امام‌زاده سلطان عطابخش ، اصفهان

این آرامگاه بیرون از دروازه قدیم اصفهان - كاشان قرار دارد و به یكی از فرزندان موسی بن جعفر (ع) منسوب است. بنای اصلی این بقعه، به دوره آل‌بویه (447-320 هـ.ق) تعلق دارد. سردرِ قدیمی و قسمتی از صحن وسیع آن بر اثر احداث خیابان از بین رفته است. ایوان بزرگ مدخل بقعه، سقف، رواق، تاق زیرگنبد و همچنین صفه‌ای كه در انتهای محوطه داخل حرم،‌ مقابل درِ ورودی قرار دارد با گچ. مقرنس‌كاریِ برجسته و نقاشی شده است. قبر امام‌زاده كه در میان صندوق چوبی ظریفی قرار گرفته، سابقاً با كاشی‌های نفیس قدیمی پوشیده شده بوده كه اكنون اثری از آن‌ها دیده نمی‌شود. بقعه یك جفت درِ چوبی كنده‌كاری شده است و بر كتیبه پایین دو لنگه آن، به خط ثلث تاریخ‌های 959 و 962 هـ.ق حك شده است.
نقاشی‌های سقف ایوان و غرفه‌های داخل حرم، كار طاهر، نقاش و شاعر هنرمند معروف كاشانی است كه قبر وی نیز در ایوان جلوی بقعه قرار گرفته است. در رواق‌‌های اطراف صندوقِ قبر امام‌زاده، قبور برجسته متعددی وجود دارد كه با سنگ‌های بلند و كاشی‌های خشتی منقش یا معرق بسیار زیبایی پوشیده شده است و روی آن‌ها، آیات قرآن و نام چهارده معصوم نقش بسته است. تاریخ‌های این قبور، از سده نهم هجری به بعد است و روی یكی از قبرهای برجسته كه با كاشی معرق بسیار ظریف و خوش‌رنگی تزئین یافته، بعد از صلوات دوازده امام، به خط ثلث زرد طلایی‌رنگ در زمینه سرمه‌ای جمله : «وفات سلاله السادات جلال‌الدین بن سیداحمد كاشی فی سنه ثلاث عشرین و تسعمانه» (932 هـ.ق) نوشته شده است. بر سنگ قبر دیگری نیز عبارت «وفات یافت میرزا ضیاءالدین خواجه شمس‌الدین لاهیجانی سنه سبعه ثمانین و تسعمانه» (978 هـ.ق) دیده می‌شود.
این بنا به شماره 941، در زمره آثار تاریخی به ثبت رسیده است.