دایره زنگی، زنگی برای دایره تصمیم‌گیران

شاید اگر قرار باشد درباره «فیلم»، «ساختارش»، «کارگردانیش»،‌ «بازیگرانش»‌ و دیگر مسائل آن سخن بگویم، فرصت را برای طرح یک موضوع مهم، که در یک نگاه کلان، باید آن را پیام اصلی «فیلم» دانست، ‌از دست داده باشیم.
هرچند که «دایره زنگی» لزوماً فیلمی درباره «ماهواره» نیست،اما نمی توان کتمان کرد که عمده مخاطبان فیلم، در توصیف خلاصه داستان، آن‌را فیلمی درباره ماهواره خواهند دانست.
هر شهروند مسئول ایرانی، بعد ازدیدن «دایره زنگی» با خود خواهد گفت که چرا چیزی دقیقاً خلاف آنچه که به عنوان خواست نمایندگان ملت ایران،‌در یکی از ادوار مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده اکنون به یک «واقعیت اجتماعی» غیرقابل انکار در جامعه‌مان تبدیل شده است؟
بی‌تردید مبنای «قانون ممنوعیت استفاده از تجهیزات دریافت امواج ماهواره‌ای» که در بهمن‌ماه سال ۱۳۷۳، به تصویب اکثریت نمایندگان پارلمان ایران رسید، یک تحلیل و خواست اجتماعی بوده است، که به هر حال گروه قابل توجهی از جمعیت کشور آن را مطالبه می‌کرده‌اند. اما اکنون به نظر می‌رسد با گذشت بیش از یک دهه از تصویب این قانون، می‌توان در مورد کارآمدی آن تشکیک کرد.
دایره زنگی تا آنجایی منطبق با واقعیات است که طرح هر شبهه ای درباره عدم انطباق داستان با واقعیات جامعه،غیر قابل پذیرش خواهد بود.
تاکنون اگر عده‌ای لزوم تجدیدنظر و چاره‌اندیشی درباره موضوع «دریافت امواج ماهواره‌ای» را با توجیهات نگاه سیاسی و یا اتهام بزرگنمایی موضوع مخالفت می کردند. اما آیا اکنون می‌توانند انکار کنند که آنچه در این چند هفته در مقابل دیدگان تماشاگران در سینماهای ایران،‌تصویر شد، ‌عیناً منطبق برواقعیت‌هایی بوده است که هم‌اکنون با آن مواجه هستیم؟
هرچند فراتر از آنچه که در دایره زنگی به تصویر کشیده شد، هنوز چیزهای زیادی درباره «تبعات» ورود تجهیزات دریافت امواج ماهواره‌ای به ایران و در دسترس بودن آن برای شهروندان ایرانی قابل گفتن است، اما باید معترف بود که قطعاً «دایره زنگی» برای طرح یک «پدیده اجتماعی»، پا را فراتر از واقعیات نگذاشته و این وفاداری نویسنده و کارگردان فیلم برواقعیات، ارزنده بودن فیلم «پریسا بخت‌آور» را بیش از پیش نمایان می‌زند.
دایره زنگی، ‌یک تجسم عینی از فضای جامعه ایرانی، بعد از ۱۰ سال از تصویب قانون ممنوعیت استفاده ازتجهیزات دریافت امواج ماهواره‌ای است، جامعه‌ای که هر «دایره» برافراشته بر بام‌های خانه‌هایش، علامت سوالی جدید در مقابل «قانون مصوب بهمن ۷۳» مجلس شورای اسلامی قرار می‌دهد و دوباره اندیشی را به مسئولان یادآور می‌شود.
نگارنده هیچ اصراری بر تقلیل یا تشدید نوع برخورد با استفاده‌کنندگان از تجهیزات ماهواره‌ای ندارد، بلکه تنها بر این اصرار می‌ورزد که تصمیم‌گیران وتصمیم‌سازان «دایره زنگی» را به مثابه، «زنگی برای دوباره اندیشیدن» درباره این پدیده دنیای مدرن احساس نمایند و بر اساس اقتضائات روز، تصمیمی متناسب اتخاذ نمایند، به نحوی که نه شاهد گسترش آثار مخرب دریافت امواج ماهواره‌ای و نه شاهد ناکارآمدی عینی یک قانون باشیم و نه اینکه عده‌ای را بی‌دلیل از بهره‌برداری صحیح از یک فناوری روزآمد محروم سازیم.

مولف : مسعود شفیعی

منبع : خبرگزاری آفتاب