هشداری صادقانه به نسل میانی

در فیلم «سه زن» شعاری وجود ندارد و هشداری است به نسل میانی است تا تلاش بکند و به نسل جوان برسد و این موضوع را سعی کردم صادقانه به تصویر بکشم.
«منیژه حکمت» کارگردان سینمای ایران که این روزها دومین ساخته بلند سینمایی اش بعد از «زندان زنان» در حال اکران است، ضمن بیان مطلب فوق، معتقد است «سه زن» فیلمی است که باید به آن فکر کرد و در همین راستا اظهار داشته: «وظیفه ما این نیست ۲ساعت بیاییم و فقط مردم را سرگرم کنیم و به آن ها لقمه آماده بدهیم.
اگر این گونه فکر می کردم سراغ ساخت چنین فیلم سختی نمی رفتم. من باید «سه زن» را می ساختم و نمی توانم بگونه دیگری فیلم بسازم.» وی با اشاره به شکل گیری این فیلم خاطرنشان کرده: «در طرح اولیه من دختر جوانی در بستر لایه های اجتماعی ایران به کشف و شهودی می رسد و مادری هم که به نسل خود من تعلق دارد، در این طرح حضور داشت.
این خط اولیه را با داریوش عیاری بعنوان مدیر فیلمبرداری در میان گذاشتم و از نغمه ثمینی بعنوان سرپرست تیم نویسندگی برای همکاری دعوت کردیم.» این کارگردان در ادامه اضافه کرده: «نغمه ثمینی مادربزرگ را به این قصه اضافه کرد و داستان روایت سه نسل شد و سرانجام همزمان تحقیقاتی هم در خصوص فرش صورت گرفت و برای رسیدن به نسل جوان هم که برایمان خیلی مهم بود، خود پگاه آهنگرانی، بابک حمیدیان و صابر ابر بسیار ما را کمک کردند تا این نسل درست به تصویر کشیده شود.» حکمت به شرایط تولید سخت فیلم «سه زن» اشاره کرده و خاطر نشان می کند: «می دانستیم به عرصه سختی پا می گذاریم و قرار است همه چیز را در لانگ شات ببینیم که این موضوع یک شرایط تولید سخت را طلب می کرد و به همین خاطر مرحله به مرحله با گروه مشاورین و نغمه ثمینی قصه و ایده ها را بررسی می کردیم و پیشنهادات مطرح می شد و با توجه به این که این مادر و دختر همدیگر را نمی دیدند، فکر می کردیم چه کنیم تا تماشاگر باور کند این دو نفر، مادر و دختر هستند.» این کارگردان اظهارداشته: «بیان همچنین تعریفی از یک جامعه و سه نسل کار راحتی نبود و خیلی رئال کار کردیم. در مجموع زمان طرح تا فیلمبرداری یک سال بطول انجامید و کار در لوکیشن های زیادی مقابل دوربین رفت.» حکمت وجود فرش در «سه زن» را نماد ایران، تاریخ و گذشته دانسته و گفته: «در طول تاریخ فرش های نیمه بافته ای داریم که اجازه بافت آن را به ما نداده اند و نیمه کاره از دار پایین آمده اند و این بعنوان یک هویت و تاریخ ایرانی نمادی نیست که جدا از زندگی مردم باشد و شکل بافت و نقشه اش با تمام زیبایی ها و نقش و نگار هایش در زندگی مردم تنیده شده و در فیلم بعنوان نمادی از گذشته که هیچ وقت درست دیده نشده است، مطرح است.» وی مستند نیمه کاره «صدسال پارلمان» را در ساخت این فیلم بسیار موثر خوانده و به ایسنا می گوید: «هنگامیکه مشغول ساخت آن مستند بودم به این موضوع رسیدم که بزر گ ترین مشکل کشور ما نداشتن حافظه تاریخی است و این دور تسلسل در تاریخ ما مدام در حال تکرارشدن است و اتفاق می افتد. در واقع اگر حافظه داشته باشیم، تجربه ها را بدانیم و تاریخ را مرور کنیم تا به شناخت برسیم هیچ وقت دچار تکرار نمی شویم و آینده را خوب می توانیم رهبری کنیم و روبه جلو برویم.» حکمت با اشاره به ۷ سال وقفه بین ساخت فیلم اول و دومش نیز گفته: «در طول این سال ها شرایط ساخت فیلم بلند فراهم نشد و مستندسازی می کردم که تجربه بسیار خوبی بود و دریچه دیگری را به روی من باز کرد. هم صداقت در گفتار و رفتار و نوع فیلمسازی و سینما را به من یادآوری کرد و هم باعث شد دیدم وسیع تر و گسترده تر شود و در نتیجه ساخت همین مستندها متوجه شدم که باید نگران ایران بود و حس کردم اگر مراقبت نکنیم، تنها یک مرکزیت باقی خواهد ماند.» وی در پایان سخنانش با قدردانی از عوامل فیلم «سه زن» اظهار داشته: «شانس بزرگ من در سینما همیشه گروهم بوده، این گروه با حداقل توقع آمدند و توانستیم کار خوبی را ارایه دهیم.»

منبع : روزنامه ابتکار