تجارت مهمتر ازسلامتی و ایمنی؟

WTO به دولتها تحمیل نمی کند که مواردی نظیر بهداشت غذا، سلامتی و امنیت را رعایت کنند
البته باز هم منافع تجاری مهمتر فرض نمی شود .
موافقت نامه ها در نتیجه مذاکرات اعضا WTO حاصل می شوند بنابراین منعکس کننده علایق دولتهای مربوطه هستن
بندهای کلیدی در موافقت نامه ها( مانند ART.۲۰ در GATT ) مشخصا به دولتها اجازه می دهد که فعالیتهایی را در جهت حفاظت و سلامتی انسانها، حیوانات و گیاهان انجام دهند ولی این فعالیتها قانونمند هستند به عنوان مثال از اینکه تحت پوشش این قوانین از تولیدکننده های بومی حمایت شود جلوگیری به عمل می آید.
تعدادی از این موافقت نامه ها با جزییات بیشتری در باره استاندارد محصولات، سلامتی، ایمنی غذا و سایر محصولات حیوانی و گیاهی بحث و گفتگو می کنند. دلیل این امر حمایت از قوانین دولتها برای اطمینان از سلامتی شهروندان آنهاست.
به عنوان مثال، یکی از احکام WTO، از تولیدان آزبست ( پنبه نسوز ) در زمین جلوگیری به عمل می آورد که نماینگر این است که WTO، سلامتی و ایمنی را بر تجارت ترجیح می دهد.
ازسوی دیگر موافقت نامه هایی وجود دارد که دولتها را برای تصویب آیین نامه هایی که مابین محصولات خارجی تبعیض قائل شوند منع می کند. آیین نامه های ایمنی نیز نبایستی برای تحت پوشش قرار دادن تحریف شوند.
ملاک رسیدن به منطورهای فوق، حمایت از آیین نامه بر اساس اصول علمی یا براساس استانداردهای بین المللی و شناخته شده است.
و بازهم، این WTO نیست که استانداردها راتعیین می کند بلکه در غالب موارد سایر موافقت نامه های بین المللی در موافقت نامه های WTO گنجانده می شوند یک مثال آن سازمان Codex Alimentarius است که جهت ایمنی مواد غذایی استاندارد تهیه می کند که خود منتج شده از دو سازمان FAO از(UN Food and Agriculture Organization ) و WHO از( World Health Organization ) می باشد.ولی هیچ اجباری برای پذیرش این استانداردها نیست، دولتها در تعیین استانداردهای خود آزادند به شرطی که از ریسک پذیری در کلیه محصولات جلوگیری شود و نیز دلبخواهی و تبعیض آمیز نباشند.

منبع : مطالب ارسال شده