در اردوی تیم ملی چه گذشت؟

ما ایرانی ها عادت نداریم برای تیم بازنده مان كف بزنیم؛ حتی اگر تیم مان خوب بازی كرده باشد و بازنده ای سربلند باشد. تیم ملی در ورزشگاه بوكیت جلیل شهر كوالالامپور بازی را در ضربات پنالتی باخت و به هیچ عنوان مستحق شكست نبود، چرا كه اگر ضربه علی كریمی گل می شد یا شوت جواد نكونام ۱۰ سانتیمتر این طرف تر بود، الان كره را برده بود و همچنان در مالزی می ماندیم و خودمان را برای بازی نیمه نهایی آماده می كردیم.
در ورزشگاه بوكیت جلیل آسمان هم به حال ما می گریست؛ كره ای های شادمان و خوش شانس پایكوبی می كردند و تماشاگران این تیم هم در این جشن سهیم بودند اما تماشاگران ایرانی مات و مبهوت ایستاده بودند و انگار رمق نداشتند برای تیم خود كه ۱۲۰ دقیقه جنگیده بود و تیم برتر زمین بود كف بزنند.
در چنین فضایی بغض چند بازیكن تركید؛ اول آندرانیك تیموریان بود كه زیرباران دراز كشید و همان صحنه ای را مقابل ما ساخت كه پیش از این از خود او در ورزشگاه لایپزیگ دیده شده بود. آندرانیك اشك می ریخت و لابد ته دلش به بخت بد خودش لعنت می فرستاد. دومین تجربه تلخ زندگی فوتبالی آندو چه زود رقم خورد. آندرانیك روی زمین افتاده و نكته جالب اینجاست كه رحمان رضایی با صورتی خیس اشك بالای سرش می آید و می گوید: «آندو جان بلند شو! خسته نباشی، همه چیز تمام شد» و بغضش می تركد و آندو را در آغوش می گیرد و های های ...! لابد رحمان هم پیش خود فكر می كند كه چرا تقدیر اینگونه رقم خورد تا بازی آخر ملی اش، غمبار و تلخ باشد. رحمان كه خاطرات تلخ و شیرین فراوانی با پیراهن شماره ۵ تیم ملی داشت، حتماً دوست نداشت كه با شكست از تیم ملی كنار برود اما تقدیر اینگونه رقم خورده بود.
رحمان و آندو سرشان پایین است و از كنار وحید هاشمیان و رسول خطیبی رد می شوند كه رسول هم نفسش بند آمده و در حالی كه دست های وحید را زیر شانه اش ستون می بیند، هق، هق می زند و مدام می گوید: «شرمنده ام... شرمنده ام!»
رحمان و آندو دم در رختكن هستند كه جواد كاظمیان هم به جمع آنها اضافه می شود. جواد بیشتر از همه غصه می خورد و مثل ابر بهاری می بارد. البته جواد اعتراض هم دارد: «بی وجدان حق مرا خورد. باید فیكس بازی می كردم. هیچ وقت تااین حد پرانرژی وباانگیزه نبودم، حق مراخورد،حق مراخورد و ...!»
البته هستند بازیكنانی كه پس از این شكست ژست حق به جانب گرفته اند و علی رغم چهره غمگین، ته دلشان می خندند؛ چون بازی نكرده اند و با این نتیجه جدایی امیر قلعه نویی را محتمل می دانند.
آنها ورزشگاه را ترك می كنند و تا آخر شب هیچ كس از اتاقش بیرون نمی آید تا صبح كه سر میز صبحانه بازیكنان با چشم های پف كرده حاضر می شوند. قلعه نویی با دكتر نصیری و چندنفر دیگر سر یك میز نشسته و هنوز اخم هایش را باز نكرده و جواب سلام هیچ كس را هم نمی دهد؛ حتی آنها كه خوب بازی كرده اند. بعد از صبحانه، عده ای شاد و خندان به بازار می روند تا سوغات بخرند و آنهایی كه در ورزشگاه بوكیت جلیل می گریستند، ترجیح می دهند تا آخر شب در هتل بمانند و در خلوت به رؤیای از دست رفته قهرمانی فكر كنند.

جواد حسینی

منبع : روزنامه ایران ورزشی