هم‌راهان خانه‌ای در علفزار - A PRAIRIE HOME COMPANION

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت آلتمن، رن آرتور، جاشوآ آستاراخان، تونی جاج و دیوید لوی
کارگردان : آلتمن
فیلمنامه‌نویس : گریسن کیلور، برمبنای داستانی نوشتهٔ کن لازبنیک و کیلور
فیلمبردار : ادوارد لاکمن
هنرپیشگان : وودی هارلسن، تامی لی جونز، گریسن کیلور، کوین کلاین، لینزی لوهان، ویرجینیا مدسن، جان رایلی، مریل استریپ و لی‌لی تاملین
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۵ دقیقه


برنامهٔ محبوب رادیوئی ̎هم‌راهان خانه‌ای در علفزار̎ هر شنبه شب در سالن معروف فیتس جرالد در سینت پلِ مینه‌سوتا به‌طور زنده اجرا و پخش می‌شد و (با چهار میلیون نفر شنونده) مردم را سرگرم می‌کرد. مجری برنامه، ̎گریسن کیلور̎، ترکیبی از هنرمندان مختلف از جمله جفت خوانندهٔ ترانه‌های کانتری، ̎یولاندا̎ و ̎روندا جانسن̎ (استریپ و تاملین) و یک زوج کابوی خواننده (هارلسن و رایلی) را رهبری می‌کرد. این برنامه‌ای است که حرف‌های پشت صحنه‌اش به اندازهٔ خود برنامه سرگرم‌کننده است. در لابه‌لای داستان شاهد تلاش یک کارآگاه بخت برگشته به نام ̎گای نوآر̎ (کلاین) هستیم که می‌خواهد از هویت واقعی زن موبور مرموزی (مدسن) سر دربیاورد و در همان حال، ̎لولا̎ (لوهان) خواننده‌ای جوان می‌خواهد شانس خود را برای نخستین‌بار در مقابل جمع مخاطبان در سالن فیتس‌جرالد امتحان کند. اما آن‌چه بسیاری از مجریان و شنوندگان برنامه نمی‌دانند این است که ̎هم‌راهان خانه‌ای در علفزار̎ برای آخرین‌بار است که روی آنتن می‌رود...
● این آخرین ساختهٔ استاد کهنه‌کار سینمای آمریکا، که در همهٔ این سال‌ها علاقهٔ بی‌حدش را به موسیقی پنهان نکرده است، پس از ساختن فیلمی دربارهٔ باله (گروه باله، ۲۰۰۳) در این فیلم موسیقی (و رادیو) را روی صحنه می‌آورد و در مرکز توجه عمومی قرار می‌دهد. کیلور که با هم‌کاری لازبینک فیلم‌نامهٔ هم‌رهان... را نوشته، از سال ۱۹۷۴ هر شنبه شب، برنامه‌ای رادیوئی را اجرا می‌کرد که نام فیلم از آن گرفته شده است. این برنامه که همیشه به‌صورت زنده پخش می‌شد، یک‌سر طنز و فکاهه بود و شخصیت‌هایش، همه، ساکن شهر خیالی ̎لیک ووبگن̎ بودند و بخش عمدهٔ میان‌برنامه‌ها با موسیقی‌های درجهٔ یک کانتری پُر می‌شد. فیلم آلتمن کبیر، یک کمدی مفرّح و بامزّه است که البته درک برخی شوخی‌هایش، احتمالاً برای همهٔ تماشاگرها ممکن نیست؛ هرچند می‌توان از کنار این شوخی‌ها گذشت و به بقیهٔ شوخی‌های دلپذیر فیلم دل‌خوش کرد. این‌طور که گفته‌اند، در بخش‌هائی از فیلم آلتمن به بازیگرانش اجازه داده تا بداهه‌سازی کنند، که البته با وجود فهرست بلندبالای بازیگران خوب، چندان دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. بازیگران، حتی آنان که نقش‌های پررنگی ندارند، بازی دیدنی و جذابی را به نمایش گذاشته‌اند؛ با این همه، ستارهٔ اصلی فیلم خود آلتمن است که در هشتاد و یک سالگی انگار خیال بازنشستگی ندارد و هم‌چنان به آینده چشم دوخته است. هرچند می‌گویند این‌بار کارگردانی دیگر در کنارش بوده است تا در صورت ناتوانی جسمی استاد، بقیهٔ کار را ادامه بدهد. و این برای فیلمی که در نهایت تماشاگر را به این نتیجه می‌رساند که حتی می‌شود به مرگ هم لبخند زد؛ اگر از زندگی لذت برده باشیم، چیز عجیبی نیست.