سعدی؛ عاشق پیشه روزگار

سعدی در دنیای هنر و خلاقیت ادبی ، دارای میراث های ماندگار و جاویدان است که در ایام کهنه تاریخ ، همانند یاس های بهاری ، شکوفه افشانی می کند و فضای ذهن ادیبان و خوانندگان را معطر می سازد و آنها را در گلبرگهای حیات زنده و پویا نگه می دارد .
همانگونه که حضرت آدم یادگار کهن و نخستین انسان عاشق است و عشق پاکی که در وجودش دمیده شده باعث گردید تا حضرت حق او را به خلافت در روی زمین برگزید و آدم در کوی عشق قدم نهاد و سالهای پیاپی در غم و درد هجران از حضرت معشوق، گریان و نالان بود.
در هر جای تاریخ بخواهی از جهان هستی و انسان های ماندگار آن نامی ببری باید آغازی از عشق بگویی چرا که بدون آن هیچ انسانی در تاریخ زنده نمانده است چه بسا که جهان هستی هم با عشق آفریده شده و عشق به نوعی رمز ماندگاری است که خداوند برای پیوسته بودن زمان بر بشر ارزانی داشته است .
اگر چنین نیرویی در نهاد موجودات آفرینش نبود چنین پویایی و زندگی هم وجود نداشت .
سعدی هم یکی از عاشق پیشه های روزگار است در بایدها و نبایدها و روایات و حکایات گلستان به دنبال آن است که انسان بتواند با ساختن روح و روان ، ظلم نکردن و طمع نداشتن ، خلوص نیت داشتن و در نهایت محبت ورزیدن به یکدیگر عشق درونی خود را بشناسد .
و یا به نوعی تمامی این کلمات برای ساختن راهی است که بهتر و زیباتر عاشق را به معشوق برساند تا آفتاب وصال طلوع کند .
سعدی این عاشق پیشه روزگار سخنور عرصه زمان در گلستان از آینه وجود انسان می گوید می نویسد و می ماند تا ما بدانیم ، که اگر ما هم بخواهیم با روزگار بمانیم باید عاشق و عاشق پیشه بمانیم .

زهرا جلوداریان

منبع : روزنامه رسالت