یک عمر آرزو

در ابتدای دوران ازدواج، مستأجر بودند و ایام سختی را پشت سر می گذاشتند. همیشه آرزو می كرد ای كاش در بیابان ها چادرنشین بود، اما مستقل . تا اینكه وضع شوهرش بهتر شد و آپارتمانی كوچك به صورت قسطی خریدند. بچه دار شدند و بچه ها بزرگ و بزرگتر، خانه هم بزرگتر شد، یك خوابه به ۲ خوابه تبدیل شد و بزرگتر، تا زمان مرگ شوهرش فرا رسید، خانه و مایملك فروخته شد و فرزندان ارثیه را بین خود تقسیم كردند، اقامت مادر نیز بین فرزندان تقسیم شد. در حالیكه او باز در این آرزوست كه، ای كاش در بیابان ها چادرنشین باشد، اما مستقل .
اكبر علیزاده اعتمادی

منبع : همشهری