‌محیطی و زنان خواست که هر کدام به نوبه خود، نقش موثری در آگاه‌سازی افراد جامعه داشته باشند.
شهلا لاهیجی، ناشر و فعال در امور زنان هم به ساده بودن تشکیل جنبش اما سختی پایدار ماندن آن اشاره کرد: «تجربه ۵۰ سال گذشته نشان داده که حرکت‌هایی موفق هستند که با استراتژی معین و تاکتیک از پیش تعیین شده همراه باشند.»
او گفت: «باید روی استراتژی‌ای تاکید کنید که درد مشترک همه مردم باشد.برای مردمی که تجربه جنگ را داشته‌اند، سخن از صلح، سخن دلپذیری است و اگر هم عده‌ای به شما نپیوندند، ته دلشان با شما موافق است.»
او کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز علیه زنان را مثال زد و گفت: «این کمپین عمومی شد چرا که مردم همه موضوع دو همسری را به خوبی درک می‌کنند حتی اگر موارد دیگر کمپین را به سادگی این موضوع درک نکنند.»
یکی دیگر از اعضای کمیته موقت صلح نیز به تصور غلط بعضی جوانان درباره حمله آمریکا به ایران اشاره کرد و گفت: «برخی از جوانان تصور می‌کنند که جنگ فقط بین دولت‌هاست و مردم درگیر نمی‌شوند در حالی که این طور نیست.»
او ادامه داد: «جنگ فقط آتش‌ و گلوله نیست، هم اکنون نیز زنان و اقشار آسیب‌پذیر از پیامد افزایش قیمت‌ها متاثر شده‌اند.و این در حالی است که سوء‌تغذیه کودکان مساله‌ای است که به سادگی جبران نمی‌شود.»
او ادامه داد: «تا همه اقشار خطر نکنند، جنبشی شکل نمی‌گیرد باید به این نکته توجه کنیم که مادران کودکان شیرخوار با تحریم در معرض افزایش قیمت شیر قرار می‌گیرند و این مساله کاملا اجتماعی است و اصلا رنگ سیاسی ندارد.»
پروین اردلان، فعال جنبش زنان نیز گفت: «تجربه ما در کمپین یک میلیون امضا نشان داد که وقتی حساسیت عمومی بالا برود، قدرت عمومی هم بالا می‌رود.» او به روش‌های موفق در عمومی کردن این کمپین اشاره کرد: «روش‌های چهره به چهره، گفت‌وگو و جمع‌آوری امضا روش‌های موفقی در عمومی کردن کمپین بوده است.»
یکی دیگر از اعضای کمیته موقت صلح‌ نیز با تاکید بر این که باید از همه لایه‌های مردم عبور کرد تا به صلح‌‌خواهی رسید گفت: «اگر دولت و مردم بدانند که هنوز ۸۰ درصد کودکان در عراق با گذشت پنج سال از جنگ هنوز به مدرسه نمی‌روند به عمق فاجعه پی خواهند برد و متوجه می‌شوند که تحریم دو ساله بدتر از جنگ است.»
یکی از اعضای کمیته موقت صلح نیز گفت: «وقتی یکی از موفق‌ترین زنان کارآفرین که یک گاوداری را اداره می‌کند به خاطر تحریم در حال ورشکستگی است. این نمونه می‌تواند خطر را برای مردم ملموس تر کند که تحریم چه تاثیری روی اقتصاد خانواده‌ها می‌گذارد.»
یکی دیگر از اعضای این کمیته نیز گفت: «متاسفانه ما هنوز به این نرسیده‌ایم که جنگ در راه است اگر بفهمیم که جنگ به ضرر همه است، عکس‌العمل بهتری را نشان می‌دهیم.» او در ادامه گفت: «تمام مراجع با جنگ مخالفند حتی در داخل حاکمیت هم عده‌ای ضدجنگ هستند و ما باید از این موضوع بهره بگیریم.»
ثریا عزیزپناه، فعال حقوق کودک نیز با اشاره به این‌که نبود صدای صلح‌خواهی، در عراق و افغانستان به این دو ملت صدمه زد و جنگ را به آن‌ها تحمیل کرد و گفت: «ما نباید تجربه آن‌ها را تکرار کنیم در عین حال نباید فضایی در داخل کشور به وجود بیاید که بیش‌تر جوان‌ها به آمریکا به عنوان یک ناجی نگاه کنند زیرا این خطرناک است و باعث پیشبرد جنگ با هزینه کم‌تر برای آمریکا می‌شود.»
یکی دیگر از اعضای کمیته موقت صلح گفت: «ما باید حاکمیت خود یا حاکمیت آمریکا را متقاعد کنیم که جنگ به نفع هیچ کدام نیست زیرا آمریکا هم با این کار به هدفش نخواهد رسید.»
در پایان مریم اسفاری، فعال محیط‌زیست نیز پیشنهادی را مطرح کرد: «دانشمندان ایرانی باید بر روی مضرات و منافع اقتصادی دستیابی به انرژی هسته‌ای بحث کنند تا مردم متوجه شوند که آیا داشتن انرژی هسته‌ای ضرورت دارد یا نه.
یامناظره‌های تلویزیونی بین موافقان و مخالفان دستیابی به انرژی هسته‌ای برگزار شود تا مردم آگاهی پیدا کنند. یا درباره این که چطور تحریم تبدیل به جنگ می‌شود بحث شود و همه این‌ها منتشر شود و در دکه‌های روزنامه‌فروشی به رایگان در اختیار مردم قرار گیرد. این باعث می‌شود مردمی که در مقابل موج تبلیغاتی نادرست ضرورت دستیابی به انرژی هسته‌ای قرار گرفته‌اند،آگاه شوند و ببینند آیا واقعا همانند گفته رییس‌جمهور دستیابی به انرژی هسته‌ای از ملی شدن نفت، مهم‌تر است یا نه."

مهرزاد غنی پور

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه