روایت خواب در تاریخ پزشکی

در حقیقت این گوشت پروار موجب خفگی او گشت و جان وی را ستاند. دیونی سیوس (Diony sius) که حاکمی ظالم و خونخوار بود و در قلمرو امپراطوری اسکندر کبیر حکومت می‌راند خروپف جانانه‌ای داشت و در اثر پرخوری و خمر شراب تمام روز خواب‌آلود بود.
جالب است بدانید یونانی‌ها و رومی‌ها برای خواب‌های خود خدایانی داشتند:
هیپنوس مورفوس (Hypnosis morpheus) که هیپنوتیزم و مرفین از اسم او مأخوذ شده‌اند و سومنوس (Somnus) که سومنوگرافی یا خواب‌نگاری از اسم او مستخرج شده است از جملهٔ این خدایان هستند. یونانی‌ها در معبد اسکولوپ اتاق‌های خواب درمانی داشتند که بیماران را از طریق خواباندن درمان می‌بخشیدند.
در متون کلاسیک نیز به خواب و اختلالات آن اشاره شده است. در کتاب ”باشگاه پیک ویک - Pick Wick“ چارلز دیکنز نه تنها به توصیف آقای پیک ویک که چاق و تنومند بودپرداخت بلکه قهرمان دیگری به نام ”جو“ که پسری چاق با صورتی فربه و سرخ و حالت خواب‌آلودی داشت معرفی کرد. ”جو“ غذاهای چرب می‌خورد و ویسکی می‌آشامید و درشکه‌های سلطنتی را در لندن می‌راند، روی افسار اسب می‌خوابید و از این عادت رنج می‌کشید. بعدها مشخص شد که قهرمان داستان به بیماری نارکولپسی دچار بوده است.
نارکولپسی برای اولین‌بار در سال ۱۸۷۷ در یک بشکه ساز تشریح شد. او در حالی که سخت مشغول کار بود ناگهان به خواب می‌رفت.
روبرت کاتون پزشک لیورپول در سال ۱۸۹۹ مرد دامداری را معرفی کرد که به‌طور سریع افزایش وزن پیدا کرده بود و دچار خواب‌آلودگی شدیدی بود. حتی وقتی می‌ایستاد یا قدم می‌زد خواب او را می‌ربود. او دائماً در مغازه‌ٔ خود خوابیده بود و مشتریان و مراجعین از پشت پیشخوان وی را بیدار می‌کردند. دکتر کاتون این مورد را به انجمن پزشکان بالینی لندن ارائه کرد. رئیس انجمن شباهت بین این مورد را با قهرمان دیکنز مورد توجه قرار داد و اصطلاح ”سندرم پیک ویکین“ را برای بیمار به‌کار برد.