هیچ کس نمی دانست

بیرون شهر در زمینی هموار هموار درخت انار کوچکی بود و مردی تنها با موهای سفید که جعبه های چوبی می ساخت.
او همیشه چند میخ اضافی به جعبه هایش می زد و به درخت انار می گفت: شاید امروز آخرین روز زندگی ام باشد.پس باید محکم ترین جعبه ها را بسازم.مرد با دیواری از جعبه های چوبی اش آن جا بود، نزدیک خط راه آهن.جایی که هر روز توفان عظیم گرد و غبار به هوا بر می خاست و درخت و مرد و جعبه هایش را مثل خوابی فراموش شده در برابر چشم مسافران قطار ناپدید می کرد.
مرد هر روز عصر به درخت کوچکش آب می داد و با خود می گفت: امروز باید پیش از توفان گرد و خاک به خانه برگردم اما همیشه دیر می شد.مرد عادت داشت موقع رفتن تخته های روز بعد را آماده بگذارد و میخ های خراب را با سوهان تمیز کند و کمی با درخت انار کوچکش حرف بزند شاید این آخرین روز زندگی من باشد پس باید میخ های تیز و تخته های صاف را برای پسرم آماده بگذارم...پیش از غروب مرد با موها و کفش های خاکی به شهر می رسید.مردی که به هر غریبه ای سلام می داد و هیچ کس نمی دانست که چه جعبه های محکمی می سازد، حتی پسرش نمی دانست که پدر هر روز میخ ها را برایش تمیز می کند.

منبع : روزنامه خراسان