آواز صنوبر ها

صنوبر های سر چهارراه چه آوازی می خوانند؟ آنها از باران می گویند. تاکی؟ تا هنگامی که آخرین برگ از فراز فرو آید. این شعر «ادوارد تومار» نگاهی رومانتیک به رویش دارد. برگ های رها و سبک صنوبر هایی که در برابر هر نسیمی می رقصند و می خوانند. گاهی آدم هایی که عاشق می شوند؛ درختی به یادگاری می کارند و در گذشته ها نیز عاشقان بر تن درختان اشکال و حرف های عاشقانه می نوشتند. اما نباید به درختان تنها از پنجره شاعرانه نگاه کرد. درخت یکی از منابع زیستی به شمار می رود. در جهان دیگر هیچ جای کشف نشده ای، وجود ندارد و این به مفهوم بالا رفتن آگاهی ساکنان سیاره ما نسبت به پیرامون خود از جمله مسائل زیست محیطی است.
ارتباطات فراگیر؛ مردم را دورافتاده ترین روستاهای آفریقا را در جریان آنچه بر سر یخ های قطبی می آید، قرار داده است. بنابراین دیگر کار از سخنرانی پیرامون فواید درخت گذشته است. اکنون هنگام آن است که مردم در مورد نقش درختان در خنک شدن زمین اندیشه کنند. امروزه یکی از وظایف دولت ها بردن سطح آگاهی مردم در مورد حوزه های اقتصادی و دولت هایی است که بیشترین سهم را در گرمایش و آلودگی زمین دارند. افزایش این آگاهی اصولی ترین حمایت آشکار و مستقیم از درختان و فضای سبز است اما برخی دولت ها از جمله آمریکا در این زمینه نمی توانند فعالیت روشنگرانه ای داشته باشند زیرا خودشان بیشترین سهم را در آلودگی سیاره و گرم شدن آن دارند.
رویش پررمز و راز درختان از دیر باز در اندیشه آدمی تاثیرات ژرفی برجا گذاشته است. به طوری که درختان در تمامی فرهنگ ها موجوداتی اسطوره ای اند. این باورهای دیرین در فرهنگ ایرانیان مکان ویژه ای دارد. ایرانیان درخت را به عنوان نماد آفرینش تقدیس کرده اند اما در طول تاریخ نه در ایران بلکه در سرزمین های دیگر درختستان ها مورد بی مهری ناخواسته انسان و در بسیاری از موارد دستخوش دگرگونی های آب و هوایی شدید شده اند. در کتاب مقدس عهد عتیق شواهد تاریخی از درختستان ها و بیشه زار هایی وجود دارد که امروز تبدیل به صحرا های خشکی شده اند. در این کتاب گاهی آدم ها تهدید به رها شدن در بیشه زار های پر از شیرهای درنده می شوند که در حال حاضر سرزمین های خشک اردن را تشکیل می دهد.
در طول تاریخ حیات، درختان فراز و نشیب بسیاری داشته اند. اما امروز افکار عمومی جهان نسبت به حفظ و توسعه جنگل ها و درختان حساس تر شده است. در حال حاضر در کشور ما نیز روند احیا بر تخریب پیشی گرفته است و آهنگ برداشت از جنگل ها کند شده و از یک متر مکعب در هکتار به ۸/۰ مترمکعب در هکتار رسیده است. این نوید خوبی برای کسانی است که می خواهند یک میلیون و ۹۱۲ هزار هکتار جنگل های شمال کشور را حفظ و توسعه دهند. گویا آواز صنوبرهای تشنه را نخست مردم و آنگاه تصمیم سازان شنیده اند.

محمود اشرفی

منبع : روزنامه سرمایه