احمدرضا دریایی

▪ احمدرضا دریایی (۱۳۲۰-۱۳۸۷)
احمدرضا دریایی در سال ۱۳۲۰ در رشت به دنیا آمد و روزنامه‌نگاری را حدود ۴۹ سال پیش با نشریه فردوسی آغاز کرد.
دریایی آن موقع تنها ۱۸ سال سن داشت و اگرچه عضو رسمی این نشریه نبود اما به‌طور دائم در محل نشریه حضور داشت و در حوزه ادبیات به‌ویژه شعر نو فعالیت می‌کرد.
از سال ۱۳۵۰ کار خودش را با سرویس شهرستان‌های روزنامه اطلاعات آغاز کرد. او در آن سالها دوران سربازی خود را در بندر انزلی می‌گذراند و البته در کنار سربازی با روزنامه اطلاعات نیز همکاری می‌کرد.
دوران نوجوانی احمدرضا دریایی در بندر گز گذشت. پدر او کارمند راه‌آهن بود. به همین‌خاطر همواره مجبور بود همراه با خانواده‌اش به شهر دیگری نقل‌مکان کنند. دریایی پس از طی دوره سربازی به تهران آمد و در پایتخت ماندگار شد.
او در تهران کار خودش را با روزنامه اطلاعات ادامه داد و به سرعت به عنوان یک روزنامه‌نگار جوان نظر سردبیران روزنامه اطلاعات را به خودش جلب کرد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، احمدرضا دریایی، بیژن نفیسی، رحیمیان و حیدری به‌عنوان اعضای شورای سردبیری روزنامه انتخاب شدند. اما حضور دریایی در اطلاعات دیری نپایید و او ابتدا مجبور شد برای مدت کوتاهی در یکی از دفاتر نیازمندی‌های اطلاعات در میدان تجریش مشغول به کار شود. اما کار جدید هیچ ارتباطی با علایق دریایی نداشت. بنابراین دفتر نیازمندی‌ها را هم خیلی زود ترک می‌کند.
یکی از شناسنامه‌های کاری دریایی نشریه «هدف» است. نشریه فرهنگی، اجتماعی، هنری و ورزشی که به صورت هفته‌نامه هر چهارشنبه منتشر می‌شد. دریایی در مدت ۵ سالی که سردبیری هدف را به عهده داشت این هفته‌نامه گمنام را به یک نشریه خوب و پرتیراژ تبدیل می‌کند.
دریایی پس از بیرون آمدن از هدف به هفته نامه آینه رفت و دو سال سردبیر این نشریه بود. آیینه هم یک هفته‌نامه با موضوع‌های اجتماعی و ورزشی بود که در دوران سردبیری دریایی گل کرد، اگرچه نتوانست به پای موفقیت‌های هدف برسد. فعالیت دریایی در آینه با راه‌اندازی روزنامه همشهری مصادف شد.
دریایی می‌گوید: یک روز در آیینه بودم که احمد ستاری به دیدنم آمد، گفت می‌خواهیم یک روزنامه چهاررنگ منتشر کنیم که نخستین روزنامه رنگی کشور می‌شود. پرسید هستی؟ گفتم هستم و آمدم همشهری.
شرح وظایف دریایی در همشهری گسترده بود و از نوشتن مطلب و ویرایش مطالب تا تایید صفحات، سوژه‌دادن به خبرنگاران و عکاسان و بستن صفحه اول را شامل می‌شد.
دریایی در سال‌هایی که در همشهری بود همواره اولین نفری بود که به روزنامه می‌آمد و آخرین نفری بود که روزنامه را ترک می‌کرد.
تلاش دریایی در همه سال‌هایی که در همشهری حضور داشت معطوف بر این بود که همشهری به ویژه صفحه نخست آن شاد، خواندنی و غیرسیاسی باشد. به همین خاطر پیگیری مباحث شهری، فرهنگی و محیط‌زیست برای دریایی اهمیت ویژه‌ای داشت.[دریایی؛مردی که تخم طرب می پراکند]
دریایی در کنار کار مطبوعات، سردبیر موفقی نیز در رادیو بود و در برنامه راه شب رادیو تهران و سلام صبح‌به خیر را اجرای برنامه داشت. متن دریایی در این برنامه‌ها به غایت لطیف و روح‌افزا بود. چنان زیبا می‌نوشت که در مدت کوتاهی مخاطبان بسیاری را به خود جذب کرد و برنامه‌های او در رادیو در صدر فهرست شنیدنی‌های رادیو قرار گرفت.
احمد رضا دریایی نیمه آبان سال ۸۲ و به دلیل شدت گرفتن بیماری آلزایمر برای همیشه از تحریریه همشهری عالم روزنامه نگاری خداحافظی کرد [گفت وگو با‌احمدرضا دریایی: جان خسته را کشاندم تا عصر دیجیتال] و در کنج منزل گوشه عزلت گزید.
احمد رضا دریایی پس از دست و پنجه نرم کردن چند ساله با بیماری ‌آلزایمر، سه شنبه بیستم فروردین ۱۳۸۷ به دیار باقی شتافت و پیکرش پس از تشییع از مقابل انجمن صنفی روزنامه نگاران در قطعه نام آواران بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

منبع : همشهری آنلاین