در راه افتخار - Bound For Glory

سال تولید : ۱۹۷۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : یونایتد آرتیستس
کارگردان : هال اشبی
فیلمنامه‌نویس : رابرت گچل، بر مبنای خود سرگذشت‌نامه وودی گوتری.
فیلمبردار : هاسکل وکسلر.
آهنگساز(موسیقی متن) : لنرد رُزنمن
هنرپیشگان : دیوید کارادین، رانی کاکس، ملیندا دیلن، گیل استریکلند، جان لین، جی - تو کومبوکا، رندی کوئید و الیزابت میسی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۸ دقیقه.


سال 1936. شهر پامپا در تکزاس تقریباً خالی از سکنه شده و بحران اقتصادی باعث شده تا بیشتر ساکنان برای امتحان شانس خود رهسپار کالیفرنیا شوند. «وودی گوتری» (کارادین)، یکی از افراد باقی‌مانده در شهر، از راه نقاشی و نوازندگی پول در می‌آورد (اما به سختی می‌تواند از عهده مخارج همسرش، «مری» / دیلن و دو فرزندش بربیاید). در تلاش برای پیدا کردن کار، «وودی»، خانواده خود را به مقصد غرب ترک می‌کند. او با مشقت سرانجام به لس‌آنجلس می‌رسد، در حالی که هیچ پولی در جیب ندارد و از رمق افتاده است. تجربیات سفرش او را نسبت به بی‌عدالتی‌های اجتماعی برانگیخته می‌کند. اما در شب اول اقامتش را اردوگاه کارگردان مهاجر میوه‌چین با شرایط بدتری روبه‌رو می‌شود. در طول اقامتش در اردوگاه، «اوزارک بول» (کاکس)، خواننده رادیوئی محلی به آنجا می‌آید و سعی می‌کند کارگران را به اتحاد تشویق کند. وقتی مردان قلچماق، کنسرت / گردهمائی او را به هم می‌ریزند، «اوزارک» به استعداد موسیقاتی و هم فکری‌اش با «وودی» پی می‌برد و او را به رادیو می‌برد. «وودی» خیلی زود به رابطه‌اش با «پالین» (استریکلند)، یک بیوه ثروتمند پایان می‌دهد و به دنبال خانواده‌اش می‌فرستد. شادیِ «مری» از وضعیت جدیدشان با پی‌بردن به فعالیت‌های سیاسی «وودی» از بین می‌رود. حامیان مالی برنامه اصرار می‌کنند که «وودی» از اشاره به بدبختی‌های کارگران کشاورز خودداری کند. در اینجا «وودی» برای چند هفته ناپدید می‌شود تا ترانه‌های معترضانه‌اش راا برای کارگردان دره سن خوآکین بخواند. در بازگشت به شدت کتک می‌خورد و پس از جروبحثی، «مری» ترکش می‌کند. در دعوائی دیگر با تهیه‌کننده رادیوئی، «آقای لاک» (لین)، شغلش را از دست می‌دهد. یک کارگزار به او پیشنهاد کار در کاباره‌ها را می‌کند، اما «وودی» که دیگر از سرگرم ساختن اغنیا متنفر است، روی یک قطار باری می‌پرد و این بار عازم نیویورک می‌شود...
* فیلم به‌عنوان یک تصویر تعزلی از یک دوران، کارآئی دارد؛ اما پیام‌های مثلاً مردمی آن، اغلب گفت‌وگوها را از طراوت می‌اندازد. فیلم‌برداری وکسلر درخشان و موسیقی اقتباسی رُزنمن شنیدنی است. بازی کارادین، نمونه‌ای است فوق‌العاده از بازی بدون اغراقی که به‌نظر «بازی» نمی‌آید.