ویروسی به نام ساخت‌و‌پاخت

اگر بدانید که نتیجه یک رقابت ورزشی در بیرون میدان مسابقه و نه در درون آن رقم می‌خورد، چه می‌کنید؟ آیا باز هم حاضر هستید به تماشای آن مسابقه بنشینید؟ حتی اگر فینال جام جهانی فوتبال باشد ... هنوز فوتبال فرانسه کابوس برنارد تاپی را به یاد دارد.
سری A هم هنوز در شوک کالچو پولی به سر می‌برد. هویتسر هم برای آلمانی‌ها وضعیت مشابهی دارد، داوری که در آستانه جام جهانی ‌٢٠٠٦ فوتبال میزبان جام جهانی را به هم ریخت. گرفتن رشوه و تبانی از سوی او باعث شد تا تردیدهای زیادی در مورد اعطای میزبانی جام جهانی هجدهم به آلمان به وجود آید. اکنون پس از گذشت ‌٣ سال از آن رخداد کتابی در آلمان چاپ شده، که توفانی به پاکرده است. چاپ کتاب هیل، که همزمان به ‌٧ زبان نیز ترجمه شد، موجب شد تا هفته نامه آلمانی «اشپیگل» در گزارشی ویژه به بررسی تبانی در فوتبال بپردازد. این گزارش که با عنوان «بازی به‌هم زن‌ها» به چاپ رسیده، در زیر می‌آید: شرط بندها در آسیا بازار جهانی شرط‌بندی را قبضه کرده‌اند.
درآمد آنها به میلیاردها می‌رسد و ساخت‌و‌پاخت و تقلب در دنیای زیر سیطره‌ آنها فراگیر شده است، به ویژه فوتبال. حتی بازی‌های جام‌جهانی و بوندس‌لیگا می‌توانند درگیر این ساخت‌و‌پاخت‌ها شده باشند. پیدایش اینترنت در دنیای پسامدرن موجب انقلابی بزرگ در بازار شرط‌بندی شده است. در گذشته بخت آزمایی‌های دولتی و توتوها وسیله شرط‌بندی بودند و چند نفری هم میرزا بنویس مجوزدار و دیگر هیچ. امروزه همه می‌توانند از راه اینترنت در تمام طول ‌٢٤ ساعت شرط‌بندی کنند. برای شرط‌بندی می‌توان نتایج فوتبال را مورد نظر قرار داد. روی پنالتی‌هایی که به خارج از دروازه زده می‌شوند و یا روی گل‌هایی که در ‌ ٣٠ دقیقه پایانی یک بازی به ثمر می‌رسند، شرط بست.
حتی زمانی که بازی‌ها در حال انجام هستند، نیز شرط‌بندی صورت می‌گیرد. در سال جاری میرزابنویس‌های قانونی در سرتاسر دنیا درآمدی ‌١٣ میلیارد یورویی را برآورد می‌کنند، که این مبلغ در مقایسه با شرط‌بندی‌های غیر قانونی در بازار آسیا رقم کوچکی خواهد بود. محققان دانشگاه پکن تخمین می‌زنند که تنها خود چینی‌ها در سال جاری مبلغی در حدود ‌٥٠میلیارد یورو روی نتایج بازی‌های فوتبال شرط‌بندی خواهند کرد.
در بازار شرط‌بندی‌های غیرقانونی آسیایی حقه‌بازی گسترش زیادی پیدا کرده است. بدیهی است که دستکاری در کریکت، بسکتبال یا تنیس با رسوایی‌های بزرگی روبه‌رو شده‌اند ولی در هیچ ورزشی به اندازه فوتبال رسوایی‌ها این اندازه متعدد نیست. فهرست این رسوایی‌ها درست همانند مسیر انتقال ویروس‌های آسیایی به دیگر نقاط جهان پر می‌شوند. از مالزی و سنگاپور، چین و ویتنام به برزیل، لهستان، چک، پرتغال، بلژیک، فنلاند و یا به ترکیه و از آنجا به غنا و آفریقای جنوبی. اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) در سال گذشته ‌٢٦ بازی مشکوک از جام‌های اروپایی را مورد بررسی و کاوش قرار داد.
در این فصل یوفا باز هم شش بازی را دستکاری شده خواند که شامل چهار بازی در جام اینترتوتو، یک بازی در مرحله انتخابی لیگ قهرمانان اروپا و یکی هم در مرحله مقدماتی جام یوفا بودند. تیم‌های مشکوک از آلبانی، استونی و لیتوانی هستند.
باشگاه بی اسم و رسم ترانس ناروا از استونی با بازیکنانی بی‌نام و نشان و غیرمطرح در سطح اروپا در سال گذشته در زمینه دستکاری بازی‌ها توجه همگان را به خود جلب کرده بود. این بار هم در هر دو بازی رفت و برگشت جام اینترتوتو برابر باشگاه اکراناس از لیتوانی احتمال می‌رود که نتایج آن را آگاهانه واگذار کرده باشد. این پدیده برای فوتبال حرفه‌ای آلمان به واقع تهدیدآمیز به نظر نمی‌رسد. با این همه فوتبال ورزشی جهانی شده است که فوتبالیست‌ها همانند کالا در کشتی‌های بزرگ باربری جابه‌جا می‌شوند و ویروس ساخت‌و‌پاخت هم با آنها مهاجرت می‌کند.
این ویروس خطرناک است چرا که قلب ورزش را نشانه می‌رود. سپ هربرگر جایی گفته است: «مردم به تماشای فوتبال می‌روند چرا که خبر ندارند چگونه و با چه نتیجه‌ای تمام می‌شود. اگر مردم خبردار شوند که دیگرانی پیشاپیش نتیجه بازی را تعیین کرده اند، از آن روی‌گردان خواهند شد. اما این ویروس آنچنان خطرناک است که فرد ترجیح می‌دهد، خیلی زود آن را از یاد ببرد؛ همان‌طور که در آلمان پرونده روبرت هویتسر فراموش شد.
او همان داوری است که از شرط‌بند کروات پول گرفت تا در ازایش بازی‌های جام حذفی و رقابت‌هایی از بوندس‌لیگای ۲ و لیگ‌های منطقه‌ای را بد سوت بزند. ویروس دستکاری بازی‌ها تردید به پا می‌کند و به همین دلیل هم باید گفت که شدیدا موذی است. در همین رابطه حتی بازیکنان درون میدان هم از خود می‌پرسند آیا این اشتباه به راستی بدون عمد رخ داد؟ سخت می‌توان باور کرد آن هم وقتی که بازی‌های بوندسلیگا را با فینال دوی ‌١٠٠ متر مردان در بازی‌های المپیک مورد توجه قرار می‌دهند. آیا شدنی است که اوساین بولت بدون آنکه دوپینگ کند، تا این اندازه سریع بدود؟

منبع : روزنامه کارگزاران