کلیدهای خانه - LE CHIAVI DI CASA

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : ایتالیا، فرانسه و آلمان
محصول : الدا فری و انتسو پورچلی
کارگردان : جانی آملیو
فیلمنامه‌نویس : ساندرو پترالیا، استفانو رولی و آملیو، برمبنای رمانی نوشتهٔ جوزپه پونتیجا
فیلمبردار : لوکا بیگاتزی
آهنگساز(موسیقی متن) : فرانکو پیرسانتی
هنرپیشگان : آندره‌آ روسی، کیم روسی استوارت، شارلوت رامپلینگ، مانوئل کاستی، مایکل وایس، آلا فرویچ، و پیرفرانچسکو فاوینو
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه


̎جانی̎ (استوارت) و همسرش، صاحب بچه‌ای شده‌اند ولی همسر ̎جانی̎ سر زا رفته است و خود بچه با لطمات روحی و جسمی فراوان پا به این دنیا گذاشته است. این پسر، ̎پائولو̎ (روسی)، را خانوادۀ همسر ̎جانی̎ بزرگ می‌کنند و به پانزده سالگی که می‌رسد، ̎جانی̎ به فکر می‌افتد که او را ملاقات کند و مدت زمانی را با او بگذراند. ̎پائولو̎ قرار است به آلمان برود و توسط پزشکان متخصص تحت درمان قرار گیرد. ̎چانی̎ پیشنهاد می‌کند که به سراغ پسرش برود و هم‌راه با او به برلین سفر کنند. در بدو امر، ̎جانی از وخامتِ وضعِ جسمی پسرش یکه می‌خورد ولی ضمناً متوجه صمیمیت و گرمای وجودِ پسرش می‌شود و در همان چند روز اول، برای نخستین بار، پیوند عاطفی شدیدی نسبت به پسرش احساس می‌کند. موقع اقامت‌شان در برلین، ̎جانی̎ با ̎نیکول̎ (رامپلینگ) دوست می‌شود ـ زنی که دخترش حدوداً از همان مشکلات پسر ̎جانی̎ رنج می‌برد ـ و به کمک ̎نیکول̎ است که ̎جانی̎ درمی‌یابد که توجه و مراقبت از یک بچهٔ معلول، اجر و پاداش‌های خاص خودش را دارد.
● پرسشی که در بطن کلیدهای خانه، بررسی ظریف آملیو از استحالهٔ یک مرد به یک پدر نهفته، این است: آیا والدین با نگه‌داری از بچه‌های‌شان، در واقع از خود نگه‌داری نمی‌کنند؟ آملیو که پیش از این در دزد بچه‌ها (۱۹۹۱) رابطهٔ تأثیرگذار پدر/ فرزندی را مورد کاوش قرار داده بود، از تلویزیون ایتالیا سفارش اقتباس کتابی از پونتیجا به نام دو بار متولد شده را دریافت کرد و در عوض به قول خودش یک داستان ̎موازی̎ تحویل داد. انگیزهٔ این تغییر مسیر آشنائی او با روسی پسربچهٔ معلول جسمی و ذهنی‌ای بود که نقش ̎پائولو̎ را بازی می‌کند. استوارت در نقش پدر آمیزهٔ بغرنجی از نگرانی و ترس، شرم و عشق را منتقل می‌کند و رامپلینگ ناظر آگاهِ مناسبی برای رابطهٔ دشوار این پدر و پسر است. آملیو حس واقع‌گرائی خیره‌کننده‌ای دارد و اجازه می‌دهد بازی‌ها ـ یا ̎حضور̎ها ـ ی روسی و استوارت همه چیز را بگوید. دوربین، نظاره‌گری فعال و بی‌آرام و در عین حال نشان‌گر جدائی این دو از دنیای اطراف است. روسی حس طنز بسیار شیطنت‌آمیزی نیز دارد که در لحظاتی معلولیتش را به فراموشی می‌سپارد و گفت‌وگوهای نیش‌دار و جذابی را به بار می‌آورد. با صحنه‌هائی پُر از نوسان و بن‌بست عاطفی، کلیدهای خانه فشار قابل ملاحظه‌ای به قلب و روح تماشاگرش می‌آورد و نشان می‌دهد که دیگر داستان‌های معلولیت چه‌قدر ساده و تک‌بُعدی با موضوع برخورد می‌کنند.