تار زندگی - LIFE ON A STRING

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : آلمان، انگلستان، چین
محصول : دانلد رنواد
کارگردان : چن کایگه
فیلمنامه‌نویس : شی تیشنگ و کایگه، بر مبنای داستان کوتاهی نوشتهٔ تیشنگ
فیلمبردار : گو چانگوئی
آهنگساز(موسیقی متن) : کو شیائو سونگ
هنرپیشگان : لیو ژونگ‌یوان، هوانگ لئی، شو کینگ، ما لینگ، یائو ارگا، ژانگ جین ژان، ژانگ ژنگیوان، ژونگ لینگ

نوع فیلم : رنگی، ۱۲۰ دقیقه


ـ شمال غربی چین، نوازندهٔ پیر و نابینائی (ژونگ یوان) که دهقان‌ها برایش احترام زیادی قائلند، همراه با ̎شیتو̎ (لئی) شاگرد جوان و سرکشش در سفر است. پیرمرد با این اعتقاد زنده است که روزی به کمک نسخه‌ای که در داخل سه تارش پنهان است، بینائی‌اش را باز خواهد یافت؛ ولی استاد خودش در بستر مرگ به او آموخته که این نسخه وقتی کارآئی دارد که او در طول زندگی ۱۰۰۰ سیم پاره کرده باشد. او تا به حال ۹۹۵ تا از هم گسسته ولی مشکل اینجاست که پایان عمرش هم نزدیک است. پیرمرد و ̎شیتو̎ وارد دره‌ای می‌شوند که صحنه رقابت میان دو دستهٔ ̎لی̎ و ̎سان̎ است. ̎شیتو̎ با دیدن عده‌ای دختر سرشاد روستائی، تمرکز حواسش را از دست می‌دهد و به رغم مخالفت پیرمرد ، رابطه‌ای صمیمی با ̎لانشیو̎ (کینگ)، دخترکی روستائی برقرار می‌کند. وقتی بین دو دسته رقیب درگیری به وجود می‌آید، ̎لانشیو̎ از پیرمرد تقاضا می‌کند با موسیقی خود پادرمیانی کند و به جدال آنان پایان می‌دهد. یک روز پیرمرد به تنهائی به میانهٔ صحرا می‌رود تا برای خود بنوازد و وقتی سازش را به زمین می‌گذارد، گرمای خورشید باعث می‌شود تا هزارمین سیم هم پاره شود. پیرمرد به شهر می‌رود تا نسخه‌اش را بپیچد. پدر ̎لانشیو̎ به کمک تعدادی از اهالی دهکده، ̎شیتو̎ را به خاطر رابطه با دخترش به باد کتک می‌گیرند. بعداً ̎لانشیو̎ نامه‌ای به دست ̎شیتو̎ می‌دهد و خودکشی می‌کند. در داروخانه، پیرمرد متوجه می‌شود که نسخه‌اش در واقع یک ورق کاغذ سفید است. پیرمرد در بازگشت بادبادکی را به عنوان هدیه برای ̎شیتو̎ می‌آورد. همان شب، پیرمرد برای آخرین بار برای روستائیان می‌نوازد. ̎شیتو̎ پس از دفن استادش، نامهٔ ̎لانشیو̎ را در تارش پنهان کرده و به جاده می‌زند و بادبادک به آسمان می‌رود.
ـ تار زندگی دقیقاً آن چیزی نیست که تماشاگر از کایگه انتظار دارد. کایگه در داستان به ظاهر ساده‌اش، سعی فراوانی می‌کند تا حرف‌های روشن فکرانه و اندکی هم عارفانه بزند و البته این موضوع خیلی هم به چشم نیاید. اما با این شیوه، او هم همان راهی را می‌رود که در این سال‌ها ژانگ بیمو به خاطرش مورد سرزنش‌های فراوان قرار گرفته، فیلم البته تصویری‌تر و بهتر از آن چیزی است که از یک فیلم کلاسیک پر موسیقی توقع می‌رود، اما شهرت کایگه قاعدتاً به سبب ساخت یک فیلم عرفانی شهار زده نبوده و او ثابت کرده می‌تواند بسیار بهتر از اینها باشد.