۶ تیر ـ ۲۷ ژوئن ـ روزی که منشور ملل امضا شد - سازمانی که تا کنون حاصلی برای بشریت نداشته است

۲۷ ژوئن سال ۱۹۴۵، منشور ملل متحد در نشست سانفرانسیسكو به امضای نمایندگان ۵۰ كشور از جمله ایران رسید، ولی به سبب وجود نقص هایی در این منشور از جمله ندادن اختیارات به مجمع عمومی و قرار دادن اختیارات اجرایی در دست شورای امنیت ۱۵ نفره و به ویژه دولتهای پنجگانه فاتح جنگ جهانی دوم که حق رد قطعنامه های پیشنهادی را دارند؛ این سازمان همانند جامعه ملل پیش از آن در پیشگیری از جنگ و خونریزی، حفظ صلح جهانی و حراست از حاكمیت و تمامیت اعضای خود و رعایت حقوق بشر در کشورهای عضو موثر واقع نشده و با این منشور و این اركان نخواهد شد.
در طول عمر سازمان ملل تلاش پیگیری هم برای اصلاح منشور آن بعمل نیامده است، زیرا که دولتهای فاتح جنگ جهانی دوم مایل به آن نیستند و می خواهند که ملل دیگر همچنان دیکته هایشان را بنویسند. طغیان های مردم ـ گروهی و انفرادی ـ نتیجه همین بی اعتنایی سازمان ملل به رعایت حقوق انسان ها در کشورهای عضو است.
دیر زمانی است که بسیار از اندیشمندان، سازمان جهانی فعلی در نیویورک را سازمان دول (نه، سازمان ملل) می دانند و بسیاری از روزنامه نگاران در اخبار مربوط، واژه «متحد» را از عنوان این سازمان حذف کرده اند و کتابی نیز تحت عنوان «سازمان ملل غیر متحد» انتشار یافته است. اندیشمندان پیشنهاد کرده اند کشوری که در آن دولتش حقوق بشر را در مورد شهروندان رعایت نکند نباید عضو سازمان ملل باشد و عضویت آن پس از ثبوت نقض حقوق شهروندی باید به حالت تعلیق درآید تا مسئله را حل کند. بنابراین اصلاحات منشور ملل می تواند به انجام اصلاحات در کشورهای عضو منجر شود.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز