اشعه رادیواکتیو Radioactive

هنری بکرل برای نخستین بار دریافت که عناصری که در طبیعت وجود دارند که بخودی خود یا بعلت یک محرک داخلی دارای خاصیت رادیواکتیو هستند یعنی هسته اتم این عناصر دائم در حال شکستن است و ذراتی با بار مثبت و منفی از خود می‌‌پراکنند این ذرات عبارتند:
۱) اشعهٔ آلفا (ALPHA) که هسته‌های اتم عنصر هلیوم است و بار مثبت دارد.
۲) اشعهٔ بتا (BETA) که از الکترون‌ها تشکیل شده و بار منفی دارد.
۳) اشعهٔ گاما (GAMMA) که مشابه اشعه ایکس است، اما با طول موج کوتاهتر بنابراین دارای خاصیت نفوذپذیری بیشتری در اجسام می‌باشد.
عناصر رادیواکتیو که در طبیعت یافت می‌شود عبارتند از اورانیوم، تریوم، رادیوم، و غیره (تقریباً ۴۰ عنصر)
ماری کوری و پیر کوری کشف کردند که رادیوم در حال شکستن و تشعشع دائم تبدیل به عنصر دیگری به‌نام رادن RADON می‌شود، و رادن نیز به نوبه خود به پولونیم و سرانجام پولونیوم به سرب بدل می‌گردد. سرعت این تبدیل در عناصر رادیواکتیو متفاوت است، مثلاً رادیوم پس از ۱۹۵۰ سال نصف اتم‌هایش تبدیل به رادن می‌گردد.
خاصیت عناصری که از خود اشعه یا ذراتی می‌پراکنن تا به عنصر دیگری تبدیل گردند را رادیواکتیویته می‌گویند. مقدار رادیواکتیویته هر جسمی را با واحد (کوری) اندازه می‌گیرند. (رادیوم درمانی)

منبع : مطالب ارسال شده