بمب صلح آمیز هسته‌ای!

جنگ جهانی اول و دوم میلیون‌ها انسان را به کشتن داد. ده‌ها کشور را ویران کرد تا امنیت جهان با یک نظم تعریف شده در اصول منشور سازمان ملل شکل گیرد. کسانی که جهان را در دو جنگ اول و دوم جهانی به آتش خاک و خون کشیدند بیش از نیم قرن است دیگر با هم نمی‌جنگند و ما مردمان جهان یک دوره ۵۰ ساله صلح بین آنان را تجربه می‌کنیم.
طراحان کشتار جمعی در آمریکا در ۱۶ جولای سال ۱۹۴۵ اولین بمب اتمی خود را آزمایش کردند. کاربرد اولین بمب اتمی در هیروشیما و ناکازاکی که پایانی بر جنگ جهانی دوم بود، درست یک ماه پس از اولین آزمایش اتمی آمریکا صورت گرفت. روسیه، انگلیس، چین و فرانسه به تدریج با آزمایش‌های هسته‌ای خود به جمع کشورهای تولید کننده سلاح‌‌های فوق کشتار جمعی پیوستند و زرادخانه‌های هسته‌ای خود را تجهیز کردند. هند در سال ۱۹۷۴ اولین بمب هسته‌ای خود را تحت عنوان “بودای خندان” در صحرای راجستان منفجر کرد و پاکستان نیز در سال ۱۹۹۸ دو تا پنج بمب هسته‌ای برای حفظ توازن صلح در منطقه منفجر کرد تا مقابله ۵۰ ساله هند و پاکستان را مدیریت کند. رژیم صهیونیستی نیز با در اختیار داشتن ده‌ها کلاهک هسته‌ای بدون اینکه بمبی را آزمایش کرده باشد به عنوان عضو رسمی باشگاه اتمی جهان شناخته می‌شود. از شروع اولین آزمایشات و انفجارات هسته‌ای تاکنون در جهان هیچ‌گاه جنگ هسته‌ای رخ نداده است، علت آن هم این است که جنگ هسته‌ای بین دو یا چند کشور مجهز به بمب هسته‌ای به معنای یک دوئل است که همزمان هر دو طرف دعوا نابود خواهند شد. لذا عقلانیت نظامی حکم می‌کند هرگز چنین جنگی رخ ندهد. آمریکا و شوروی در بحرانی‌ترین روزگار مناسبات خارجی خود هیچ‌گاه به فکر چکاندن ماشه هسته‌ای نیفتادند لذا خود پذیرفته بودند که از جنگ سرد سخن بگویند،بنابراین استراتژیست‌های دو طرف هرگز به جنگ گرم فکر نکردند. جمهوری اسلامی ایران از آغاز دستیابی به فناوری هسته‌ای، از زاویه صلح و استفاده بشر دوستانه به آن نگاه می‌کرد. براساس فتوای رهبر معظم انقلاب اسلامی هرگونه تولید، ذخیره‌سازی و استفاده از سلاح‌های هسته‌ای حرام است لذا این فتوا در اجلاس آژانس انرژی اتمی همان سال در وین منتشر شد تا جهان از نیات صلح‌آمیز ایران در دستیابی به فناوری هسته‌ای آگاه شود. ماجرای گفتگوهای ایران و غرب از آنجا شروع شد که سه وزیر خارجه اروپایی در حالی که حتی یک معاون وزیر خارجه اروپا به تهران نمی‌آمد، سراسیمه به ایران آمدند و با تواضع و فروتنی خواهش کردند ایران بساط تحقیقات هسته‌ای خود را در همه قلمروها جمع کند! این ماجرا مثل آن است که چند نفر مسلح به شمشیر و کلاه‌خود، و سپر و تبرزین جلوی فردی بی‌دفاع را بگیرند و بگویند تو حق نداری حتی یک چاقوی بی‌خطر که با آن سیب یا خیار پوست می‌کنند، در جیب داشته باشی!
ماجرای گفتگو و مذاکرات دیپلماتیک چند ساله جمهوری اسلامی با چند کشور اروپایی و آمریکا از همین نقطه شروع شد. همه بحث آن است که دولت‌های مجهز به سلاح‌‌های هسته‌ای می‌گویند بمبی که ما داریم از نوع صلح‌آمیز است اما فناوری‌ای که شما می‌خواهید در زمینه تامین برق یا هر نوع استفاده دیگر از دانش هسته‌ای، بهره‌مند شوید تهدید کننده صلح جهانی است!
جمع‌بندی چند سال گفتگو با غربی‌ها این است که آنها ما را به جرم چیزی که نداریم محاصره اقتصادی کرده‌اند، تهدید به حمله نظامی می‌کنند، در روابط ما با کشورهای همسایه و جهان اخلال و هر روز فشارها را افزون‌تر می‌کنند. پیام غیر مستقیم این فشارها به تهران آن است که شما هم مثل ما باید مجهز به بمب صلح‌آمیز هسته‌ای بشوید. اولین بار این پیام را البرادعی کشف کرد. البرادعی هفته گذشته به غرب هشدار داد: “اگر به ایران حمله کنید بمب اتمی می‌سازد” مفهوم این پیام آن است که معطل چه هستید بمب اتمی بسازید!
حرف بسته پیشنهادی ایران این است که به این غائله پایان دهید تا به جهان عاری از سلا‌ح های هسته ای بیندیشیم. صدور این پیام‌ها و نیز بروز رفتارهای خشن غرب علیه ایران نشان می‌دهد ما با یک مشت استراتژیست احمق در گفتگوها روبرو هستیم. ما را از چیزی نهی می‌کنند و همان لحظه امر به آن می‌کنند. مدیریت دیپلماسی خارجی کشور در ۳۰ سال اخیر هیچ‌گاه به این اندازه رمزآلود، پیچیده و حیرت افکن نبوده است. ملاحظات دینی، عقلی و انسانی حکم می‌کند ما همچنان که تاکنون به فکر تولید سلاح اتمی نبودیم همچنان بر این فهم تاریخی خود اصرار ورزیم. اما دشمن همواره از ما همان چیزی را می‌خواهد که ما را از آن نهی می‌کند! پاسخ هفته گذشته رئیس مجلس نیز به نمایندگی از ملت ایران به غرب به خاطر ادامه شرارت‌ها شنیدنی است. وی در پاسخ به تهدیدهای غرب گفت: هشدارهای البرادعی را جدی بگیرید. بالاخره صبر و استقامت ملت ایران هم حدی دارد. مردم بزودی از دولتمردان خود خواهد خواست که فکری برای تهدیدات بالفعل و بالقوه غرب بویژه آمریکا بکنند.

محمدکاظم انبارلویی

منبع : روزنامه رسالت