آلودگی ماهی‌ها

ماهی‌ها تازه به علت فعالیت پزودوموناس‌ها، قلاوباکتری‌ها، آئروموناس‌ها، بر روی باکتری‌ها و میکروکوک‌ها فاسد می‌گردند.
ماهی‌هائی که از نزدیکی سواحل صید می‌گردند همچنین صدف‌های خوراکی، میگو و خرچنگ آلودگی‌های زیادی پیدا نموده و به مقدار آلودگی آنها در طول نگهداری بعد از صید جابه‌جائی، حمل و نقل و تخلیه و توزیع افزوده می‌شود.
اگر ماهی‌های صید شده با رعایت بهداشت و در محیط سرد نگهداری گردند خطراتی برای سلامتی به‌وجود نمی‌آورند ولی اگر زنجیره سرمازائی قطع گردد میکروارگانیسم‌های مختلف از جمله ویبریوپاراهمولی تیکوس به‌شدت تکثیر حاصل نموده و مسمومیت غذائی مصرف‌کنندگان را موجب خواهند شد. گروهی از ماهی‌ها می‌توانند فلزات سنگینی را که در طول زندگی در آب‌های شیرین و یا شور در خود ذخیره نموده‌اند به مصرف‌کنندگان منتقل سازند و یا به‌عنوان میزبان عامل انتقال اقسام کرم‌ها و انگل‌های مختلف گردند.
مصرف ماهی‌های مانده و فاسد شده اختلالات گوراشی شدیدی را به‌وجود می‌آورد که ممکن است در بعضی از مواد موجب مرگ گردد. خطر مسمومیت از ماهی‌های کهنه و آلوده وقتی شدید است که هنوز پیشرفتن گندیدگی به حدی نرسیده باشد که با بوی زننده خود مصرف‌کنندگان را از خطر آگاه سازد یعنی به تغییراتی که ماهی‌های مانده و کهنه از خود نشان می‌دهند مصرف‌کنندگان را یاری خواهد نمود که اقلاً از تهیه و مصرف ماهی‌های مانده خودداری نمایند.
ماهی تازه دارای ظاهر تمیز و درخشان با موج‌های رنگی بوده فلس‌های آن به‌سختی کنده شده و باله‌های سفت و مرتب و مرطوبی دارد.
ماهی مانده و کهنه دارای ظاهر کدر و لزج، باله‌های رنگ پریده و سربی رنگ و فلس‌های شل می‌باشد.
ماهی تازه - دارای چشم‌های درخشان و برجسته، مردمک درشت و سیاه، آبشش روشن می‌باشد.

منبع : مطالب ارسال شده