بچه‌ها همواره مستعد یادگیری‌اند

بیشتر پدر و مادرها درجه آگاهی فرزندانشان را از آنچه خود انجام می دهند یا می گویند كمتر از آنچه واقعاً روی می دهد برآورد می كنند. فكر می كنم ما آنقدر عادت كرده ایم كه وقتی می خواهیم فرزندانمان به ما گوش بدهند، توجهی به ما نداشته باشند كه فراموش كرده ایم وقتی ترجیح می دهیم حرفمان را نشنوند چقدر نزدیك ایستاده اند و به حرف هایمان گوش می دهند.
اما وقتی به نظر می رسد كودكان در افكار خود غوطه ور شدند استعداد بیشتری نسبت به زمانی دارند كه سعی می كنند شش دانگ حواسشان را جمع كنند. ممكن است وقتی با همسرتان درباره بی ثباتی مالی خانواده صحبت می كنید فكر كنید دختر یا پسرتان كاملاً در كتاب نقاشی اش غرق شده و حتی صدای شما را نمی شنود، اما او همه چیز را می گیرد حتی اگر بخشی از آن خارج از قدرت فهم او باشد.
این طور فكر نكنید كه فقط وقتی در خانه هستید بچه ها رفتار شما را زیر نظر می گیرند. آن ها بیرون از خانه هم رفتار شما را به دقت نگاه می كنند و از آن یاد می گیرند. وقتی در خواربار فروشی در صنف صندوق ایستاده اید، وقتی در رستوران غذا سفارش می دهید، یا در اتوبوس با بقیه مسافران حرف می زنید بچه ها شما را تحت نظر دارند. اگر مودب، مهربان و صمیمی باشید این امكان هست كه فرزند شما هم همین طور بار بیاید. اگر تندخو و خشك باشید بچه این برخورد را راه مناسب برای واكنش نسبت به مردم خواهد دانست. كودك شما با نگاه كردن به رفتار شما یاد می گیرد چطور در مقابل دیگران واكنش نشان بدهد. با این حال هر چه كودكان بزرگ می شوند استعداد آن ها برای تقلید آشكار از والدینشان كمتر می شود و بیشتر به سمت تقلید به روش های ظریف تر پیش می روند.
نوجوان یا جوان كاملاً آگاه است كه شما چطور اوقات فراغتتان را می گذرانید، چطور بین كار و زندگی خانوادگی تعادل ایجاد می كنید، چطور خود را سرگرم می كنید و چگونه هیجان ها را تحمل می كنید. مخصوصاً نوجوانان از این لذت می برند كه تفاوت های بین آنچه والدینشان می گویند با آنچه واقعاً عمل می كنند را كشف كنند.
اگر فرزند شما ببیند كه شما در مقابل مشكلات مثلاً به سیگار پناه می برید، سخنرانی های شما درباره خطرات سیگار و دخانیات كوچك ترین تاثیری بر رفتار نوجوان شما نخواهد داشت. این گفته ها به این معنی نیست كه بچه ها همواره كپی برابر اصل والدینشان از آب درمی آیند. درست است كه پدر و مادر مهمترین نقش را در الگوی كودك بازی می كنند، اما در این الگو تنها نیستند، بچه ها از سایر اعضای خانواده، همسالان و از برنامه های تلویزیون هم چیز یاد می گیرند.

زهرا قلی زاده
كارشناس ارشد روان شناسی

منبع : روزنامه جوان