پـایـیـز وقتی که بیاید...

«پاییز وقتی که بیاید قاصدک از شاخه خشک جدا می‌شود، تن به باد می‌سپارد و خبررسان می‌شود.»
با بهاری که فرصت به چتر می‌دهد تا باز شود پیش از آنکه ابرها ببارند، سخنی نیست. چه فایده که باران ببارد بی‌آنکه دل نگران قطره‌هایش بوده باشیم تا خیسمان کنند.
بهار در غافلگیری‌اش معنا می‌دهد. در خیره سری آشوبناک نابه‌هنگامش. در سبزی برگ‌های تازه جوانه‌زده درختانش که سیراب آب و هوای تازه‌اند. پاییز، اما اینگونه نیست. صبر جالبی دارد. اینگونه نباشد که پاییز نیست. فرصت می‌دهد که ابری بیاید و آسمانی دلش بگیرد.
پاییز وقتی که بیاید قاصدک از شاخه خشک جدا می‌شود، تن به باد می‌سپارد و خبررسان می‌شود. پاییز وقتی که بیاید مردمان کوه‌نشین زاگرس خدا خدا می‌کنند تا ابر غمگین پر حوصله زودتر ببارد، تا درختان آب تازه بنوشند و بلوط‌ها بر سر شاخه‌ها شیرین شوند.
پاییز که بیاید خرمالوهای این درخت پیر در حیاط مانده آرام آرام رنگ می‌گیرند. فرصت می‌دهد که برگ‌ها تک تک بر زمین بریزند و فرش خاک شوند. اینگونه است که انتظار پاییز شیرین می‌شود. انتظار بارانی که ببارد و هوا تازه تر شود.

منبع : خبرگزاری ایسنا