دنیا هنوز لاجوردی است

لحظه جادویی فرا رسید. قلب ایتالیا زیر پای گروسو بود. حلقه اتحاد نیز از فرط هیجان گسسته شد. گروسو علاوه بر چسباندن توپ به تور دروازه، قلب هواداران فوتبال ایتالیا از ناپل و میلان تا دورترین نقاط دنیا را به هم اتصال داد.تمام شد... ایتالیا، قهرمان جهان.یادش بخیر! در اواسط این هفته نخستین سالگرد قهرمانی لاجوردی ها در جام جهانی ۲۰۰۶ جشن گرفته شد. هنوز خاطرات آن شب های داغ، رنگی به نظر می رسد. باور نمی كنید؟
● شروع مسیر قهرمانی
طولانی ترین سفرها هم با قدم اول آغاز می شود. ایتالیا، غنای سرسخت را از پیش رو داشت. وقتی «یاكینتا» گل دوم را به تور دروازه كینگستون (كه مانند دروازه بان های افسانه ای دوران گذشته در صدم ثانیه ای ضربات را مهار می كرد) چسباند، متوجه شدیم ایتالیا برای رسیدن به جایی متفاوت، می خواهد مسیری را بپیماید كه تاكنون نرفته است اما مگر این آمریكای سرسخت اجازه می دهد. هنگامی كه زاكاردو به اشتباه دروازه تیم خود را باز می كند، باید هم لاجوردی ها از پس تیم ۹ نفره حریف برنیایند.
گیلاردینو را با آن حركت خاص پس از گلزنی به یاد می آوریم. او ادای گیتاریست ها را درآورد اما آن شب ساز ایتالیایی ها كوك نبود! بازی سوم مقابل جمهوری چك دلهره آور شد. عدم پیروزی یعنی خداحافظی از جام. تساوی به معنای صعود به عنوان تیم دوم و رویارویی با برزیل... شاگردان لیپی عادت داشتند در مرحله گروهی دوستداران خود را زجركش كنند؛ با این حال ترك عادت موجب مرض نشد. ماتراتزی و اینزاگی ۲ بار چهارچوب دروازه حریف را لرزاندند. ایتالیا اول شد و در مرحله یك هشتم نهایی مقابل استرالیا ایستاد. Viva Italy!
● جاده پر دست انداز
حریف مرحله یك هشتم نهایی، آن زمان متعلق به قاره خودش بود و آسیایی محسوب نمی شد كه بتواند خاطره كره شمالی ۱۹۶۶ و كره جنوبی ۲۰۰۲ را زنده كند! گاس هیدینك یك بار در دوره قبلی رقابت ها، ایتالیا را ناكام به خانه فرستاده بود. به نظر می رسید این بار هم چنین اتفاقی رخ دهد اما هیچ كس فكر «عقوبت» را نكرده بود. یعنی چه؟ سرمربی وقت استرالیا ۴ سال قبل با كمك داور، حذف بزرگان دنیا را جشن گرفت.
یك نفر باید انتقام می گرفت. گروسو دست به كار شد. او در دقیقه ۹۰ خود را به زمین انداخت تا داوران یك بار هم به ضرر تیم هیدینك تصمیم بگیرند. اصلاً مهم نیست چند نفر طاقت دیدن صحنه پنالتی توتی را نداشتند. او پس از آنكه توپ را به چهارچوب دروازه چسباند، انگشت به دهان دوید. چرا؟ چون می خواست تولد اولین فرزند صمیمی ترین دوستش را اعلام كند! حركت كاپیتان رم، زیباترین صحنه حاشیه ای جام نام گرفت و نشان داد فقط بچه های احساساتی مدیترانه قادرند فراز و فرود زندگی روزمره را در چمن سبز به نمایش بگذارند.حریف مرحله یك چهارم نهایی، اوكراین نام داشت.
شوچنكو اصلاً «كركری» نخواند زیرا می دانست تیمش در حد و اندازه های مدعی قهرمانی نیست. لوكا تونی، بچه غول دوست داشتنی سیسیل كه برخلاف اهالی جنوب ایتالیا بیشتر در متن بود تا حاشیه، طلسم را شكست و ۲ گل زد. لاجوردی پوشان آسان تر از حد تصور پیروز شدند. اكنون یك نیمه نهایی دیگر در راه بود؛ مقابل آلمانمیزبان!
● آن شب در وست فالن
ژرمن ها هرگز در این ورزشگاه نباخته بودند. تاریخ هم بدجوری روی دور تكرار افتاده بود. ۱۶ سال قبل، آلمان در خاك ایتالیا جام «زرینه بال» را بالای سر برد و این بار لابد نوبت آبی پوشان... می گویند تاریخ معمولاً ۲ بار تكرار می شود؛یك بار تراژیك، بار دیگر كمدی.
در نیمه نهایی سال ۱۹۹۰ شاهدنمایشی از نوع اول بودیم و تابستان ۲۰۰۶ مورد دوم را دیدیم؛ بخصوص هنگامی كه فیلیپ لام پی در پی دریبل می زد و راه به جایی نمی برد. فابیو گروسو در صد و هجدهمین دقیقه شوت زد. لمن هرچه تلاش كرد نتوانست سد راه ورود توپ به دروازه شود. باورنكردنی بود! ایتالیا، قربانی مظلوم آخرین دقایق حساس ترین بازی ها، این بار رقیب را در چنین وضعیتی قرار داد.
گلزن، مانند «تاردلی» (زننده گل دوم بازی فینال جام جهانی ۱۹۸۲) می دوید و فریاد می زد. گفتیم كه تاریخ بدجوری روی دور تكرار افتاده بود... چند ثانیه بعد دل پیه رو با هنر خود بر وجاهت پیروزی لاجوردی ها افزود. صحنه های پایان بازی را فراموش كرده اید؟
ورزشگاه تحت تأثیر آن موزیك غمگین آلمانی ها،احساساتی شده بود؛ درست مانند ۲۲ بازیكن میدان كه بدون استثنا اشك می ریختند.شادی كاملاً ساده و نه تحریك آمیز همتیمی های توتی به تاریخ فوتبال پیوست. موسیقی متن نیمه نهایی زیباترین سمفونی جام محسوب می شد. كجایی آقای موتزارت؟ وقتی به فینال می روید، باید قهرمان شوید. ایتالیا و لیپی این نكته را می دانستند. فرانسه اصلاً نمی خواست جام را به رقیب تقدیم كند.
اگر زیدان در تركیب خروس های آبی نبود، آنها به منفورترین رقیب تبدیل می شدند اما وجود زیزو كه در جام ۲۰۰۶ با حركات جادویی خود، هواداران فوتبال را از صندلی ها بلند كرد، دلیل كافی دوست داشتن فرانسه محسوب می شد. او در بازی نهایی با یك ضربه «چیپ» بوفون را به تسلیم واداشت.
فقط بهترین بازیكن فوتبال می توانست برترین سنگربان جام را تحقیر كند و فقط برترین دروازه بان دنیا قادر بود ضربه سر زیبای بزرگترین فوتبالیست جهان را دفع كند. در فاصله این ۲ اتفاق، ایتالیا توسط ماتراتزی به گل تساوی رسید. وقت اضافه، كاملاً «اضافی» بود! در ضربات پنالتی «ترزگه» ناموفق عمل كرد. دومه نش خرافاتی قبل از آغاز جام اعتقاد داشت طالع ترزگه «نحس» است و او عاقبت كار دست فرانسه خواهد داد. واقعاً هم چنین شد.
بازهم بگویید خرافات در زندگی امروز جایگاهی ندارد! به هر حال ضربات پنالتی یكی یكی درون چهارچوب قرار گرفت.عكس العمل ایتالیایی ها پس از نواخته شدن ضربه پیروزی بخش گروسو، یادگاری دیگر در جام باقی ماند. صورت پیرلو نشان می داد او، آن لحظه گویی در سیاره دیگری حضور دارد. می گویند اگر آرمانی را پیدا نكردید كه حاضر باشید به خاطر آن جان خود را فدا كنید، لیاقت زندگی را نخواهید داشت. دار و دسته لاجوردی ها به زیباترین شكل ممكن این جمله زیبا را معنا كردند.جملات ایتالیایی ها در پایان بازی هم سرشار از احساس و احترام به رقیب بود.
● آن جملات مشهور
پیرلو گفت به زمانی برای تطبیق با واقعیت نیاز دارد. كامورانزی از اینكه چرا همتیمی هایش زودتر از موعد مقرر موهایشان را كوتاه كردند، گله داشت. توتی اظهار داشت ایتالیا وارد تاریخ شد.یاكینتا از اینكه در ضیافت پنالتی ها نوبت به او نرسید، خوشحال بود. بوفون ادعا كرد چند ساعت در عالم خلسه بسر می برد.
جالب ترین اظهارنظر را از«فابیو گروسو» زننده پنالتی قهرمانی ایتالیا شنیدیم. او لحظات پرتب و تاب و عزیز فتح جام را به همسر و فرزندانش تقدیم كرد.اگر فرانسه قهرمان می شد، مربی این تیم ازتاكتیك های مؤثر خود می گفت.
چنانچه آلمانِ میزبان بر جام بوسه می زد، بالاك از هواداران تشكر می كرد و سپس درباره بایرن مونیخ می گفت. سایر تیم ها هم مانند ایتالیایی ها راز و رمز بیرون ریختن احساسات را نمی دانستند. حتی جشن قهرمانی آبی ها هم متفاوت به نظر می رسید. هلی كوپتری كه ۳ نوع دود به رنگ پرچم ایتالیا در هوا پخش كرد و ازدحام مردم كنار بنای قدیمی «كلوزیوم» سراسر جهان را تحت تأثیر قرار داد.
● آنچه از قهرمان جهان آموختیم
ستاره های جام جهانی گذشته، تنها در میدان فوتبال ندرخشید. بوفون با آن كفش كابویی، پیراهن یقه باز و چهره كاملاً سینمایی، شغل نیمه وقت (نجاری) را فراموش نكرد. نه اینكه خود به پول نیاز داشته باشد بلكه به این خاطر كه كودكان بی سرپرست می توانند با درآمد وی، یك زندگی عادی داشته باشند.
فابیو كاناوارو، كاپیتان تیم قهرمان جهان و سرآشپز پیتزافروشی نیز هدف مشابهی را دنبال می كرد. پیرلو شغل آبرومندی دارد اما او هم حاضر شده پول حاصل از نواختن گیتار را به فقرا اختصاص دهد. مسأله تنها در حس همدردی خلاصه نمی شود. احترام به رقیب شكست خورده درس بزرگتری بود.ایتالیایی ها هرگز هیچ كدام از رقبای خود را تحقیر نكردند.
غنا، بازنده حتمی اولین بازی و با آلمان میزبان تفاوتی نداشت. اشاره به اینكه قهرمان جهان تنها تیم فوتبال دنیا محسوب می شود كه با قلب خود بازی می كند هم تكراری به نظر می رسد؛ درست مانند همه آنچه در سطور بالا خواندید چون هواداران پرشمار فوتبال ایتالیا قبل از درك این واقعیات به حقیقت رسیده اند!گفتیم هواداران... آنها یك ماه از سال گذشته را به ایتالیا اختصاص دادند.
در بیداری بر سر بازیكنان محبوب خود فریاد كشیدند و در خواب، رؤیای قهرمانی را دیدند. غم ها، شادی ها و لحظات تلخ و شیرین آنها «لاجوردی» باقی ماند. شاید هم، اكنون با گذشت یك سال توأمان فوران كرده باشد... به هر حال آنها بردند، اشك ریختند، شادی كردند و رفتند اما خاطراتشان زیر سقف ورزشگاه برلین و در قلب هواداران، جای ماندگاری یافت.لحظه جادویی فرا رسید. قلب ایتالیا زیر پای گروسو بود.
حلقه اتحاد نیز از فرط هیجان گسسته شد. گروسو علاوه بر چسباندن توپ به تور دروازه، قلب هواداران فوتبال ایتالیا از ناپل و میلان تا دورترین نقاط دنیا را به هم اتصال داد... ایتالیا، قهرمان جهان. یادش بخیر!

منبع : روزنامه ابرار ورزشی