اعتراف به شکست پالس های خطرناک

با نزدیک شدن به روز بـرگـزاری انتخابات ریاست جمهوری دهم، این واقعیت بـیـشـتر آشکار می‌گردد که بـسـیـاری از اصولگرایان به خـود اجـازه نمی دهند در رقـابـتی وارد شوند که یک طرف آن، محمود احمدی نژاد است. البته رفتار عده‌ای از ایشانبه گونه‌ای است که کم هوش ترین افراد نیز مطمئن می‌شوند این »عدم رقابت«، یک انتخاب همراه با رضایت قلبی نیست. بزرگترین نشانه در این زمینه، شـکـسـتـن یـک سـنـت بـیست و چند ساله و عدم حمایت به موقع از کاندیداتوری رئیس جمهور اصولگرا برای دوره دوم ریاست جمهوری است .
سـتـایـش عـده‌ای از آنـهـا نیز یادآور اصطلاح» ذم شبیه مدح« است و گروهی دیگر به صراحت اعلام می کنند که حمایت آنها از سرناچاری است زیـرا تـشـتت آرا در میان اصولگرایان، پیروزی پـراحتمال اصلاح‌طلبان را به واقعیت نزدیک‌تر مـی‌کـنـد. در نــقــطـه مـقـابـل، گـروهـی از حامیان قسم خورده احمدی نژاد که »نیازمندی گریزناپذیر« عده‌ای از اصولگرایان به رئیس جمهور نهم را درک کرده‌اند در حـال بـهـره‌بـرداری حداکثری از این نیازمندی هستند. آنها کم کم مواضع خود را آشکار مـی سـازند که »احمدی‌نژاد نیازی به حمایت اصولگرایان ندارد« و یا »احمدی نژاد، حمایت مشروط را نمی پذیرد.« کسانی که این سخنان را می گویند بهتر از هر کس می‌دانند وجود هر کاندیدای جدی در طـیف اصولگرایان، بسیاری از »ناراضیان درون جناحی« را به طرف آن کاندیدا خواهد برد.هــمــیــن آگــاهـی، مـوجـب شـده بـود که تا چند هفته قبل، هیچ یک از نزدیکان و حامیان واقعی احمدی‌نژاد، سخن تحریک آمیز بر زبان نیاورند و اقـدامـی انـجـام نـدهـنـد که کسانی در جبهه اصولگرایی، به موضع گیری علنی علیه رئیس دولت نهم بپردازند و یا انگیزه‌های آنان برای رقابت با احـمـدی نـژاد افـزایـش یـابـد. امـا سـکوت و کـناره‌گیری‌های مصلحتی- و شاید دستوری- برخی از نامزدهای احتمالی اصولگرا، شرایطی فـراهم نـمـوده اسـت تـا بـرخـی یاران نزدیک رئیس جـمـهور، میدان را خالی از رقیب ببینند و از هم‌اکـنـون بـرای رفـتـارهـای همراه با تک‌روی در صــورت پـیـروزی احمدی‌نژاد در انتخابات۲۲ خرداد، زمینه‌سازی کنند. البته، هم حامیان واقعی احمدی‌نژاد می‌دانند که پیروزی او در انتخابات دهم چندان آسان نیست و هم حامیان مصلحتی، شکست او را بسیار محتمل می‌دانند. اما حامیان واقعی احمدی نژاد در حال برنامه‌ریزی برای آینده‌ای هستند که احتمال وقوع آن، چندان قوی نـیـسـت. حـامـیان مصلحتی رئیس دولت نهمنیز روشی را برگزیده‌اند که از روز ۲۳ خرداد بتوانند مـسـئولیت شکست را به صورت کامل متوجه احمدی نژاد و یاران نزدیک او کنند. این دو گروه حامی احمدی‌نژاد، به خوبی می‌دانند رای او در جامعه در حدی نیست که بتوان دست به ریسک زد و با وارد کردن یک کاندیدای دیگر اصولگرا، بخشی از این »رای شکننده« را به اشتراک گذاشت. به همین جهت نه تنها از میان اصولگرایان، هیچ »کـانـدیـدای جدی« برای حضور در انتخابات ۲۲ خـرداد اعلام آمادگی نکرده است بلکه اغلب‌ اصولگرایان تن به اتفاقاتی می‌دهند که در شرایط عادی، قابل پذیرش نیست.
مثلا مقاومت ۷ ماهه دولت در برابر احیای شورای پول و اعتبار که تنها هدف آن بازگذاشتن دست دولت برای تداوم تصمیم‌گیری‌های یکجانبه در سیاستگذاری‌های پولی است با واکنش جدی اصولگرایان در مجلس مواجه نمی‌شود، تبلیغات گسترده رئیس جمهور در خصوص یارانه ۶۰ هزار تومانی که به قیمت تخریب مجلس انجام شد نیز پاسخی جز سکوت دریافت نمی‌کند. اما از همه اینها عجیب‌تر، کوتاه آمـدن‌های مکرر اصولگرایان در برابر این پیام تلویحی فراکسیون دولتی اصولگرایان است که »شما با سکوت بی سابقه، نیاز به احمدی‌نژاد و عدم توانایی خود برای مقابله با بعضی اقداماتو اظـهارات دولتی‌ها را ثابت کرده‌اید. پس ما حداکثر استفاده را از این فرصت می‌بریم تا شما در دولـت احـتـمالی آینده هم نتوانید با اقدامات یکجانبه، مـخـالـفـت کـنـیـد«. در این میان تداوم بعضی اظهارنظرهای یک مقام نزدیک و مورد حمایت بی‌سابقه رئیس جمهور از جمله تعریف عجیب و غریب او از ارتباط اسلام و ایرانیان- که در تضاد کامل با آیه ۱۷ سوره حجرات می‌باشد - بار دیگر ثابت کرد که اصولگرایان نمی‌خواهند یا نمی‌توانند در برابر دوستان محبوب احمدی‌نژاد موضع‌گیری نمایند. پس احمدی نژاد و دوستان او هم حق دارند از این فرصت، حداکثر بهره‌برداری را بکنند که آخرین نمونه آن، انجام تغییرات در سازمان حج و زیـارت علـی‌رغم مخالفت‌ها در درون دولت - بـی‌اطلاعی وزیر ارشاد - و اظهار نظر صریح نماینده رهبری در امور حج و زیارت است.
قطعاً در آینده‌ای نه چندان دور مشخص خواهد شد که کدام ویژگی گفتمانی، گفتاری یا رفتاری این مقام دولتی، احمدی نژاد را تا این حد به حمایت و گسترش حوزه اختیارات او تشویق کرده است. آن روز مردم خواهند فهمید که آیا اظهارنظر چند ماه قبل بعضی اصولگرایان در خصوص ارتباط این حمایت‌ها با انتساب خانوادگی رئیس و مرئوس، صحیح است یا عوامل دیگری بر این حمایت‌ها تاثیر گذاشته است؟! اما انتظار برای فرا رسیدن »روز آشکار شدن حقایق« نباید موجب بی تفاوتی در برابر اقداماتی شود که پیامدهای منفی آن برای عرصه مدیریت کشور، دراز مدت و غیرقابل جبران است.
اقدام اخیر دولت در جدا کردن سازمان حج از وزارت ارشاد و الحاق آن به سازمان میراث فرهنگی علی‌رغم تاکید نماینده ولی فقیه بر »عدم موافقت رهبری با این اقدام « به خودی خود موجب تعجب می گردید. اما عجیب تر از آن، دستپاچگی سازمان میراث فرهنگی برای عزل رئیس سازمان حج در حالی بود که رئیس فعلی سازمان به مذاکرات رسمی با مقامات عربستان اشتغال داشت! این اقدام، در واقع پیام روشنی برای سایر کشورها می‌فرستد که »هیچ یک از مقامات ایرانی حتی در زمان مذاکرات برنامه ریزی شده قبلی، امنیت شغلی ندارند و هر لحظه امکان عزل آنها وجود دارد.« البته شاید برای دولتی که روزهای آخر کار خود را سپری می کنند، ایجاد این توهم در میان طرف‌های مذاکره خارجی، اهمیت زیادی نداشته باشد اما کسانی که ولع به ادامه حاکمیت جناح خود را به خوبی آشکار ساخته‌اند باید بدانند که » کار مُلک، این گونه سامان نمی یابد«؛ مگر آنکه آنها هم به شکست قطعی خود در انتخابات ۲۲ خرداد یقین پیدا کرده باشند و سکوت آنها در برابر برخی حوادث، تنها با هدف سست کردن جایگاه مدیریت آتی اصلاح‌طلبان در عرصه‌های بین المللی، صورت گیرد. اما آن‌ها باید بدانند که اگرچه اعتراف زودهنگام به شکست اصولگرایان، اقشار زیادی از مردم و بسیاری از سیاستمداران - حتی در جبهه اصولگرایی - را خوشحال می کند اما هیچ کس از پالس‌هایی که موجب تضعیف مبانی مدیریتی کشور در داخل و خارج شود، خوشحال نخواهد شد. ‌ ‌

منبع : روزنامه آفتاب یزد