آنانی که ماندگار شدند

پولیتزر روزنامه نگار و ناشر آمریكایی همراه با ویلیام راندولف هرست سبك جدیدی را در روزنامه نگاری ایجاد كردند. پولیتزر در زمانی خبرنگاری را به عنوان شغل خود انتخاب كرد كه این حرفه به هیچ وجه مورد استقبال جامعه نبود و فردی كه با درآمد حاصل از خبرنگاری زندگی می كرد اوضاع مالی چندان خوبی نداشت. ژوزف پولیتزر در سال ۱۸۴۷ در مجارستان و در خانواده ای یهودی به دنیا آمد و در سال ۱۸۶۴ نیز همراه با خانواده اش به آمریكا مهاجرت كرد. پس از جنگ داخلی آمریكا پولیتزر موفق شد در روزنامه ای آلمانی زبان به نام Westliche post در سنت لوئیس به عنوان خبرنگار استخدام شود. او از همان ابتدای كارش توانایی ها و استعداد های خود را به عنوان یك خبرنگار موفق و تاثیر گذار نشان داد. پولیتزر در حین كار خبرنگاری مطالعاتی را نیز در حیطه سیاست و قانون انجام داد و در سال ۱۸۷۱ سهمی از مالكیت روزنامه را به دست آورد. روشن بود كه یك روزنامه محلی جای كوچكی برای بلند پروازی های پولیتزر بود و او در سال ۱۸۷۴ كار در نشریه نیویورك سان را آغاز كرد.این مجله با درایت و تیز هوشی پولیتزر و در زمانی كه بحران اقتصادی آمریكا اغلب نشریات را از پا انداخته بود به دلیل استقبال بیش از حد تیراژ خود را افزایش داد. البته پولیتزر در كنار روزنامه نگاری در كار سیاست نیز تبحر خاصی داشت. او در سال ۱۸۸۵ به عنوان نماینده نیویورك راهی كنگره آمریكا شد اما پس از چند ماه از سمت خود كناره گیری كرد. دو سال بعد او روزنامه Evening World را در نیویورك منتشر كرد و از همان ابتدا تصمیم گرفت مدیریت مستقیم بر كار انتشار روزنامه را به دیگران واگذار كند. پولیتزر در چهل سالگی بینایی خود را تا حد بسیار زیادی از دست داد اما تا بیست و دو سال بعد امپراتوری عظیم رسانه ای خود را ادامه داد. او سرانجام در اكتبر سال ۱۹۱۱ و در سن شصت و چهارسالگی درگذشت. از مهم ترین اقدامات پولیتزر می توان به تاسیس دانشكده روزنامه نگاری دانشگاه كلمبیا و نیز اختصاص جایزه سالانه به بهترین چهره فرهنگی و ادبی سال اشاره كرد، جایزه ای كه هر سال و به نام جایزه پولیتزر به برترین چهره فرهنگی و ادبی سال اختصاص می یابد.
• الگویی برای زنان خبرنگار
بدون شك اگر بخواهیم بهترین روزنامه نگار زن قرن بیستم را نام ببریم باید از اوریانا فالاچی روزنامه نگار زن ایتالیایی یاد كنیم. فالاچی در ژوئن سال ۱۹۳۰ در فلورانس به دنیا آمد. او در سن شانزده سالگی تصمیم گرفت یك نویسنده نامدار شود. سبك نگارش فالاچی چه به عنوان یك نویسنده و چه روزنامه نگار منشاء تحولات بسیاری بود. فالاچی كار خود به عنوان روزنامه نگار را با نوشتن ستون حوادث در یك روزنامه ایتالیایی آغاز كرد اما توانایی های او در انجام مصاحبه های جنجالی خیلی زود توجه همكارانش را جلب كرد. از مهم ترین مصاحبه های فالاچی می توان به گفت وگوهای او با ویلیام كولبی رئیس وقت سازمان CIA، علی بوتو نخست وزیر وقت پاكستان و آیت الله خمینی رهبر انقلاب ایران اشاره كرد. از دیگر مصاحبه های مهم سیاسی فالاچی حداقل در نظر آمریكایی ها می توان به گفت وگوی او با هنری كیسینجر وزیر امور خارجه سابق آمریكا اشاره كرد. كیسینجر در مصاحبه های قبلی خود هیچ وقت از وضعیت زندگی شخصی خود و اینكه چگونه به یك ستاره در عرصه دیپلماسی بدل شده اشاره ای نكرده بود اما در این مصاحبه فالاچی آن قدر سماجت كرد تا كیسینجر تسلیم شد و گفت: «می توانید وضعیت مرا مانند یك داستان غرب وحشی مورد توجه قرار دهید كه در آن من به عنوان یك كابوی، كاروانی از سواران خسته را به دنبال خودم می كشم.» این جمله تا سال ها بعد انتقادات بسیار زیادی را متوجه كیسینجر كرد. او بعدها گفت وگوی خود با فالاچی را سخت ترین مصاحبه در دوران زندگی خود عنوان كرد. در مقابل اما فالاچی مصاحبه اش با كیسینجر را یكی از بدترین مصاحبه های دوران حرفه ای خود نامید. فالاچی امروز كمتر روزنامه نگاری می كند و بیشتر ترجیح می دهد كتاب بنویسد.
• بهترین عكاس جنگ تاریخ
بدون شك روبرت كاپا را باید بهترین عكاس جنگ نامید. او در سال ۱۹۱۳ در بوداپست به دنیا آمد. البته نام اصلی او آندره فریدمن بود. كاپا همیشه می گفت كه: «اگر عكسی كه می گیرید چندان خوب نیست به این دلیل است كه به اندازه كافی خود را در بطن حادثه قرار ندادید.» و همین دیدگاه باعث شد تا در هر حادثه ای كاپا خود را به شدت درگیر آن كند. بسیاری اعتقاد داشتند كاپا عكاسی است كه بی دقتی ویژگی بارز اوست اما او دقیقاً می دانست چه می كند. جسارت و تیزهوشی اش به عنوان یك عكاس به كاپا كمك می كرد تا در هر تراژدی و حادثه ای در دوران خود حضوری تاثیر گذار داشته باشد و بهترین عكس ها را بگیرد. او حقیقت را می دانست و برای دستیابی به آن هر ریسكی را به جان می خرید. ریسكی كه به جز خودش به هیچ كس آسیب نمی رساند.اشتباهات او هم بسیار جذاب بود و امتیازاتی كه از آن برخوردار بود نیز هیچ وقت باعث خستگی نمی شد. عكسی كه كاپا در جریان جنگ داخلی اسپانیا از یك سرباز كشته شده اسپانیایی گرفت نام او را سر زبان ها انداخت. از دیگر ماموریت های مهم او می توان به ورود به خاك فرانسه همراه با اولین گروه سربازان در روز استقلال فرانسه و نیز فرود آمدن همراه با نظامیان چتر باز در آلمان اشاره كرد. پایان دوران كاپا خیلی زود فرارسید. همان جسارتی كه او در عكاسی هایش داشت مرگ او را خیلی زود رقم زد. در نوامبر ۱۹۵۴ و در اثر انفجار یك مین در میدان مین هندوچین زندگی او پایان یافت. كاپا در زمان مرگش در استخدام مجله Life بود.

آرش فرح زاد

منبع : روزنامه شرق