نامه یک انترن به رییس آینده نظام پزشکی

سلام؛ به عنوان یک دانشجوی سال آخر پزشکی و در هنگامی‌که هنوز نمی‌دانم که کیستید، دوست دارم برای شما نامه‌ای بنویسم. شاید بگویید که: جوجه، تو درست را بخوان. تو را چه کار به این کارها! اما چون فارغ‌التحصیلی من در دوران ریاست شما است و قاعدتا امضای شما روی کارت نظام‌پزشکی من نقش خواهد بست، این حق را به خود می‌دهم که بی‌پرده با شما سخن بگویم. از طرف دیگر چون در بین بستگان و آشنایان هم پزشک کم نیست، کمابیش از اوضاع جامعه پزشکی هم چندان بی‌خبر نیستم...
آقای رییس! دوست دارم که شما از جنس جامعه پزشکی باشید. نان از راه طبابت بخورید. دربه‌دری و خانه به ‌دوشی دوران طرح را از زبان دیگران نشنیده باشید. معنی واقعی اجاره مطب و آپارتمان فسقلی و قسط و نسیه را بدانید. اگر الان هم خدا را شکر دستتان به دهانتان می‌رسد، روزی‌ روزگاری سوار اتوبوس واحد شده باشید، موقعی از بی‌پولی دست خالی به خانه رفته باشید و زیر بار نگاه سنگین کودک خردسالتان سر به زیر افکنده باشید. خلاصه شرمنده زن و بچه شده باشید. می‌دانید آن وقت چه‌طور می‌شود؟ اینها را از روی بدجنسی نمی‌گویم. اگر شما همچنین خاطراتی داشته باشید و به راحتی و با پارتی‌بازی آب خود را به جوب نینداخته باشید، آن وقت برای کل جامعه پزشکی دل خواهید سوزاند. به جای تعرفه ویزیت پزشک عمومی، فقط بر سر تخت روز بیمارستان‌های خصوصی و یا ضریب K جراحی آنها چانه نخواهید زد. مالیات را به نفع پردرآمدها برای همه یکسان نخواهید کرد. وزن هفتاد درصدی پزشکان عمومی‌در جامعه پزشکی را فراموش نکرده و فقط به آن پزشک عمومی پیشکسوت زینت‌المجالس که همیشه رای ایشان با شماست، بسنده نخواهید کرد و هزاران آرزوی دیگر...
آقای رییس، من دوست ندارم که شما سیاسی باشید. سیاست به خودی‌خود چیز بدی نیست، ولی مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد. ضرر اصلی سیاسی بودن شما راندن عمدی یا غیرعمدی جناح یا جناح‌های مقابل سیاسی از طرف شماست. در این شرایط علاوه بر اینکه شما از همکاری تمام پزشکان برخوردار نمی‌شوید، بلکه اگر طرف مقابل نامرد باشد در کار شما و سازمان سنگ‌اندازی هم خواهد کرد. راستی مگر همه پزشکان در دو جناح سیاسی داخل نظام جای می‌گیرند که همیشه رییس باید از بین این دو جناح باشد؟ آیا پزشکان دلسوز و حرفه‌ای غیرسیاسی هیچ جایگاهی ندارند؟ راستی نمی‌شود در بین مسوولان سازمان از خیل پزشکان محترم اتوکشیده و ریش‌تراشیده هم کسی باشد؟ مگر اینها قسمت قابل توجه بدنه جامعه پزشکی را تشکیل نمی‌دهند؟
راستی من دوست ندارم که سازمان سکوی پرش شما برای مناصب سیاسی باشد. این حالت زبانم لال وخاک عالم بر سرم، شما را اهل بده و بستان می‌کند، آن وقت می‌روید پیش مسوولان و می‌گویید که اکثر پزشکان مخالف نظام و فکلی هستند و فقط شخص شخیص بنده از پس این ناجنس‌ها بر می‌آیم، پیش ما هم آن وقت خواهید گفت که اگر من نباشم این حکومتی‌ها پدر شما را در می‌آورند و بیچاره‌تان می‌کنند. راستی دو دوزه‌بازی و عامل دوگانه بودن خیلی بد است، مگر اینکه خدای نکرده فکر کنیم مردم و قشر فرهیخته پزشکی (البته در موقع سخنرانی) ... هستند!
آقای رییس! من دوست دارم که خیلی رک و پوست‌کنده اهداف و منافع کاندیداها و انتخاب‌شدگان سازمان نظام پزشکی را تشریح کنید. آیا همه این هزینه‌ها و وقت‌گذاری‌ها فی‌سبیل‌ا... و از شوق خدمت هست و یا گاهی کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه است؟ راستی این همه شام و ناهار و دعوت به هتل و.... برای چیست؟ این همه دولا و راست شدن و ماچ و روبوسی در روز انتخابات چه ارزشی دارد؟ آنهایی که از یک ویزیت نمی‌گذشتند، چه‌طور شده که برای انتخابات سه هفته مطب خود را بسته‌اند؟ آیا راست است که بعضی‌ها کلی پول و هدیه به بعضی خبرنگاران برای چاپ و پخش مصاحبه و مطلب می‌پردازند؟ آیا درست است که بعضی از ما بهتران در این دوره انتخابات هزینه‌های ۵۰ میلیون تومانی و ۲۰ میلیون تومانی می‌کنند؟ منافع این‌گونه افراد از چه محلی تامین می‌شود؟ بعید است که خود سازمان نظام پزشکی قدرت جبران هزینه‌های این افراد را داشته باشد.
آقای رییس! دوست دارم که شما هنگام هنگام تحویل‌گیری پست ریاست برنامه‌ای مدون برای دوره چهارساله ارایه دهید. ابتدا تحلیل کنید که در زمان فعلی واقعا در چه وضعیتی هستیم؟ چه نقاط قوت وضعفی در سازمان موجود است و چه تهدیدها و فرصت‌هایی برای آن وجود دارد و شفاف و روشن بگویید که به کجا خواهیم رسید و همچنین در انتهای دوره همه موارد موفقیت و شکست خود را بازگو کنید.
آقای رییس، دوست دارم که شما در دوره ریاست خود آیین‌نامه یا قانونی را پیشنهاد کنید که ریاست بر سازمان بیش از یک دوره و حداکثر دو دوره را ممنوع کند. مگر همه عالم و آدم به گردش نخبگان معتقد نیستند؟ و مگر یک نفر چه‌قدر می‌تواند فداکاری کند و از خود و خانواده خود و مطب خود مایه بگذارد؟
آقای رییس، من خیلی چیزهای دیگر را هم دوست دارم، ولی می‌ترسم بگویید که بچه خودت را لوس نکن. پس زبان در دهان می‌گیرم و با دلی نگران ولی پرامید، آرزو می‌کنم که شما یک آدم حسابی باشید.

منبع : هفته نامه سپید