جنب‌وجوش کُنگ‌ فو - KUNG FU HUSTLE

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : چین و هنگ‌کنگ
محصول : جفری لو، چوئی پوچو و استیون چو
کارگردان : چو
فیلمنامه‌نویس : تسانگ کان ـ چئونگ، هوئو شین، کئونگ چان مان و چو
فیلمبردار : پون هانگ ـ سانگ
آهنگساز(موسیقی متن) : ریموند وونگ، ییی هانگ، ژونگ شیان لوئو و چو
هنرپیشگان : چو، فنگ شیائو گانگ، یوئن وا، دونگ ژی هوا، چان کووک ـ کوان، لئونگ سیو لونگ و لام چی چونگ
نوع فیلم : رنگی، ۹۵ دقیقه


̎سینگ̎ (چو) ـ سارقی ناشی، مایل است به سرسخت‌ترین عضو دارودستهٔ خطرناکِ ̎تبر به‌دست‌ها̎ تبدیل شود؛ ولی برای آن‌که کاملاً در این دارودسته پذیرفته گردد باید قتلی مرتکب شود. وقتی ̎سینگ̎ سعی می‌کند از یک مجتمع آپارتمانی نیمه‌ویران و پُرجمعیت سرقت کند، اهالی محله با استفاده از تکنیک‌های کُنگ‌ فو و به پرواز درآمدن و ضربه‌زدن، از خود دفاع می‌کنند و جنگی کوتاه بین استادان رزمی‌کارِ محلی و باند ̎تبر به‌دست‌ها̎ درمی‌گیرد. پس از آن‌که این گروه، سلطانِ قدیمی کُنگ‌ فو معروف به ̎جانور̎ (لونگ سیو لونگ) را از زندان فراری می‌دهند و صاحب مجتمع آپارتمانی جنگی تمام‌عیار را علیه ̎تبر به‌دست‌ها̎ به راه می‌اندازد، تنش‌ها به اوج می‌رسد و ̎سینگ̎، سرنوشت قهرمانانهٔ واقعی‌اش را کشف می‌کند.
● چو، چهرهٔ شاخص نسل جدید فیلم‌سازان سینمای ورزش‌های رزمی شرق آسیا، که بنا به سنت این ژانر مؤلف اصلی اثر شناخته می‌شود (او گذشته از حضور به‌عنوان کارگردان و بازیگر نقش اول، در تهیهٔ فیلم و نگارش فیلم‌نامه‌اش هم مشارکت داشته است)، با پیروی از فرمولی که پیش از این با موفقیت آن را در فوتبال شائولین (۲۰۰۱) آزموده بود، به ارائهٔ اثری در چارچوب ژانر و در عین حال هجو قواعد و اصول آن می‌پردازد و در این زمینه بیش از همهٔ اساتید این مکتب، خود را وامدار رسم و سنت جکی چان و سامو هونگ و البته توانا در ارائهٔ تصویری نو و هم‌خوان با شرایط روز از این آثار نشان می‌دهد. در حالی‌که در روزگاری نه‌چندان دور تلفیق عامل کمدی با عناصر سنتی سینمای ورزش‌های رزمی، کارِ فیلم‌سازانی مثل چان و هونگ، به خاطر روحیهٔ جدی و خشک حاکم بر اشکال سنتی این ژانر، نوعی بدعت‌گذاری در این عرصه به شمار می‌رفت، چو با جسارت سهم عامل کمدی در این میان را افزوده و حتی آن را به مرز هجو بی‌پروای قراردادهای ژانر می‌کشاند. ابزار اصلی او برای رسیدن به این هدف، اغراقی همه‌جانبه در تمام اصول و قواعد ژانری است. چو هیچ‌یک از اشکال شناخته‌شدهٔ ژانر، از قواعد سینمای رزمی واقع‌گرا را که به‌طور عمده در نبردهای خیابانی و زمینی به کارگرفته می‌شوند، تا عناصر آشنای سینمای رزمی فانتزی و افسانه‌ای را که در حرکت‌های قهرمانانِ در حال پرواز در نبردهای هوائی نمود می‌یابد، و هم‌چنین هیچ‌کدام از اصول داستان‌گوئی این فیلم‌ها، از سنت‌های روائی مکتب اپرای پکن را که اغلب مؤلفان ژانر قواعد روایت را از آن آموخته‌اند تا جنبه‌های ملودرام گاه سوزناک و اشک‌انگیز این آثار را (که سهمی عمده در جلب نظر مخاطبان بومی دارند)، در جریان هجویه شلوغ و پر آب‌وتاب خود، بی‌نصیب نمی‌گذارد. دامنهٔ این اغراق در کار چو (از جمله در تصویری که از نحوهٔ به نمایش گذاشتن فنون رزمی توسط شخصیت‌ها ارائه می‌دهد) تا آن‌جا پیش می‌رود که در عرصهٔ هجو قراردادهای ژانری در تاریخ سینما، تنها در سورآلیسم جنون‌آسای وسترن اسپاگتی‌های متأخر می‌توان معادلی برای آن یافت. چو به این وسیله با ظرافتی خاص موفق می‌شود تا از طریق تلفیق این قراردادهای هجو شده با عناصر برگرفته از فیلم‌های نقاشی متحرک، مثل بی‌منطقی خاص این آثار، ضرباهنگ سریع و نفس‌گیرشان یا خشونت فانتزی نهفته در آنها و البته فضای رویاگونهٔ موزیکال‌های کلاسیک، صحنه‌های درگیری و زدوخورد فیلمش را به نمونه‌های نابی از نقاشی متحرک زنده تبدیل کند. ناگفته پیداست که دستیابی او به چنین کیفیتی در فیلم بدون هم‌راهی طراح صحنه‌های اکشن فیلم، یوئن ووپینگ نابغه (ماتریکس برادران واچووسکی، ۱۹۹۹، ببر خیزان، اژدهای پنهان، آنگ‌ لی، ۲۰۰۰) که در خلق این صحنه‌ها نقشی به مراتب مهم‌تر از کارگردان اسمی فیلم (هر که باشد) ایفا می‌کند، ناممکن بوده است. دنباله: جنب‌وجوش کنگ فو ۲ (چو، ۲۰۰۶).