آخرین دیدار با ملاقلی‌پور

شب جمعه گذشته ۱۰/۱۲/۸۵ مراسمی در تالار فرهنگ به یاد شهدای دانشگاه تبریز برپا بود. در این برنامه، بسیاری از خانواده‌‌های شهیدان دانشجو حضور داشتند و از دو هنرمند سینمای دفاع مقدس، آقایان رسول ملاقلی پور و پرویز پرستویی برای شرکت در جمع صمیمی فارغ التحصیلان دانشگاه تبریز دعوت به عمل آمده بود تا به سوالات حاضرین پاسخ گویند.
رسول، از ابتدای حضور در مراسم با دوربین کوچکی که در اختیار داشت، از سوژه‌‌های مورد نظر خود در مجلس فیلمبرداری می‌‌کرد. مثلاً او از جایگاه خالی‌ای که قرار بود در آنجا سخن بگوید و نیز از صحنه‌‌های تاریک و کم نور جایگاه هنرمندانی که سرودهای زیبایی اجرا کردند فیلمبرداری می‌‌کرد. همچنین از میکروفن‌‌هایی که منتظر هنرمندان بودند صحنه‌‌هایی را در دوربین خود ثبت می‌‌کرد. او در تمام مدت مراسم آرام و قرار نداشت تا اینکه خود و دوستش به پشت میکروفن رفتند.
رسول در پاسخ به سوالات حاضرین، ابتدا از ساخت فیلم مستندی درباره شهیدان مهدی و حمید باکری که با کمک مصاحبه با فرماندهان و همرزمان این دو عزیز، تهیه کرده بود سخن گفت. ازفحوای کلامش می‌‌شد به خوبی علاقه او را به همه شهیدان احساس کرد. او می‌‌گفت: من می‌‌خواستم شهیدان را آن گونه که بودند و زندگی می‌‌کردند معرفی کنم تا همه، بخصوص جوانان درک کنند که آنها انسان‌‌هایی دست‌یافتنی هستند و اگر کسی اراده کند، می‌‌تواند مثل آنها شود و راه آنها را طی کند. او شهیدان را الگو و اسوه برای دیگران معرفی می‌‌کرد و دوست داشت تا فیلم‌‌های مستندش درباره رزمندگان و فرماندهان شهید، چنین اثری را در ذهن بیننده ایجاد نماید.
او همچنین از انگیزه خود برای ساخت فیلم سینمایی «میم مثل مادر» سخن گفت و از همه خواست که قدر مادران خود را بدانند. وقتی از مادر سخن می‌‌گفت، به یاد سخن پیامبر اعظم(ص) افتادم که فرمود: «الجنه تحت اقدام الامهات» یعنی بهشت زیر گام‌‌های مادران است. سپس او به طنز گفت که کارگردان واقعی آقایان، خانم‌‌ها هستند و با این سخن شأن زنان را در جامعه ایران بیان نمود.
او همچنین یادی از شهید احمد کاظمی و برخی دیگر از فرماندهان سپاه نمود و علاقه شهید احمد کاظمی را به فرمانده دوران جنگ خود، آقا محسن به خوبی بیان نمود.
در پایان این مراسم، وقتی که رسول می‌‌خواست هدیه خود را از دست پدر سه شهید حمید، مجید و... سلیمی دریافت نماید، با بوسیدن دست پدر شهیدان، یک بار دیگر علاقه خود را به آرمان بلند شهدای جنگ تحمیلی نشان داد.
رسول را در برنامه‌‌های دیگر هم دیده بودم. معمولاً وقتی فیلمی را می‌‌ساخت از برخی علاقمندان، دعوت می‌‌کرد تا راجع به آن فیلم نظر دهند. چند بار نظرات منتقدانه‌ای راجع به ساخته‌هایش مطرح کردم ولی او گوش می‌داد و دیدگاه‌‌های خود را درباره آن و نیز انگیزه‌هایش را برای ساختن فیلمش بیان می‌‌کرد. دردهای جامعه را می‌‌دید و می‌‌خواست زیبایی‌‌ها و نارسایی‌‌های موجود در جامعه را در قالب فیلم هایش مطرح نماید تا آنان که می‌‌توانند برای رفع کاستی‌‌ها اقدام نمایند.
امروز که در آستانه اربعین حسینی تشییع پیکر او از جلوی تالار وحدت برگزار شد، جمع زیادی را دیدم که در آنجا گرد آمده بودند و از علاقه ملاقلی پور به ساختن فیلمی درباره حضرت اباعبدالله الحسین(ع) سخن می‌‌گفتند و از اینکه او نتوانست در روز اربعین، در کنار مرقد مولایش باشد متأسف بودند.
رسول ملاقلی‌پور به عنوان هنرمندی که برای طرح زیبایی‌‌های رزمندگان دفاع مقدس تلاش زیادی می‌‌کرد، همیشه در خاطره‌‌ها باقی خواهد ماند.
یادش گرامی باد.

حسین علایی