تخصص همه مشکلات را حل نمی کند

بیمارستان میلاد یکی از بزرگ ترین و تخصصی ترین بیمارستان های تامین اجتماعی در ایران و خاورمیانه است که از ابتدا در ساختار خود تخصصی بودن را لحاظ کرده است. مطلب فوق نگاه یکی از پزشکان داخلی درباره عملکرد و ماهیت این بیمارستان است که از منظر پزشکی و خدمات درمانی، این بیمارستان را مورد نقد و بررسی قرار داده است.طبیعی است که حتی بزرگ ترین و مجهزترین بیمارستان ها نیز در سیستم درمان و پذیرش بیماران دچار نقص هایی هستند که برخی انتقادات به شفاف سازی عملکرد سیستم منتهی می شود. گروه اجتماعی روزنامه اعتماد نیز فقط منعکس کننده این انتقادات و پیشنهادات در حوزه بهداشت و درمان است.
پروژه بیمارستان میلاد که به نام تخصصی و فوق تخصصی راه اندازی شد و با حذف پزشکان عمومی از چرخه درمان بیماران، عملکردی نه چندان علمی را در پازل درمانی بیماران در کشور ایجاد کرد و با سپردن گردش اورژانس و درمانگاه های بیمارستان به پزشکان متخصص باعث شد که اولاً بسیاری از فعالیت های پزشکی و سرباری هزینه های آن ناشی از ویزیت با تعرفه بالاتر، متخصصان و فوق متخصصان که قابل انجام توسط پزشکان عمومی و با سطح بسیار پایین تر هزینه ها بود وارد این گردش شود و از سوی دیگر درمان بیماران با بیماری های ساده و ابتدایی که با هزینه های زمانی و اقتصادی کمتری قابل انجام است نظر به ارجاع به متخصصان و دیدگاه های خاص هر رشته تخصصی و انجام اقدامات پاراکلینیک روتین ایشان، فرسایش درمانی و مالی بیشتری را به بیمه شدگان و صندوق تامین اجتماعی وارد کند.
پزشکان عمومی که در تمامی سیستم های بهداشتی و درمانی دنیای امروز، قدم اول را در هدایت و ارجاع صحیح بیماران و کشف ابتدایی بیماری ها برمی دارند و هزینه های بسیار صرف تربیت آنها شده است، حذف می شوند و وظیفه توزیع و ارجاع بیماران به مسوولان پذیرش ، پرستار، بهیار و... سپرده شده و در این چرخه به علت اشتباهات مکرر، بیماران ویزیت ها، آزمایش ها و درمان های مختلف را تجربه می کنند. به علت ازدحام بیماران در صف های متخصصان و فوق متخصصان، گاه بیماران به علت بیماری های ابتدایی ساده مثل سرماخوردگی، زمان زیادی را صرف می کنند.
نوبت دهی تلفنی و نیافتن پاسخ مناسب، بیماران را گاه دچار عوارض بیماری و ارجاع به بخش خصوصی می کند و در نهایت به علت ویزیت بیماران توسط متخصصان مختلف و ویزیت بیمار توسط فوق متخصصان از دیدگاه رشته تخصصی خودشان و عدم اجماع بیماری فرد توسط یک هماهنگ کننده مثل پزشک عمومی یا متخصص داخلی و... سردرگمی را در ایشان در موارد مختلف آزمایش ها، گرافی ها و داروها ایجاد می کند.
در معاینه بیماران در بیمارستان گاه شاهد بوده ام که به بیماری برای بیماری های ساده که به راحتی در مراجعه به یک درمانگاه عمومی قابل علاج است نوبت های چندهفته یی داده می شود و وقتی مسیر ساده درمان نامبرده برای وی توضیح داده می شود باعث شکایت شده و گاه به علت انتظار طولانی و صرف هزینه های مختلف، در نهایت درخواست بی مورد عکس و آزمایش و پاراکلینیک و اصطلاحاً چک آپ می کنند تا حداقل برای آنها جبران مافات باشد.
یا بیماری که با چند کیف و ساک و زونکن از پوشه و پرونده عکس و آزمایش و نسخه و... مراجعه می کرد که حتی همکاران به علت نوع دیدگاه تخصصی و فوق تخصصی و ازدحام بیماران، فرصت یک بار بازبینی آنها را نکرده اند و مجدداً عکس و آزمایش و گاه کارهای تشخیص تهاجمی را افزوده اند و بیماران مجدداً سردرگمی جدیدی را در این چرخه تجربه کرده اند.
موارد فوق گوشه یی از فرآیند ناهمگون مراکز درمانی فوق است که بنیان آن قبل از انقلاب بوده است و افتتاح آن پس از انقلاب و به نام بیمارستان تامین اجتماعی اجازه فعالیت گرفته ولی از همان ابتدا با تشکیل موسسه یی به نام موسسه میلاد سلامت و تخصیص چهار طبقه از طبقات بیمارستان به بیماران خصوصی (طبقه نهم تا دوازدهم) و آزاد قضیه مرغ و شتری شترمرغ را تداعی کرده است. بیمارستانی از صندوق بیمه شدگان تامین اجتماعی ولی فعالیت بهینه آن در بخش ها و تخت های خصوصی بیمارستان. فغان وزارت بهداشت و درمان و تامین اجتماعی و سیستم پزشکی کشور از ارجاع از بخش های دولتی و بیمه یی به بخش خصوصی و انجام این کار به صورت آشکار در این بیمارستان از طبقه یی به طبقه دیگر.
اشغال و سرریزی بیماران در بخش های بیمه یی، ولی اتاق های خصوصی و امکانات خصوصی همیشه در دسترس. درست است که خدمات این بیمارستان در بخش های درمانی چشمگیر است ولی این ماهیت راه اندازی هر گونه سیستم درمانی در مملکت ما به علت نیاز است و به خصوص استقبال پزشکان به علت نبود رعایت تعرفه ها در این مرکز و هزینه های k بالاتر و پرستیژ بیمارستان و عقد قرارداد با خود سازمان تامین اجتماعی با K بالاتر و واگذاری بخش های آن به بخش خصوصی مثل بخش لیزر و داروخانه و... با هزینه آزاد.
جالب است با وجود اینکه این بیمارستان خود را وابسته به سازمان تامین اجتماعی می داند، مع هذا نحوه به کارگیری نیروها و کادر درمان و اداری داستان جدایی را می طلبد و بستگی به سیاستی دارد که در اداره این بیمارستان حکمفرما می شود و بسیاری از پزشکان استخدامی سازمان تامین اجتماعی که بار مشکلات بیمه شدگان و مردم در درمانگاه ها و بیمارستان های قدیمی و شلوغ و در مناطق محروم را به دوش می کشند از ورود به حوزه این بیمارستان و انجام چند کشیک و امکانات بهتر و کلاس بالاتر، این بیمارستان محروم اند.
باید پرسید چرا تاکنون فردی به عرصه پیچیدگی این بیمارستان وارد نشده است؟ چرا ارزیابی و نظرسنجی دقیقی از بیمه شدگان تامین اجتماعی در مورد نحوه عملکرد و رضایت از این بیمارستان انجام نمی شود؟
توزیع امکانات درمانی در مراکز درمانی تامین اجتماعی مثل بیمارستان های شهید فیاض بخش، آیت الله کاشانی، شهید شریعت رضوی و... و بیمارستان های سازمان در سراسر ایران که ارائه دهنده خدمات به اقشار بیمه یی و عمدتاً محروم جامعه هستند، در قیاس با بیمارستان میلاد، چرا اینقدر متفاوت است؟
انتصاب و انتخاب هیات مدیره و دیگر مسوولان بیمارستانی در این مرکز براساس سیاست حاکم بر سازمان تامین اجتماعی به نوعی داستان معاملات خاصی را تداعی می کند. مسوولان درمانی تامین اجتماعی از کمبود تخت های ویژه در سیستم درمان کشور خبر می دهند، چرا نباید این بیمارستان در این راستا و پذیرایی بیماران نه به صورت بیمارستان عمومی و جنرال ولی متفاوت با سایر مراکز درمانی تامین اجتماعی، بلکه در حوزه های خاص، بیماران نیازمند به مراقبت های ویژه از سراسر ایران را پوشش دهد؟
سیاست های یک بام و چند هوای تامین اجتماعی به صورت درمان مستقیم با نارضایتی قشر عظیم بیمه شدگان و درمان غیرمستقیم با فرانشیز بالا از جیب مردم و بیمه شدگان، و درمان میلادی منحصر به فرد در دنیا، باز هم با تاکید بر این نکته که سازمان تامین اجتماعی سازمان بیمه گر و بیمه شدگان با صندوق محدود و منشاء بین النسلی است، چگونه قابل توجیه است؟

محمد رامتین

منبع : روزنامه اعتماد