پیرو

گیاهی درختچه ای است دوپایه، بسیار كوتاه به ارتفاع ۲۰ سانتیمتر تا ۵/۱ متر، متراكم، خوابیده بر روی زمین با شاخه های ریشه مانند نیم خیز كه در گیاهان مسن ارتفاع شاخه های اصلی ممكن است به یك متر هم برسد. پوست شاخه ها به رنگ خاكستری تیره و پوست انشعابات كوچك به رنگ قرمز مایل به زرد بوده و نوك آنها به سمت پایین خمیده است.
برگ ها در چرخه هایی ۳تایی، راست، كوتاه، درفشی و خطی بوده و نوك اغلب آنها به بالا برگشته است. سطح فوقانی برگ با لایه ای مومی پوشیده شده و در امتداد طولی دارای نواری به رنگ سفید است و سطح تحتانی آن ناومانند است. میوه سته مانند، تقریباً كروی بوده كه ابتدا سبزرنگ است و سپس به رنگ قهوه ای متمایل به سیاه درمی آید. سطح میوه غبارآلود و براق است و در سال دوم یا سوم پیدایش می رسد. بخش دارویی این گیاه میوه های آن است. بیشترین مقدار اسانس در میوه های رسیده بنفش رنگ (در مهر و آبان سال دوم پیدایش میوه) یافت می شود. انتشار عمومی این گونه شامل آمریكا، كانادا، اروپا، تركیه، مغولستان، چین، سیبری، كره، ژاپن، قفقاز و ایران است. میوه پیرو دارای ۲- ۵/۰ درصد اسانس است.
این اسانس متشكل از حدود ۷۰ جزء بوده و به طور عمده (حدود ۸۵درصد) از مونوترپنوئیدها تشكیل شده است. پیرو به صورت خوراكی اثر مدر و ضدنفخ داشته و به صورت موضعی در درمان بیماری های روماتیسمی و درد مفاصل مصرف می شود. در طب گذشته اثرات مدر و قاعده آور پیرو را شناخته همچنین آن را در درمان سرفه های مزمن، نفخ و دل پیچه توصیه كرده اند. میوه پیرو در اشخاص مبتلا به بیماری های كلیوی منع مصرف دارد همچنین مصرف این دارو در دوران بارداری ممنوع است زیرا موجب بروز سقط می شود. توصیه می شود میوه های خشك شده پیرو در جای خشك و در ظروف كاملاً دربسته فلزی یا شیشه ای و به دور از نور نگهداری شود.

سحر شهنازی

منبع : روزنامه شرق