پیدایش کیهان شناسی

کیهان شناسی مطالعه شکل پیدایش زندگی و مرگ جهان است. در آغاز قرن بیستم کیهان شناسان تصور میکردند که کیهان بخشی از کهکشان راه شیری است.در سال ۱۹۲۳ ادوین هابل ستاره شناس آمریکائی نشان داد که ستارگان سحابی آندرومدا (که بعدا کهکشان آندرومدا نامیده شد.)در خارج از کهکشان راه شیری قرار دارند و بدین ترتیب وجود کهکشانهای دیگر را ثابت نمود. او همچنین دریافت که این کهکشانها از کهکشان ما فاصله میگیرند. در دهه بعد از این فرضیه های جدید درباره منشا جهان بوجود آمد.
▪ پیدایش
ستاره شناسان قرن بیستم توضیحات متناقصی درباره نحوه پیدایش جهان ارائه نمودند. ژرژ لومتر ۱۹۶۶-۱۸۹۴ ریاضیدان بلژیکی اظهار کرد که دنیا بصورت نقطه داغ متراکم منفجر شونده ای آغاز شد. فرد هویل ستاره شناس انگلیسی ۱۹۱۵ با ارائه نظریه حالت پایا این اندیشه را که دنیا سر آغاز داشته رد کرد. کشف تشعشع ماکروویو زمینه کیهان در سال ۱۹۶۵ تائیدی بر نظریه انفجار بزرگ بود.
▪ فرد هویل
بر خی اظهار نمودند که خلقت متوالی نظریه تازه ای وارد علم مینماید که نظریه بسیار حیرت انگیزی است.من معتقد نیستم که خلقت متوالی نظریه تازه ای بوجود می آورد. این قطعا فرضیه جدیدی است ولی صرفا جایگزین فرضیه ای میشود که در بطن فرضیه های کهن پنهان است همانطور که قبلا گفتم چنین ابراز میکند که تمام ماده جهان در زمانی خاص در گذشته دور در انفجاری بزرگ پدید آمده است. این نظریه انفجار بزرگ از دو نظریه دیگر علم ناخوشایند تر است.

منبع : VMR-PCR