زاتویچی

● کارگردان: تاکه‌شی کیتانو. فیلم‌نامه: کیتانو؛ براساس قصه‌ای از کن شیموزاوا. بازیگران: تاکه‌شی کیتانو، تادانوبو آزانو، میشیو اوگوزو. مدت: ۱۱۶ دقیقه.
فیلم‌های کیتانو ـ به استثنای فیلم انگلیسی زبان‌اش برادر، که گامی بود خطا در لس‌آنجلس برداشت ـ هر چه پیش‌تر می‌آیند، بهتر می‌شوند. پس از عروسک‌ها و حکایت‌های سه قسمتی عاشقانه‌اش، زاتویچی فرسنگ‌ها با فیلم‌های جنائی کم‌حرف‌اش ـ پلیس خشن و سوناتین که اسم کیتانو را سر زبان‌ها انداخت ـ فاصله دارد. زاتویچی که نخستین تجربهٔ کیتانو در زمینهٔ فیلم‌های ”تاریخی“ / سامورائی است، در ردیف بهترین فیلم‌هائی که تا به‌حال ساخته، قرار می‌گیرد. کیتانو در اینجا از شخصیت زاتویچی الهام گرفته که ”شینتانو کاتسو“ی بازیگر، در یک سلسله فیلم‌های پرطرفدار، در طول ۲۵ سال معروف‌اش کرده است. کیتانو موهایش را بور کرده و نقش مرد نابینای آسمان جلی را ایفا نموده که با قمار و ماساژ دادن امرار معاش می‌کند. با وجود معلول بودن، زاتویچی مبارز و شمشیرزن قهاری است. وقتی ساکنان شهرکی کوهستانی را اسیر شرارت‌های دار و دستهٔ گینزو می‌بیند که هاتوری سامورائی (آزانو) را هم استخدام کرده‌اند تا با قدرت بیشتری بر منطقه حاکم شوند، وارد میدان می‌شود و بعد حوادثی رخ می‌دهند که فقط می‌توانند به پایانی خونین منجر گردند.
این خلاصه داستان چنان‌که باید، نمی‌تواند فیلمی را توصیف کند که از ابتدا تا به انتها، مملو از صحنه‌های غافلگیرکننده است. زاتویچی که در آن واحد شوخ و شنگ و خشن است، پر از اشارت و ارجاع به فیلم‌های قدیمی سامورائی، به‌خصوص فیلم‌های آکیرا کوروساواست. برخلاف علاقه‌مندی اخیر هالیوودی و نگرش ستایش‌انگیزش به این ژانر (به‌ویژه در فیلمی چون آخرین سامورائی)، زاتویچی حس و حالی شوخ و شنگ دارد و سرچشمه‌های الهام‌اش را چندان جدی نگرفته است. با این وجود توی ذوق‌زنندگی فواره‌زدن‌های دیجیتالی خون (در مقابل استفادهٔ طبیعی تارانتینو از پاشیدن خون طبیعی) زاتویچی توانسته مهر مشخص نگرش کارتونی‌اش را پای این ژانر بزند.
از این‌ها گذشته، سکانس‌های اکشن‌اش هیجان‌انگیزند و کیتانو ـ همان‌گونه که در گوهاتمو ثابت کرد ـ شمشیر زن حدوداً قابلی است! لباس‌های فاخر و زیبای فیلم توسط یوهجی یاماموتو طراحی شده‌اند (که لباس‌های عروسک‌ها را نیز طراحی کرده) و موسیقی متن شاد فیلم کار کلیچی سوزوکی است. زاتویچی در یک کلام سرشار از ابداع‌گری و خلاقیت است.

منبع : مجله دنیای تصویر