مصاحبه Interview

▪ کارگردان: استیو بوسمی.
▪ فیلمنامه: تیودور هولمن، استیو بوسمی، دیوید اسکچتر.
▪ مدیر فیلمبرداری: تامس کیست.
▪ تدوین: کیت ویلیامز.
▪ طراح صحنه: لورن ویکز.
▪ بازیگران: سیه نا میلر[کاتیا]، استیو بوسمی[پی یر پده رس]، مایکل بوسمی[رابرت پده رس]، تارا الدرس[مگی]، مالی گریفیث[پیشخدمت].
▪ ٨٤ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ آمریکا. نامزد جایزه بهترین بازیگر زن از مراسم روحیه مستقل، نامزد جایزه بهترین بازیگر زن از انجمن منتقدان فیلم لندن.
▪ ژانر: درام.
پی یر خبرنگار جنگی، با اعصاب خردکن ترین پیشنهاد کاری از سوی سردبیر عصابی اش روبرو می شود. او باید رپرتاژ و مصاحبه ای با یکی ازستارگان سریال های آبکی تلویزیون به نام کاتیا انجام دهد.او نه فقط در مورد کاتیا هیچ نوع اطلاعاتی ندارد، بلکه نسبت به دنیای ستارگانی چون او نیز بی اطلاع است.
پس از ملاقات اول این دو نفر در یک رستوران، مشخص می شود که هیچ کدام قادر به تحمل دیگری نیست.
اما زمانی که از رستوران خارج می شوند، اتومبیل کاتیا با پی یر تصادف کرده و آن دو مجبور می شوند تمام شب را در آپارتمان کاتیا بگذرانند. شبی که در پایان آن چیزی فراتر از انتظارشان نهفته است....
● چرا باید دید؟
استیو بوسمی متولد ١٩٥٧ بروکلین بازیگر ایتالیایی/ایرلندی-آمریکایی تبار از نیمه دهه ١٩٨٠ وارد دنیای نمایش شد، اما یک دهه بعد با فیلم های سگدانی و لبوفسکی کبیر به عنوان بازیگر با استعداد نقش های مکمل شناخته شد.
وقتی به گفته خودش صاحب تجربه ای قابل اطمینان شد، از مقابل دوربین به پشت دوربین سفر کرد و اولین فیلمش را در ١٩٩٦ به نام Trees Lounge ساخت. Animal Factory در سال ٢٠٠٠ او را به عنوان کارگردانی صاحب استعداد به منتقدان قبولاند، اما سومین فیلم بلندش جیم تنها که با هزینه تنها ٥٠٠ هزار دلار ساخته شده بود، نامزد جایزه داوران جشنواره سندنس شد.
با این فیلم بوسمی به عنوان فیلمسازی مستقل و قابل اعتنا در سرتاسر دنیا شناخته شد، اما مصاحبه که دو سال پس از جیم تنها و با شرکت خود او ساخته شده، فیلمی در اندازه های آثار پیشین او نیست. البته این بدین معنا نیست که باید به راحتی از کنار آن گذشت.
چون مصاحبه که بر اساس فیلمی از تئو وان گوگ[کارگردان هلندی که توسط اسلام گرایان به قتل رسید] هر چند فیلمی به شدت متکی بر دیالوگ است و در مکان های محدود و بسته می گذرد، اما واجد حرف هایی جدی است.
یک درام روانشناختی درباره دو موجودی که اجباراً ساعت هایی را با هم می گذرانند. اولی خبرنگاری است که همیشه کارهایی جدی انجام داده و دومی دختری است که همواره خواستار آن بوده که جدی اش بگیرند!
مصاحبه تحمیلی فیلم در واقع حکم جلسه گفتار درمانی را برای هر دو طرف دارد. فیلمنامه به شکلی هوشمندانه بر اساس دوئت های کلامی خلق شده و هر دو طرف از آغاز واقفند که وارد یک بازی شده اند. هر دو به نوبت در این بازی برنده یا بازنده می شوند و بیننده را مهیای دیدن غافلگیری پایانی فیلم می کنند.
با این حال تماشاگر حتی در میانه کار لحظاتی شک می کند که آیا این دو در برابر هم نقش بازی می کنند یا به شکلی صمیمانه رفتارهای واقعی خود را بروز می دهند.
فیلم با کلیشه های خبرنگار خودخواه و دختر موطلایی احمق چندان سر و کاری ندارد، با این حال عاری از شیطنت نیز نیست. از بازی بوسمی حرفی نمی زنم، اما برای دیدن بازی حیرت انگیز سیه نا میلر که ستاره اش در حال درخشیدن است، باید این درام قدرتمند را دید. درامی که قادر به تحمل سنگینی دیالوگ های پیچیده خود نیست!

امیر عزتی

منبع : موج نو