نابینائی که خط بریل را ابداع کرد

لویس بریل در چهارم ژانویه ۱۸۰۹ در فرانسه متولد شد. لویس در چهار سالگی بر اثر یک حادثه، به‌طور کامل بینائی‌اش را از دست داد.
هنگامی‌که لویس نابینا شد، مادرش با گریه می‌گفت: ”او مانند گدای کور دهکده خواهد شد“، اما پدرش که مردی مهربان و قوی بود، گفت: ”گدای کور دهکده پدر و مادر نداشت اما لویس پدر و مادری مثل ما دارد.“
وی کودکی بسیار باهوش بود. در سن ۶ سالگی هنگامی‌که پدرش او را برای سرگرمی به کارگاهش برد، از او خواست قطعات چرمی کوچک و بزرگ و متوسط را از هم جدا کند. پس از برگشتن به کارگاه، نتوانستت آن‌چه را که می‌دید باور کند. لویس، علاوه بر جدا کردن قطعات، رنگ‌ها را هم از هم جدا کرده بود. وقتی در این مورد از پسرش سئوال کرد گفت: سیاه‌ها زبرترند. قرمزها برآمدگی‌های منظم دارند و قهوه‌ای‌ها نرم‌ترند!
او بسیار خلاق و بادقت بود. هنگامی‌که یکی از همسایگان از او پرسید چرا همیشه موقع راه رفتن آواز می‌خواند، لویس گفت: وقتی به دیوار نزدیک می‌شوم صدایم تغییر می‌کند با این کار دیگر با دیوار برخورد نمی‌کنم. به خاطر نابینائی‌ نتوانست در مدرسه شهر کوچکش درس بخواند. برای همین در ۱۰ سالگی وارد مدرسه مخصوص کودکان نابینا در پاریس شد.
این مدرسه سال‌ها پیش توسط شخص مهربانی ساخته شده بود، اما فقط ۱۴ کتاب به زبان فرانسوی داشت که حروفش برجسته بودند و استفاده از آنها برای کودکان نابینا بسیار خسته کننده بود. هم‌چنین معلم‌های سخت‌گیر و خشن نیز باعث آزار روحی بچه‌ها می‌شدند.
در سال ۱۸۲۱ یک سرباز سابق ارتش فرانسه از آن مدرسه دیدن کرد و اختراع خودش را که ”نوشتن شبانه“ نام داشت در اختیار بریل و هم‌شاگردی‌هایش قرار داد. در این روش رمزهائی شامل دوازده نقطه برجسته به سربازان آموزش داده می‌شد تا اطلاعات سری را در حین جنگ بدون کوچک‌ترین صحبتی به یکدیگر برسانند. کار با این سیستم رمزی حتی برای خود سربازان مشکل بود، اما بریل توانست بسیار سریع آن را بیاموزد.
همان سال او شروع به ساختن سیستم برجسته خود کرد و آن را در سن پانزده سالگی به اتمام رساند. بریل در این سیستم فقط از شش نقطه استفاده کرد که هم بسیار ساده‌تر بود و هم خواندن و نوشتن را شامل می‌شد بعدها او این روش را برای ریاضیات و موسیقی نیز گسترش داد.
در سال ۱۸۲۹ نخستین کتابش را با الفبای مخصوص خود نوشت و با مخالفت‌های زیادی روبه‌رو شد، اما به علت آسان بودن روش، بسیاری از نابینایان به سراغ آن آمدند.
پس از گذشت ۸ سال، مسئولان هم‌چنان با خط بریل مشکل داشتند. در سال ۱۸۳۷ در یک مراسم، لویس از یک دختر بچه نابینای ۶ ساله خواست که سالن را ترک کند. بعد، از یکی از حضار خواست متنی را با صدای بلند بخواند و هم‌زمان کودک نابینای دیگر متن را با الفبای بریل نوشت. پس از نوشتن متن، لویس از دختر بچه نابینا خواست که وارد سالن شود و متن تهیه شده را بخواند. دختر با اعتماد به نفس کامل متن را از روی الفبای بریل، بدون هیچ مکث یا اشتباهی خواند و صدای تشویق مردم، اعتراضات مخالفان را خاموش کرد.
با این حال، کودکان نابینائی که از الفبای بریل اطلاع داشتند، مجبور بودند این الفبا را نزد خود یاد بگیرند زیر باز هم مسئولان اجازه نمی‌دادند که این روش به‌طور رسمی تدریس شود.
چند سال بعد او معلم همان مدرسه خود شد و سرانجام در سن چهل و سه سالگی در اثر بیماری سل فوت کرد. وی تا زمان زنده ماندن، موفق به استفاده رسمی از خط بریل نشد. در سال ۱۸۶۸ یعنی ۱۶ سال بعد از مرگ بریل، خط بریل به‌صورت یک الفبای جهانی از طرف همه کشورهای دنیا پذیرفته شد.

منبع : مجله موفقیت