پلنگ صورتی - PINK PANTHER

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت سایمندز
کارگردان : شون لوی
فیلمنامه‌نویس : استیو مارتین و لن بلوم، برمبنای داستان مایکل سالتسمن و بلوم از شخصیت‌هائی خلق شده توسط موریس ریچلین و بلیک ادواردز
فیلمبردار : جاناتان براون
آهنگساز(موسیقی متن) : کریستوف بک
هنرپیشگان : مارتین، کوین کلاین، ژان رنو، امیلی مورتیمر، هنری چرنی، راجر ریس، بیونسه نولز و فیلیپ گودوین
نوع فیلم : رنگی، ۹۳ دقیقه


مربی تیم فوتبال فرانسه به قتل رسده و الماس معروف پلنگ صورتی‌اش به سرقت رفته است. ̎دریفوس̎ (کلاین)، رئیس ̎کارآگاه کلوزو̎ (مارتین)، فرصت را مناسب می‌بیند تا به شهرت و اعتبار برسد، به‌خصوص اگر بتواند پرونده را از دست ̎کلوزو̎ ـ که تازه ارتقای درجه گرفته ـ دربیاورد و خودش آن را حل و فصل کند. و بدین ترتیب، ̎کلوزو̎ در پاریس در یک سلسله ماجراهای ناشیانه و پُر از سوءتفاهم، مظنونینی از جمله نامزد ̎مربی فوتبال̎، ̎گزانیا̎ (نولز)، ستارهٔ بین‌المللی را تحت تعقیب قرار می‌دهد. در این ماجراها، دستیار کم‌حرفش ̎پونتون̎ (رنو) که وظیفهٔ اصلی‌اش در واقع گزارش چند و چونِ کارها به ̎دریفوس̎ است، به ̎کلوزو̎ کمک می‌کند.
● مثلاً بازسازی پلنگ صورتی (بلیک ادواردز، ۱۹۶۴) که از جهات مختلف بیشتر باید آن را تقلیدی بی‌مایه و دست چندم از آثار این کارگردان به شمار آورد. مارتین (که در نگارش فیلم‌نامه هم مشارکت داشته) در اجرائی سردرگم و ناشیانه از نقش ̎بازرس کلوزو̎، که حاصلش بیشتر به تلفیقی از شمایل کمدی آشنای او و شوخی‌های حرکتی یکی از پاسبان‌های کیستون شبیه است، به گرد پای پیتر سلرز در نسخهٔ اصلی هم نمی‌رسد. این گفته را می‌توان در باب رابطهٔ کلاین و هربرت لوم هم تکرار کرد. ایده‌هائی نظیر ا ین که ̎کلوزو̎ قربانی توطئهٔ ̎دریفوس̎ واقع شود، نشان‌گر درک نادرست سازندگان فیلم از این شخصیت و چگونگی حضور و عملکرد او در این فیلم‌هاست. او ناخواسته به همه آزار می‌رساند، اما از کسی آزار نمی‌بیند. کارچرخانیِ متوسط‌الحال لوی هم به کلی از امتیازات کار ادواردز، مثل زمان‌سنجی دقیق او یا خلاقیتش در ایجاد موقعیت‌های کمدی و خلق شوخی‌های بصری، بری است. شاید تنها صحنهٔ فیلم که کارگردان و بازیگران در آن به جوهره و ساختار کمدی آثار ادواردز (نوعی شوخی بصری مشتمل بر مجموعه‌ای خرابکاری‌های دومینوگونه که طی آنها، کوشش مداوم ̎کلوزو̎ برای جبران خرابکاری قبلی‌اش، تنها موجب می‌شود دسته‌گل تازه‌ای به آب دهد)، نزدیک شده‌اند، صحنه‌ای است که ̎کلوزو̎ دستشوئی اتاق هتل محل اقامتش را تخریب می‌کند. دیگر شوخی نسبتاً موفق فرامتنی و البته تاریخ‌مصرف‌دار فیلم، حضور کلایو اوئن در صحنه‌ای کوتاه، و معرفی او به‌عنوان مأمور ۰۰۶، با توجه به شایعاتی که در آن زمان دربارهٔ انتخاب او به‌عنوان ̎جیمز باند̎ بعدی بر سر زبان‌ها بود، و ماجراهای متعاقب این امر است. شاید بهتر باشد که فیلم را نه در قیاس با سلف کلاسیکش، بلکه در مقایسه با کمدی‌های اخیر مارتین، و با توجه به سیر نزولی آنها به لحاظ کیفی، سنجید و ارزیابی کرد. در این صورت صحنه‌هائی مثل صحنه‌‌ای را که مارتین و رنو با لباس‌های مبدل‌شان برای متقاعد ساختن نگهبان‌ها می‌رقصند با توجه به حرکات، اداها و ژست‌های مارتین حتی می‌توان بامزه هم قلمداد کرد.