یوهانس برامس

یوهانس برامس به سال ۱۸۳۳ در شهر هامبورگ آلمان در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد .تحصیلات ابتدایی موسیقی را نزد پدرش که نوازنده کنترباس بود فراگرفت .
برامس با ویولونیست‌های مشهوری چون رمنی و یواخیم آشنا شد و در طول این آشنایی بود که رمنی موسیقی محلی مجارستان را به برامس معرفی کرد و تحت تأثیر آن برامس راپسودی‌های مجار خود را نوشت.
شومان در سالهای آخر عمرش در گاهنامه جدید موسیقی نوشتاری تحت عنوان راههای نو راجع به برامس نوشت و او را نابغه اعلام کرد که در نتیجه توجه بسیاری را به آثار او معطوف ساخت. با مرگ کلارا در سال ۱۸۹۶ ضربه مهلکی بر برامس وارد آمد و از این به بعد بود که برامس هرچه بیشتر خود را در آستانه مرگ احساس می‌‌کرد. تحت تأثیر این احساس بود که برامس باوقارترین لیدهایش به نام چهار آواز جدی و پرلودهای کورال را برای ساز ارگ نوشت .
● مهم‌ترین آثار برامس
▪ موسیقی پیانویی: سه سونات، والس‌ها، رقصهای مجار، چهار بالاد، راپسودی‌ها، هفت فانتزی، سه اینترمتسو، واریاسیویی برروی تم‌های شومان، پاگانی نی و هندل.
موسیقی پیانویی برامس حاوی گرمی احساس، هارمونی غنی و قوی رمانتیک هاست ولی در بیانی کلاسیک.
▪ آثار مجلسی
▪ موسیقی آوازی: حدود ۲۶۰ لید و تعداد زیادی تنظیم آهنگهای محلی آلمانی، ازمهم‌ترین لیدهای برامس ((چهار آواز جدی))، ((رکویم آلمانی)) راپسودی برای صدای آلتور را می‌توان نام برد.
آثار ارکستری (سازگانی)
همان گونه که جریان موسیقی رمانتیک نیمه نخست سده نوزدهم در آثار واگنر به حد کمال خود رسید. هم‌زمان با آن جریان موسیقی رمانتیک –کلاسیک مندلسون و در اواخر شومان در آثار برامس به حد نهایی و کمال مطلوب انجامید. هر دو نابغه بزرگ قرن نوزدهم، واگنر و برامس از نظر سبک موسیقیایی دقیقاً در نقطه مقابل یکدیگر قرار داشتند و در موسیقی آنها به ندرت عوامل مشترکی یافت می‌شود . بدون شک برامس یکی از برجسته‌ترین آهنگسازان رمانتیک به شمار می‌آید و موسیقی‌پژوهان از سه ((ب)) در تاریخ، باخ، بتهوون و برامس به عنوان سه آهنگساز بزرگ نام برده‌اند. یکی از خصوصیات برجسته موسیقی رمانتیک گرایش به موسیقی فولکوریک است و برامس نیز یکی از آهنگسازانی است که به موسیقی فولکوریک آلمانی علاقه شدیدی داشت و در نتیجه بیشتر نغمه‌های سازی و آوازی او رنگ و بوی آهنگهای محلی را دارند .
برامس در شهر هامبورگ متولد شد. پدرش كه یك نوازنده كنترباس بود، درسهای اولیه موسیقی را به او داد. برامس ابراز كرد، قول دهد كه بزودی با درس خواندن و به كمك نواختن پیانو در رستورانها و سالنهای تئاتر سریعتر تكمیل كننده درآمد خانواده فقیرش باشد. گرچه در داستان بسیار نقل شده كه برامس مجبور بوده كه در كاباره‌ها و فاحشه‌خانه‌ها پیانو بنوازد، در تحقیقات اخیر، بعنوان مثال كه توسط كرت هافمن، اظهار شده كه این احتمالاَ دروغ است. برای مدتی، او ویولونسل را نیز آموخت، گرچه زمانی كه معلم او با ساز برامس فرار كرد، پیشرفت او متوقف شد. برامس جوان جند كنسرت عمومی اجرا كرد، اما بعنوان یك پیانیست مشهور نشد (گرچه بعداَ او در زندگی‌اش نخستین نمایش از پیانو كنسرتو شماره یك در سال ۱۸۵۹ و پیانو كنسرتو شماره دو در سال ۱۸۸۱ را اجرا كرد). همچنین او شروع كرد تصنیف كند، اما كوششهای او توجه كسی را جلب نكرد، تا اینكه او با ادوراد رم نی در سال ۱۸۵۳ در یك تور، كنسرت را ادامه داد. در این تور اوبا ژوزف یواخیم،فرانس لیست وبعداَباآهنگساز بزرگ آلمانی روبرت شومان آشناشد. گرچه رم نی از كوتاهی برامس نسبت به احترام به لیست دلخور شده بود اما در دربار ویمر، جایی كه لیست موسیقیدان آن دربار بود، قطعه سونات B minor را صمیمانه اجرا كرد. بسیاری از دوستان برامس ذكر كرده‌اند كه رم نی، شخصیت درباری لهستانی، از برامس جوان انتظار داشت كه با تمرینهای عمومی همنوایی كند و مودبانه یك قطعه مشهور را تحسین نماید كه برامس در انجام دادن یا ظاهر نشدن هر دو موفق نشد بنابراین با فروتنی تحسین كرد. او به برامس گفت كه دوستی آنها باید خاتمه پیدا كند هرجندروشن نبودكه آیا دلیل آن، بی‌احترامی بودكه به لیست شده بود یا چیز دیگری. به هر حال یواخیم یكی از نزدیكترین دوستان او شده بود، و شومان، با مقاله‌هایش نقش مهمی را در هوشیار كردن همگان برای قطعه هنری كه مرد جوان می‌نواخت ایفا نمود و بدینوسیله از برامس جوان پشتیبانی كرد. بنابراین برامس با همسر شومان آشنا شد، كلارا آهنگساز و پیانیست كه ۱۴ سال از او بزرگتر بود، با كسی كه تمام عمر با او ادامه داد، با هیجانات احساساتی، اما همیشه ارتباط افلاطونی داشت. برامس هرگز ازدواج نكرد. او در سال ۱۸۶۲ بطور دائم در وین اقامت نمود و كاملاَ تمركز بر آهنگسازی را شروع كرد. سرانجام برامس یك شهرت قوی را بنا نمود، و به زندگی خود بعنوان یك آهنگساز بزرگ نگریست. این ممكن است بالاخره به او اطمینان داده تا تكمیل كننده اولین سمفونی‌اش باشد. بنابراین از سه سمفونی دیگر برای ترقی پیروی كرد (۱۸۷۷، ۱۸۸۳، ۱۸۸۵). برامس سفرهای متعددی كرد، هم برای تجارت (تورهای كنسرت) و تفریح. او اغلب در فصل بهار ایتالیا را می‌دید. و معمولاَ بدنبال یك مكان روستایی خرم بود برای آهنگسازی در تابستان. در سال۱۸۹۰، برامس ۵۷ ساله تصمیم گرفت آهنگسازی نكند. به هر حال معلوم بود، كه نمی‌تواند از تصمیمش اطاعت كند. و در سالهای پیش از مرگش تعدادی از شاهكارهایش را تولید كرد، شامل دو سونات كلارینت اپوس ۱۲۰ (۱۸۹۴)، و چهار آواز مهم اپوس ۱۲۱ (۱۸۹۶). هنگام كامل كردن تصنیف اپوس ۱۲۱، برامس از مریضی سرطان از پا افتاد (منابع اختلاف داشتند آیا كبد بوده یا لوزالمعده). بتدریج وضعیت او بدتر شد و او در ۳ آوریل ۱۸۹۷ مرد. برامس در شهر زنترالفریدهف وین دفن شد.
● موسیقی مجلسی Chamber music
اصولا آهنگسازان رمانتیک توجه چندانی به نوشتن موسیقی مجلسی نداشتند و فقط در آثار برامس بود که موسیقی مجلسی ارزش فوق العاده‌ای یافت، تا حدی که می‌توان او را جانشین بتهون تلقی کرد .

منبع : ویکی پدیا