بررسی و مقایسه میزان استحکام خمشی دو نوع لحیم خمیری و میله‌ای در آلیاژ بیس

● زمینه و هدف:
لحیم کاری یکی از اعمال مورد استفاده در ساخت پروتزهای ثابت است که برای اتصال قطعات بریج، اصلاح تماس های پروگزیمالی و اکلوزالی کاربرد دارد. هدف از این مطالعه مقایسه استحکام خمشی دو نوع لحیم میله ای و خمیری شکل مورد استفاده در آلیاژهای بیس متال می باشد.
● روش بررسی:
در این مطالعه آزمایشگاهی سی نمونه مکعب مستطیل فلزی به ابعاد ۲۰×۴×۵ میلی متر از آلیاژ بیس سوپرکست تهیه گردید و پس از تقسیم هر نمونه به دو قطعه، نمونه ها به صورت دوبدو در فاصله ۰.۳ میلی متر از یکدیگر ایندکس گیری و در داخل گچ لحیم کاری ثابت شدند. مراحل لحیم کاری در دو گروه با استفاده از دو لحیم میله ای و خمیری انجام گردید. تست خمش با استفاده از دستگاه اینسترون Zwik صورت گرفت و داده ها توسط آزمون آماری F و t آنالیز شدند.
● یافته ها:
حداقل و حداکثر استحکام خمشی در گروه لحیم میله ای به ترتیب ۱۰۷.۲ و ۳۰۱.۲ نیوتن و در گروه لحیم خمیری به ترتیب ۶۲.۸ و ۱.۹.۳ نیوتن بدست آمد. میانگین استحکام خمشی برای گروه لحیم میله ای برابر ۱۹۶.۵ نیوتن و در گروه لحیم خمیری ۸۹.۸ نیوتن بود. بین دو گروه مورد مطالعه اختلاف معنی داری در مقدار استحکام خمشی مشاهده شد (۰.۰۰۱=P).
● نتیجه گیری:
استحکام خمشی لحیم میله ای به طور معنی داری بیشتر از لحیم خمیری می‌باشد.

محمدرضا صابونی
جلیل قنبرزاده
سعید ابراهیم زاده
علی معادی رودسری

منبع : آسمان پارس