انحصارطلبی سیاسی، آفت کارآمدی نظام

خودشیفتگی‌ها و غرور و تعصب‌های بیجا نسبت به افکار و شیوه‌های اجرایی و اداری خود یا جناح دلخواه خود باعث شده است تا عرصة مناسب برای حضور سایر افکار و نیروهای دلسوز و نخبگان کارآمد جامعه فراهم نشود.
انقلاب شکوهمند اسلامی ‌ایران فراتر از هر چیز، انقلابی در ارزش‌ها و هنجارهای مسلط بر عرصه‌های مختلف جامعه بود. یکی از این عرصه‌ها، که انقلاب ارزش‌های خاص خود را در ‌آن ترویج کرد و توسعه داد، عرصۀ مهم اجتماعی و سیاسی جامعه بود.
انقلاب اسلامی‌ارزش‌های طاغوتی و استکباری حاکم بر این عرصه‌ها را، که بر فرهنگ استبدادی و غربزدة دوران ستمشاهی مبتنی بود، از آن‌ها زدود و به جای آن، فرهنگ اصیل اسلامی ‌و ایرانی را جایگزین آن کرد.
از جمله این ارزش‌های نوین، که با پیروزی انقلاب اسلامی‌وارد عرصه‌های مختلف جامعه شد، روحیة تعادل، همکاری و هم‌فکری و مساعی جمعی در همة زمینه‌ها بود.
نقطة اوج این ارزش‌ها در ۸ سال دفاع مقدس فرزندان این سرزمین دیده شد و مردم توانایی و قابلیت فوق‌العادة خود را به همگان ثابت کردند. امروزه متأسفانه می‌بینیم که یک‌جانبه‌گرایی و انحصارطلبی سیاسی به عاملی مهم بر سر راه پویش و بقای این ارزش‌ها تبدیل شده است.
اگرچه ممکن است عده‌ای در شعارها و وعده‌ها به آن پایبندی نشان دهند، اما عملاً و در صحنة اجرایی، شاهدیم که به نفی آنها می‌پردازند. یک‌جانبه‌‌گرایی و خودمحق‌بینی و خودخواهی‌های فکری و عملی نقطة مقابل ارزش‌های بزرگی نظیر هم‌فکری، تعامل و استفاده از خرد جمعی است.
از سوی دیگر، ارزش‌هایی نظیر تواضع، صداقت، کار خالصانه و بی‌ریا و دوری از تهمت و دروغ‌پراکنی از اصول اساسی سیاست‌ورزی اخلاقی‌محور در جامعة اسلامی ‌محسوب می‌شود که انحصار‌گرایی عملاً، به نفی همة این اصول منجر خواهد شد، و ما را از رسیدن به جامعة آرمانی اسلامی، ‌که آرمان و هدف اصلی انقلاب و امام راحل و شهدای گرانقدرمان بود، باز خواهد داشت.
باید همواره به یاد داشته باشیم که امروز و در اوضاع حساس کنونی، کارآمدی نظام اسلامی ‌از اولویت‌های مهم در عرصة سیاسی جامعه محسوب می‌شود. بسیاری از دشمنان نظام و انقلاب چشم طمع دوخته‌اند تا با حربة ناکارآمدی،‌ ناتوانی نظام اسلامی‌را به اثبات رسانند.
از سوی دیگر، شاهدیم که یک‌جانبه‌گرایی نقشی اساسی در ناکارآمد شدن عملی نظام ایفا خواهد کرد، همچنان که در گذشته نیز از نقاط ضعف جدی مدیریت اجرایی جامعه بوده است. خودشیفتگی‌ها و غرور و تعصب‌های بیجا نسبت به افکار و شیوه‌های اجرایی و اداری خود یا جناح دلخواه خود باعث شده است تا عرصة مناسب برای حضور سایر افکار و نیروهای دلسوز و نخبگان کارآمد جامعه فراهم نشود.
امروز نظام اسلامی ‌به تمام نیروهای دلسوز و امتحان پس‌دادة خود برای ادارة جامعه و رفع معضلات و در نهایت، افزایش کارآمدی نظام اسلامی‌احتیاج مبرم دارد و به هیچ‌وجه، روا نیست که فضا به‌گونه‌ای تعریف شود که گروهی از مجاهدان و دلسوزان واقعی نظام، فضا را آن‌قدر مبهم و آلوده ببینند که عطای فعالیت سیاسی را به لقای آن ببخشند و با توجه به نجابت ذاتی و تواضع و خویشتنداری فردی، که از مشخصه‌های مجاهدان و دلسوزان واقعی است، به ناچار عرصه را به مدعیان واگذارند.
در چنین وضعی و در صورت وجود چنین فضای مبهم و آشفته‌ای، مسلماً، بیشترین ضرر و خسران نصیب جامعه و نظام اسلامی‌خواهد شد و بهانة کافی به‌دست دشمنان نظام برای تبلیغ عقاید انحرافی‌شان خواهد افتاد.
در حالی‌که، در صورت ایجاد فضای سالم سیاسی و حفظ حرمت‌ها و ارزش‌ها، هم جامعة ما می‌تواند از نعمت حضور دلسوزان واقعی نظام، که امتحان خود را در سخت‌ترین عرصه‌های مدیریتی و جهادی پس داده‌اند، بهره‌مند شود و هم این عزیزان توفیق آن را خواهند یافت که دین خود را به نظام و انقلاب بیش از گذشته ادا کنند و به این ترتیب، جامعه نیز با شتابی بیشتر به سوی کارآمدی سوق خواهد کرد.

منبع : امید