Pair Gain; بن‌بست اینترنت پرسرعت در ایران

اکنون بدون این که مدیران مخابراتی وقوف داشته باشند به چه میزان و با چه توزیعی، از Pair Gain در شبکه دسترسی استفاده شده است، می‌خواهند گام‌های بزرگی را در راستای خدمات‌رسانی پیشرفته به مشترکان خود بردارند.
در هر کسب‌وکاری، کار مدیران تصمیم‌گیری است اما در اغلب مدیریت‌های ما، مشاهده می‌شود که تصمیم‌گیری، موضوعیتی ندارد زیرا هیچ آلترناتیوی در کنار موضوع مطرح شده برای تصمیم‌گیری وجود خارجی ندارد و تصمیم‌گیری به نفی یا ایجاب آن تک موضوع مطروحه، خلاصه می‌شود! اکثر مدیران نیز بر غلط بودن این نوع تصمیم‌گیری‌ها (میان رد یا قبول تنها یک گزینه) معترف اند اما برای شان تصمیم غلط گرفتن، بهتر از هیچ تصمیمی نگرفتن است. آری به قول حافظ:
طاعت ار دست نیاید گنهی باید کرد
در دل دوست به هر حیله، رهی باید کرد!
ده – پانزده سال پیش، تصمیم‌گیری برای استفاده کلان از Pair Gain، بدون هیچ آلترناتیو و جایگزینی، گشایشی برای مدیران مخابرات به وجود آورد ولی اکنون معلوم شده است که:
▪ یا باید سامانه‌ها و متمرکزکننده‌های Pair Gain را جمع‌آوری کنند تا راه برای توسعه DSL باز شود که به سهم خود، هزینه بر، کاربر و زمان‌بر است!
▪ و یا باید سرمایه‌گذاری‌های چندین میلیون دلاری روی ورود و توسعه DSL را به فراموشی بسپارند!
اما این آغاز ماجرا است!
● Pair Gain چیست؟
در شبکه‌های تلفن ثابت و در بخش دسترسی یعنی شبکه‌ای که یک سر آن اماکن مشترکان و سر دیگر آن، مرکز تلفن است، ازPair Gain روشی برای «تافتگری» یا مالتی پلکــــینگ به منظور انتقال چند گانه سیگنال صوتی، روی یک «زوج سیم مسی تابیده به هم» است به طوری که به توان یک خط مشترک را به چندین اشتراک تلفن، متصل کرد بدون آن که مزاحمتی برای یکدیگر ایجاد کنند. به عبارت دیگر به جای تخصیص هر زوج سیم مسی به یک اشتراک تلفنی، همان اتصال سیمی موجود را طوری چند برابر استفاده کرد که دیگران یا پایانه‌های دیگر نیز بتوانند سهمی از آن داشته باشند. منظور و هدف از به کارگیری Pair Gain ، به واقع، حل موقت و سریع یک مشکل بزرگ سرویس دهی به متقاضیان جدید است و آن نیز کمبود یا نبود خط دسترسی است.
پس یا باید به تقاضاهای جدیدی که با این فقدان روبرو می شوند جواب منفی داد و یا این که باید شبکه دسترسی را توسعه داد که کاری سنگین، هزینه بر و زمان بر است زیرا توسعه فیزیکی شبکه دسترسی نیازمند توسعه اتاق کابل، قاب‌های انشعاب، حوضچه اصلی و حوضچه‌های فرعی، "کافو"ها یا کابین‌های توزیع خطوط مشترکان و کابل کشی خاکی و هوایی، تقویت پست‌ها و مجاری زیرزمینی است. اما Pair Gain ظرفیت شبکه موجود دسترسی را بدون این همه کار دست‌وپاگیر و پرهزینه، افزایش و کسری از هزینه‌های توسعه را به خود اختصاص می‌دهد.
سامانه Pair Gain نوعی PCM (مدوله‌سازی کد پالس) است متشکل از متمرکز کننده یا چند برابرکننده که سیگنال‌های مجزا را در یک سیگنال تجمیعی واحد، یکپارچه و ترکیب می‌کند و هر یک از سیگنال‌های مجزا را به هنگام تحویل به اشتراک مربوطه، از یکدیگر جداسازی می‌کند. برای مثال اگر یک مشترک که دارای خط تلفن در حال کار است نیاز به یک دور نگار (یا فکس) با شماره‌ای مستقل داشته باشد اما مرکز تلفن نتواند زوج سیم مسی جدیدی برای متقاضی بکشد، از یک Pair Gain که دو اتصال مشترک را یکی می‌کند می‌توان استفاده کرد.
استفاده از Pair Gain خیلی زود یعنی حدود چهل – پنجاه سال پیش در اروپا شروع شد و تلقی مدیریت‌های مخابراتی از آن، کاربری موقت به عنوان مسکن و تسکین دهنده لحظه‌ای بود و نه راه‌حل نهایی و شفا بخش! اما وقتی که ۱۰-۱۵ سال پیش این فناوری به صورتی خود کفا در کشور عرضه شد، مدیران وقت شرکت‌های مخابرات، ساده‌انگارانه، در آن منجی خود را دیدند و به جای برنامه‌ریزی برای توسعه فیزیکی گران‌قیمت‌ترین شبکه‌های مخابراتی یعنی شبکه دسترسی، بی برنامه و بدون راهبرد، سامانه‌های Pair Gain را سفارش دادند و وارد شبکه موجود دسترسی کردند.
● سر کنگبینی که صفرا فزود!
اکنون بدون این که مدیران مخابراتی وقوف داشته باشند به چه میزان و با چه توزیعی، از Pair Gain در شبکه دسترسی استفاده شده است، می‌خواهند گام‌های بزرگی را در راستای خدمات‌رسانی پیشرفته به مشترکان خود بردارند:
▪ آقای وفا غفاریان می‌خواهد ACS را برای عرضه Video-On-Demand روی خطوط مشترکان بگذارد و آن را یکی از جالب‌ترین و اولی‌ترین کارهای خود می‌داند اما این کار با وجود Pair Gain نشدنی است!
▪ آقای سلیمانی ( وزیر) می‌خواهد شبکه نسل آتی (NGN) و خدمات شبکه هوشمند (IN ) را به عنوان «وزارت آینده» (!) کلید بزند، بی‌توجه به این که روی Pair Gain هیچ خدمات ارزش افزوده‌ای را نمی‌توان عرضه کرد!
▪ شرکت‌های دولتی مخابرات و شرکت‌های PAP سرمایه‌گذاری‌هایی میلیارد تومانی برای عرضه DSL کرده‌اند بی آن که اشراف داشته باشند، به چند درصد از مشترکان به علت Pair Gain پاسخ منفی خواهند داد.
▪ سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی، میلیاردها تومان از بهره‌برداران و فراهم آوران خدمات PAP می‌گیرد و گرفته است بی آن که از قبل آگاهی از موانع موجود داشته باشد و موانع را از پیش پای شرکت‌های PAP و مشترکان بردارد.
▪ مشترکان نیز در انتهای خط، خط خطی می‌شوند چون با یکی از شرکت‌های PAP قرارداد امضاء می‌کنند و پس از یکی دو هفته با خبر می‌شوند که به علت وجود Pair Gain روی خط‌شان نمی‌توانند از «اینترنت پرسرعت» بهره‌مند بشوند!
▪ مدیران مراکز تلفن و کارکنان امور مشترکین این مراکز نیز نامه‌هایی را از متقاضیان DSL دریافت می‌کنند که «PCM موجود روی خط ما را حذف کنید و سیم مسی را به اشتراک ما تخصیص دهید» اما گاهی دستشان بسته است و نمی‌توانند کاری کنند جز جابجایی Pair Gain ولی سر آخر چه؟
استفاده بی‌رویه و بی‌برنامه آن هم به صورت کلان از Pair Gain ، دست همه را بسته است.
● چه باید کرد؟
بدیهی است: باید Pair Gain در اکثر موارد بر چیده شود اما در کدام برنامه پنج ساله، پروژه برچیدن Pair Gain دیده شده است؟
وانگهی در نیمه شب خصوصی‌سازی؟ بیدار شدن و با مشکلی جدید دست و پنجه نرم کردن، نیز کار عاقلانه‌ای نیست! پس چه باید کرد:
ساختن و سوختن!؟ به امید آن که مدیران آتی، فکری عاجل کنند.

عباس پورخصالیان

منبع : اخبار فن‌آوری اطلاعات ایتنا