استمرار ناکامی ها

دیگر تاسف نمی خوریم از اینکه مسؤولان رده بالای کمیته بین المللی المپیک هر بار پس از پایان این رقابتها، از حذف کشتی در رقابتهای المپیک بعد سخن به میان می آورند، زیرا ظاهراً دیگر در این عرصه حرفی برای گفتن نداریم.
ورزش اول کشورمان که در تمام ادوار گذشته المپیک، نقطه امید ما بود، دیگر آن صلابت همیشگی را ندارد. وضعیتمان آن قدر وخیم و نا بسامان شده که حتی کشتی گیران گمنامی که روزگاری باخت با حداقل امتیاز برایشان آرزو بود حالا برای کشتی گیران ایرانی شاخ و شانه می کشند و درعین ناباوری کشتی گیران ما را از پیش رو برمی دارند.
راستی هدف کسب ۱۴مدال در کشتی چقدر به واقعیت پیوست!
مردم ما توقع ۱۴ مدال را ندارند، اما نمی توانند از کنار شکستهای تحقیرآمیز اخیر در المپیک و قبل از آن در مسابقات جهانی به سادگی بگذرند. شاید باور این قضیه برایشان سخت باشد که از مجموع ۵۶ مدال توزیع شده در کشتی آزاد و فرنگی مردان المپیک تنها یک مدال برنز مشترک عاید کشتی گیران کشورشان شود!
چه بر سر پرامید ترین تیم کشتی فرنگی تمام دوران المپیک ایران آمده که حتی حمید سوریان قهرمان سه ساله مسابقات جهانی هم نتوانست در چین به آنچه استحقاق آن را داشت، دست یابد.
مگر جز آشفته بازاری در اردوهای ملی پوشان و عدم مدیریت درست و اصولی چیز دیگری هم می تواند در نتایج به دست آمده دخیل باشد؟
وضعیت در اردوی آزادکاران نیز بدتر از چیزی بود که بتوان تصور آن را داشت. درک این موضوع چندان هم مشکل نیست. بی انگیزگی حتی در نحوه حضور کشتی گیران بر روی تشک هم به وضوح مشاهده می شد. رضا یزدانی که امیدواری زیادی به درخشش او در پکن می رفت، تاب شکست با امتیاز را نداشت و در بدترین شرایط شانه هایش با تشک آشنا شد و با ضربه فنی میدان المپیک را ترک کرد. بد نیست کادر فنی تیم ملی به این سؤال پاسخ دهند؛ به چه امیدی منتظر درخشش کشتی گیری بودند که هفت ماه نه در یک مسابقه به میدان رفت و نه حتی اردوهای تیم ملی را جدی گرفت؟
سعید ابراهیمی هم که تنها مدال آور کشتی آزاد در مسابقات جهانی باکو بود و با سلام و صلوات به پکن فرستاده شد، اصلاً آن کشتی گیری نبود که سال گذشته در باکو دیدیم. ابراهیمی که در مسابقات جهانی گذشته حتی تا فینال به هیچ کشتی گیری باج نداده بود، این بار در غیاب حاجی مراد گاتسالف رغیب اصلی اش در باکو نتوانست حتی سایه ای از سعید ابراهیمی مسابقات جهانی را در پکن به نمایش بگذارد. البته در این مورد به عقیده کارشناسان نمی توان او را مقصر دانست؛ زیرا ابراهیمی بعد از باکو در پس نایب قهرمانی جهان گم شد و نتوانست و نخواست برای پکن برنامه ریزی کند و خیلی دیر به اردوی تیم ملی اضافه شد.
فردین معصومی، کشتی گیر سنگین وزن کشورمان که تا همین اواخر تنها دغدغه اش نقشه شکست آرتور تایمازوف اعجوبه کشتی ازبکستان بود حتی توان مقابله با کشتی گیر جوانی همچون بختیار احمد اف را نداشت و در عین ناباوری در مقابل این کشتی گیر ضربه فنی شد.
فردین که خود را تا آستانه کسب مدال برنز بالا کشیده بود، در برابر مرید موتالیموف قزاق که چندین بار او را شکست داده بود، به راحتی تسلیم شد تا سریال شکستهای بحث برانگیز کشتی گیران ایرانی در پکن تکمیل شود. بماند که قبل از این عباس دباغی، مهدی تقوی ،میثم مصطفی جوکار نیز هیچ کدام در حد و اندازه های خودشان ظاهر نشدند.
حالا که میدان المپیک برای کشتی گیران به پایان رسیده، با نگاهی به کارنامه ۱۳ دوره حضور کشتی گیران ایرانی در این میدان، می توان گفت کشتی ایران در بخش آزاد برگشتی ۳۶ ساله داشته و از المپیک ۱۹۷۲مونیخ که با تک مدال برنز ابراهیم جوادی این مسابقات را پشت سر گذاشتیم، در پکن نیز این نتیجه برای آزادکاران ما تکرار شد.
هرچند که سرگذشت کشتی فرنگی با تکمیل ناکامیهای کشتی گیران المپیکی ما که باز هم آخرین مدال آنها به ۱۹۷۲ توسط رحیم علی آبادی بر می گردد، حداقل تا المپیک بعدی ۴۰ سال انتظار را برای فرنگی کاران به دنبال خواهد داشت.

هاشم رسایی فر

منبع : روزنامه قدس