تغییر یک نسل قدیمی

علی دایی را می توان زاییده تغییر نسل دانست، پسرک ترکه ای بلندقدی که سبیل داشت و موهایش را به سبک جوانان دهه هفتاد، هوایی می زد و تبحر خاصی در ضربات سر از خودش بروز داده بود. بعد از آنکه دایی خود را در همان ده دقیقه ای که در بازی برابر عمان در مقدماتی جام جهانی ۹۴ به جای مرفاوی به بازی آمد و خود را آنچنان نشان داد تا لیاقتش را به پروین تحمیل کند و در دوره های بعد ستاره تیم ملی باشد، مربیان مختلف از پروین و استانکو تا مایلی کهن به امثال دایی در تیم ملی بها دادند و نهایتا این آخری(مایلی کهن) از پیوس و بسیاری از هم دوره ای هایش صرف نظر کرد تا سیکل تغییر نسل ملی پوشان بزرگسال را از تیم ملی امید کپی برداری کند و با جوانانی آینده دار نظیر باقری، مهدوی کیا، نکیسا، میناوند، سعداوی و پاشازاده به معرفی دریای بیکران بازیکن سازی فوتبال ایران بپردازد.
بیش از سی سال از آخرین قهرمانی فوتبال ایران در جام ملتها می گذرد و در طی این سال ها نه تنها به توسعه دست نیافتیم بلکه درجا نیز زده ایم.
تکیه بر نتیجه گرایی محض وپایین آمدن آستانه تحمل جامعه ایرانی موجب شده بود که درجا زدن فوتبال ایران تبدیل به عادتی دیرینه شود و مدیریت های مقطعی بدون برنامه ریزی مناسب و استراتژی مشخص تدوین شود.
-علی دایی به عنوان یکی از گزینه های مناسب داخلی سرمربیگری تیم ملی بر مصدر کار قرار گرفت. مردی با خصوصیات اخلاقی منحصربفرد و خوی تند در مقابل خبرنگاران که کمتر قادر بوده در مقابل جریان های مخالف، سعه صدر از خود نشان دهد.
او اگرچه در عرصه بازیگری تبدیل به مردی بی همتا در دنیای گلزنی جهان شد اما راهی که او در مربیگری در پیش گرفته نیز چندان عمومیت ندارد. دایی یک تنه در مقابل ستارگان ایستاده و حضورشان را منوط به میزان آمادگی و از همه مهمتر «نظم» می داند و حاضر نیست شخصیت تیم ملی را بخاطر لژیونرهایی که نه آماده اند و نه منظم و تنها یک" اسم " دارند زیر سئوال ببرد. او غیبت عقیلی آماده را بر نمی تابد و در مقابل کریمی مصدوم و نا آماده را که با تیم تمرین نکرده است را نمی خواهد، دلایل واهی رضایی را مورد قبول نمی داند و حاضر به جدایی جباری از طریق واسطه ها نیست و اینگونه دیسیپلین و شیوه کارش را به همگان گوشزد می کند.
تغییر نسل تیم ملی با دایی انجام می شود و این تیم دوران گذار را با شدت و مشقت های فراوان پشت سر می گذارد. او چشمانش را باز گذاشته و لیگ را می بیند و به دنبال بازیکنان تاکتیکی، کارگر و سرباز است تا تیمش را بر اساس توانمندی های تاکتیکی و چارچوب فکری خود بسازد.
روزگاری رنسانس پیرمرد اخلاق «پرویز دهداری» پاسخی جز «سنگ» نگرفت و امروز تغییرات دایی جوابی جز «اعتراض» و «توهین» نمی گیرد.
اما نقطه مشترک هر دو استقامت در تصمیمیست که گرفته اند و در پی نهادینه ساختن آن بودند و هستند. سرمربی جوان تیم ملی پایه های تیمی آماده را در افریقای ۲۰۱۰ و جام ملتهای بعدی می گذارد و حمایت از این ایده می تواند موفقیت های خوبی را برای کشورمان به ارمغان بیاورد.
بی تجربگی دایی و مشی سیاستمدارانه او در قبال تصمیماتش را ببخشایید، او نیاز به زمان برای تثبیت و کسب اعتماد دارد و این مهم قدم به قدم شکل می گیرد، هرچند معتقدیم اصلاح دایی و تفکراتش برای تیم ملی در سایه انتقاد میسر خواهد بود،اما خود منتقدین نیز خوب می دانند که از انتقاد تا له کردن فاصله بسیار است...

علی عالی

منبع : روزنامه ابتکار