پیمان هولکراف - The Holcroft Covenant

سال تولید : ۱۹۸۵
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : ادی لندا و ایلای لندا.
کارگردان : جان فرانکن‌هایمر
فیلمنامه‌نویس : جرج اکسلراد، ادوارد آنهالت و جان هاپکینز، برمبنای رمانی نوشته رابرت لادلوم.
فیلمبردار : گری فیشر.
آهنگساز(موسیقی متن) : استانیسلاس
هنرپیشگان : مایکل کین، آنتونی اندروز، ویکتوریا تنانت، لی‌لی پالمر، ماریو آدورف، میشل لونسدال، برنارد هپتن، ریشارد مونخ، کارل ریگ و اندرو برادفورد.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۲ دقیقه.


برلین، سال 1945. سه‌ژنرال نازی - «کلاوزن»، «کسلر» و «فون تیبولت» - پیش از اقدام به خودکشی، پولی هنگفت را نزد مردی به‌نام «مانفردی» (لونسدال) امانت می‌گذارند تا چهل سال بعد، آن را به فرزندان‌شان بازگرداند. سال 1985. آرشیتکتی به‌نام «نوئل هولکرافت» (کین)، فرزند «کلاوزن»، توسط پسر «مانفردی» به ژنو فراخوانده می‌شود و در جریان موضوع بازپرداخت امانت، که حدود چهل میلیارد دلار است، قرار می‌گیرد. «هولکرافت» پس از بازگشت به محل زندگی‌اش در نیویورک، جسدی را در آپارتمان خود می‌یابد. همین مقتول، روی پیغام‌گیر تلفن، پیامی گذاشته و از «هولکرافت» خواسته با «هلدن» (تنانت)، دختر «فون تیبولت»، در لندن تماس بگیرد. «هلدن» و «لیتن» (هپتن)، که ظاهراً مأمور امنیتی انگلستان است، «هولکرافت» را تا خانه روستائی «اوبرست» (مونخ) مشایعت می‌کنند؛ «اوبرست» که از متعصبان ضد نازی است، «هولکرافت» را متهم به رهبری جنبش نئو نازی می‌کند. «هولکرافت» این ادعا را رد می‌کند و با «یوهان» (اندروز)، برادر «هلدن» و روزنامه‌نگاری مرموز، آشنا می‌شود. «یوهان»، «هلدن» و «هولکرافت» را - که حالا آدم‌کشی به‌نام «بومونت» (ریگ) در تعقیبش است - نزد «یورگن ماس» (آدورف)، موسیقی‌دان برجسته و پسر «کسلر»، در برلین می‌فرستد. در اینجا وقتی معلوم می‌شود به دستور «ماس»، علیه مادر ضد نازی «هولکرافت» سوءقصدی صورت گرفته است، «هلدن» نیز توسط «بومونت» ربوده می‌شود، اما «هولکرافت» موفق می‌شود او را بکشد و «هلدن» را نجات دهد. «هولکرافت» و «هلدن» عازم ژنو هستند که «لیتن» (که بعدتر مشخص می‌شود مأمور «یوهان» است) از آنان می‌خواهد به دیدن «اوبرست» بروند. اما وقتی به آنجا می‌رسند، در می‌یابند «یوهان»، «اوبرست» و مادر «هولکرافت» را کشته است. «یوهان» رهبر جنبش نئو نازی است و قصد دارد پول موروثی را صرف فعالیت‌های تروریستی کند. «هلدن» نیز ظاهراً در همین جبهه است...
* بازگشت فرانکن‌هایمر به فیلم‌های دوره نخست فیلم‌سازی‌اش، یعنی تریلرهای سیاسی - جاسوسی مثل کاندیدای منچوری (1962) و هفت روز در ماه مه (1963) بار دیگر نشان از قابلیت و توانائی او در پرداخت این نوع را دارد. اینجا هم با طرح داستانی پیچیده و پرپیچ و خمی مواجهیم، اگرچه بعضی موقعیت‌ها هم تکراری و از فیلم‌های نمونه‌ای این نوع اقتباس شده‌اند. گفت‌وگوهای صریح و سرد فیلم که طنزی نافذ دارد، کارِ اکسلراد است که استاد این نوع گفت‌وگونویسی به شمار می‌آید. همچنین امضای کارگردانی فرانکن‌هایمر، یعنی تعقیب‌وگریزهای طولانی با اتوموبیل، که مثل همیشه استادانه پرداخته شده است، از دیگر نکته‌های برجسته فیلم است. کین با آن چهره سرد و لهجه تهی از احساسش ستاره نخست فیلم است و دیگر بازیگران در برابر او فروغی ندارند.