ویالی به‌رنگ محبت

چند سال قبل در جریان مطالعه‌ای در مورد تاخیر سم مهلک توکسین روی خرگوش‌های آزمایشگاهی، دانشمندان به نتایج عجیبی رسیدند که بیشتر خرگوش‌ها در نتیجه تزریق این سم مردند و فقط عده‌ای از آنها بدون اینکه بتوان توضیحی علمی برای ایجاد ایمنی در مقابل توکسین در بدن آنها پیدا کرد، زنده ماندند. پس از مدتی سر نخ مطالعات در مورد علت زنده ماندن این گروه به آنجا رسید که یکی از مسوولان مهربان این آزمایشگاه تحقیقاتی با عشق و علاقه این خرگوش‌ها را پس از تزریق نوازش کرده بود...
در مطالعه دیگری مرگ و میر نوزادان نارسی که در انکوباتورهای استریل با شرایط استاندارد نگهداری می‌شوند، باعث نگرانی مسوولان بیمارستان شده بود. نه تغییر درجه حرارت و شرایط دیگر و نه حتی نوع تغذیه تاثیری در میزان مرگ و میر نداشت. مشکل این بود که این موجودات کوچولوی داخل شیشه نیازمند عشق مادرانشان بودند. امروز در بسیاری از مراکز نگهداری نوزادان به پرستاران بخش آموزش داده می‌شود بیماران کوچولویشان را در آغوش بگیرند و با محبت نوازش کنند. عشق زندگی آنان را نجات می‌دهد، باعث استحکام ایمنی بدن و مقاومت در برابر بیماری‌ها می‌شود.
با بررسی برخی فاکتورها در بدن بیماران مساله تاثیر نیروی عشق را می‌توان به صورت عینی و عملی اندازه‌گیری کرد. در سطح جسمی و فکری عشق به بیمار سبب خود ارتقایی و ایجاد احساس خوب در پزشک می‌شود. در افرادی که کار خود را دوست ندارند یا با عشق به آن نمی‌پردازند حتی انگیزه‌های کسب درآمد نمی‌تواند حس خوبی ایجاد کند.
● علاقه حرفه‌ای
علاقه حرفه‌ای به صورتی منظم زمینه‌ساز بهبود مهارت‌های تکنیکی و پالایش داشته‌های بالینی پزشک است. دیگر شرکت در سمینارهای پزشکی نه وظیفه‌ای شاق و خسته کننده برای کسب امتیاز، بلکه فرصتی برای در میان گذاشتن اطلاعات همکاران پزشک یا یکدیگر است. عشق انگیزه زندگی امروز بهتر از دیروز و فردا بهتر از امروز است.
علاقه به بیمار باعث می‌شود پزشک درمان را با صداقت پیش ببرد و همراه بیمار باشد و بیمار مبتلا به بیماری‌های کشنده حتی در شرایط حاد بیماری به پزشک خود اتکا کند و سرانجام زندگی را بهتر پذیرا باشد. می‌داند پزشک راه درست را می‌رود، او را بی‌جهت درگیر درمان‌های گران‌قیمت نمی‌کند و سلامت بیمار اولین و مهم‌ترین هدف اوست.
یکی از بندهای سوگندنامه پزشکی بقراط می‌گوید: «اول به بیمار صدمه نزن» همین اصل در واقع سرچشمه ایجاد اعتمادی است که امروز به صورت یک اصل علمی ثابت شده. پزشکان خوب به بیمار صدمه نمی‌زنند. به او نه به عنوان یک ماشین چاپ اسکناس که به صورت انسانی نیازمند کمک نگاه می‌کنند. آنگاه دستان پزشک پرعطوفت و کلامش مهرآمیز می‌شود و با کمال تعجب و بدون وجود توضیحی می‌بیند بسیار بیش از آنچه انتظار داشته موفق بوده است. کسی دقیقا هنوز نتوانسته علت این اثر مثبت را که تقریبا هر پزشکی در زندگی حرفه‌ای خود تجربه کرده است، توضیح دهد.
پزشکانی که به بیمار علاقه دارند، اصول زندگی سالم را به آنان می‌آموزند. توقف بیماری کافی نیست. باید به بیماران شیوه‌های زندگی سالم را یاد داد و آنان را تشویق به پیگیری کرد. با حلقه‌های طلایی عاطفه پزشک از حرفه خود و بیمار از روند درمان کسل نمی‌شود. احساسات گرم و دوستانه به پزشک امکان می‌دهد با بیمار صریح باشد و بتواند با صداقت و محکم با آنچه روند تباهی در فرد را شکل می‌دهد، مقابله کند. در طول زندگی حرفه‌ای خود پزشکان بسیار مجربی را دیده‌ام که رو در روی بیمار نشسته‌اند و مستقیما با علاقه به او گفته‌اند یا شیوه زندگی خود را عوض کند یا دنبال پزشک دیگری بگردد.
توجه صادقانه و نه ریاکارانه پزشک، شیوه‌های غلط زندگی بیمار را به چالش می‌کشد و با ایجاد انگیزه و آگاهی قدم به قدم تغییرات مثبت را به ثمر می‌رساند. عاطفه و ایجاد احساسات مثبت باعث تغییراتی در فیزیولوژی بدن و افزایش مقاومت در برابر بیماری‌ها می‌شود. ساکنین شهر کوچک رستوپن نشان دادند چگونه وجود محیطی حمایت‌کننده و پرعاطفه ۵۰ درصد از میزان حمله‌های قلبی در این شهر کاسته است.
ساکنان غالبا پرخور، با اضافه وزن و کلسترول بالا که سیگاری هم بین آنها کم نیست را تنها یک عامل از سکته قلبی دور نگه داشته است: جامعه متحد و در هم تنیده با پیوندهای محکم اجتماعی و احساس تعلق و مفید بودن. محیط پرعاطفه از افراد حمایت می‌کند. ایمنی‌شان را در برابر بیماری‌ها بالا می‌برد. کیفیت زندگی را ارتقا می‌دهد و همین به نحو قابل توجهی سطح سلامت روحی و روانی و طول عمر افراد را افزایش می‌دهد. عاطفه پزشک مانند چراغی که از دور سوسو می‌زند راهنما و مایه دلگرمی بیمار است.
● اولین قدم درمان
کیفیت خشک و بی‌روح درما‌ن‌های صرف علمی، نگاه از بالا به بیماری که درد و رنج می‌کشد، باید فراموش شود. علاقه پزشک به بیمار باید اولین قدم در روند درمان باشد.
استادانی که سال‌ها در زمینه کایروپراتیک تحقیق و کار کرده بودند توانستند قدرت قطعی عشق را در روند درمان ثابت کنند. البته در جریان آموزش ایجاد ارتباط عاطفی بین پزشک و بیمار به پزشکان و پرستاران و سایر کادر دقیقا گفته می‌شود که بدون قصد گول زدن یا ریا، این یکی از جنبه‌های حرفه‌ای کار درمانگری است. این علاقه اصولا یک امر شخصی و خصوصی نیست و هر درمانگری باید این احساس را از منظر حرفه‌ای و برای بهبود روند درمان بیمار در خود به خود آورد و تقویت کند. درگیری غیرحرفه‌ای عاطفی درمانگر نه تنها روند درمان را از مسیر درست خود منحرف می‌کند، بلکه زندگی شخص فرد درمانگر را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد.
ارتباط عاطفی بیمار و پزشک متاسفانه هنوز یک بحث نظری و توصیه است و بسیاری از پزشکان خود را از قضاوت علمی در مورد تاثیر عشق در روند درمان کنار می‌کشند، ولی موضوع به شدت مورد بحث است. برخی محققان که به دنبال یافته‌های آماری برای اثبات موضوع هستند، به شدت معتقدند عشق به بیمار قابلیت‌های مداوای درمانگر و قدرت ذاتی بیمار برای بهبود و حفظ سلامتیش را به صورت فرآیندی دوطرفه و خوشایند بیشتر می‌کند و با ایجاد اعتماد و واقع‌بینی قدرت توقف بیماری را به وجود می‌آورد و ادامه یک زندگی سالم را ممکن می‌سازد. روز ۹ فوریه روز ملی عشق به بیمار است.
در این روز به یاد می‌آوریم وجود بیمار و خانواده‌اش از همه‌چیز مهم‌تر است. پس از آن به بیماری، تشخیص و درمان آن توجه می‌کنیم.

منبع: Chiropractic Journal
مترجم: مرجان یشایایی

منبع : هفته نامه سپید