پروانه‌ها درغبار

پرسه در كوچه پس كوچه‌های این شهر غبار گرفته و دودآلود گاهی مرا و تو را می‌رنجاند. هریك از ما درعبور از آنها هزاران بار چهره‌هایی دیده‌ایم كه با وجود جوانی، تكیده‌اند. با دندانهایی زرد وموهایی ژولیده. برخی از این آدم‌ها گویی از جنس هیچ ‌كسی نیستند .آنان به دنیایی دیگر تعلق دارند. دنیای سرشار از پوچی و تهی از آرزو.
معتادان هر روز بیشتر و بیشتر برای رسیدن به آرامشی نشئه‌آور، از دنیای واقعی و جامعه فاصله می‌گیرند گویی هیچ بازگشتی برای آنان متصور نیست. طلاق، جدایی از خانواده، آوارگی، بیماریهای واگیر و هزاران نگون‌بختی دیگر هر روز در كمین آنان است.
در پس آپارتمان‌ها و برج‌های سر به فلك كشیده تهران، فلات‌هایی عرصه گشوده‌اند كه دخمه‌هایی دهشتناك دارند و این دخمه‌ها هزاران معتاد را كه موریانه‌وار می‌زیند درخود جا داده است.
بسیاری از این آدمهای نگون‌بخت شاید سنی كمتر از ۱۶ سال دارند، اغلب نیز دچار بیماری مهلك ایدز شده‌اند. آنان مثل قاصدكی كه زیرباران مانده به زحمت از كوچه‌ها می‌گذرند.
غم بزرگی بر دلم چنگ می‌زند. دشوار است اما نابودی آینده جوانانی كه می‌توانند بهترین نیروهای كمكی برای رشد و استقلال جامعه‌ام باشند مانند خوره‌ای جانم را محاصره كرده. آیا براستی رستن از این تارهای تنیده برای آنان ممكن است.
اكس، شیشه، هروئین، كراك و انواع مختلف موادمخدر، وسوسه‌های ناخواسته در ذهن جوان بیدار می‌كند. وسوسه‌ رهایی از زندگی یكنواخت سرشار از ناامیدی‌ها.
با افول هر روز خودباوری، خلاء تفریح و نشاط در قشر جوان جامعه،چشیدن طعم شكست‌های گوناگون، چگونه می‌توان آینده‌ای روشن را بر شانه‌های خاك پر تلألو ایران استوار كرد. خاكی كه دانایان و نخبگان و فرهیختگان بسیاری را به دنیا هدیه كرده است. این مرز پرگهر چگونه امروز در مرثیه برخاك افتادن هزاران جوان كه هر روز در اثر اعتیاد جان می‌سپارند، نگرید.
دلم می‌خواهد در محله‌های منفوری كه به جای سنگفرش باید بر سرنگ‌های مسموم قدم گذاشت، هرگز عبوری نكنم.
با خود می‌اندیشم، كاش پدران و مادران بیشتر با فرزندان خود صمیمی بودند، اگر آنها مهربانی را آنگونه كه باید برای جوانان خود معنی می‌كردند، حتماً به راز تلخ پر پر شدن آنها در تنهایی پی می‌بردند.
حتی اگر كلامی بین پدران ومادران و فرزندان رد و بدل نمی‌شد، یك نگاه عمیق و دقیق می‌توانست پرده از راز مگویشان بردارد.
آنگاه می‌شد چاره‌ای كرد، این تارهای تنیده را شكافت و جوانان دل‌نازك را پروانه‌سان با بال‌های زیبا به پرواز درآورد، آنگونه كه شكوفایی را به تمامی معنا كنند.

منبع : روابط عمومی و اطلاع رسانی قوه قضاییه