عشق را قربانی سراب مکن

عشق به‌معنای آن است که تو دیگری را در ذات خود، هدف بدانی.
دیگری، هرگز وسیله نیست.
وسیله پنداشتن دیگری، غیراخلاقی ترین عمل دنیاست.
این ره‌یافت، در واقع، بنیاد هرچه عمل بد است که در دنیا وجود دارد.
اگر دیگری و دیگران را به‌مثابهٔ وسیله فرض می‌کنی،
پس بدان که بر طریق صواب هستی.
البته دیگران در مقابل شیول برخورد از ابزار انگارانهٔ تو
نسبت به‌خودشان ساکت نخواهند نشست.
آن‌ها روزی طالب سهم خویش و جای خویش خواهند شد.
تو دوست داری دیگری زندانی تو باشد.
تو او را به زنجیر می‌کشی، گرچه زنجیری از طلا،
اما چه اطمینانی به فردا هست؟
ممکن است محبوب تو، فردا تو راترک کند.
انسان نمی‌داند در لحظهٔ آینده چه پیش خواهد آمد.
او خواهان دانستن این موضوع است.
بنابراین، به‌دنبال تضمین می‌گردد.
پس در جست و جوی اطمینان است.
بنابراین، به دنبال تضمین می‌گردد.
او در جست و جوی اطمینان است.
اما کجاست این اطمینان و چه نیازی به آن است؟
فراموش مکن که
همین تضمین و اطمینان است که عشق را می‌کشد.
به زن و شوهرهائی نگاه کن که
عشق را قربانی سراب اطمینان کرده‌اند.
عاشق که از معشوق سفته و مهر و امضای وفاداری نمی‌گیرد!
عشق یا هست و یا نیست. شق سومی ندارد.
آیا حاضری این موجود بخت برگشتهٔ سراپا نیاز و عقده را به اسارت دائم خویش درآوری؟!

منبع:
”عشق پرنده‌ای آزاد و رها“ ـ “اشو“، مترجم: ”مسیحا برزگر“

منبع : مجله شادکامی و موفقیت