بوی خوش زن - Profumo Di Donna

سال تولید : ۱۹۷۴
کشور تولیدکننده : ایتالیا
محصول : دین فیلم
کارگردان : دینوریزی
فیلمنامه‌نویس : روگرو ماکاری و ریزی، برمبنای رمانی نوشته جووانی آرپینو
فیلمبردار : کلودیو چیریلو
آهنگساز(موسیقی متن) : آرماندو ترووایولی
هنرپیشگان : ویتوریو گاسمن، الساندرو مومو، آگوستینا بللی، مویرا اورفئی و فرانکو ریچی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۴ دقیقه.


«فاستو» (گاسمن)، افسر میانه‌سال نیروی زرهی، از هفت سال پیش که در حادثه‌ای بینائی و دست چیش را از دست داده، با عمه‌اش در تورین زندگی می‌کند. گماسته هجده‌ساله‌ای به‌نام «جووانی برتاتزی» (مومو) - که بلافاصله از طرف «فاستو» قلب «چپچو» می‌گیرد - مأموریت می‌یابد تا در یک مرخصی یک هفته‌ای همراه «فاستو» باشد. این دو با قطار به جنووا می‌روند و «چیچو» با اطاعت محض از دستورهای «فاستو»، خیابان‌گردی به‌نام «میرکا» (اورفئی) را برای او می‌آورد. بعدتر وقتی «چیچو» تپانچه‌ای را در چمدان «فاستو» پیدا می‌کند، «فاستو» ادعا می‌کند که می‌خواهد مردی را در ناپل بکشد. در رُم، آن دو با محبوبه «چیچو»، «دیانا» عذا می‌خورند و به دیدن یکی از اقوام «فاستو» می‌روند؛ کشیشی که باید برای «فاستو» طلب آمرزش کند. در ناپل، «فاستو» و «چیچو» با مرد نابینای دیگری به‌نام «وینچنتسو» آشنا می‌شوند که گماشته‌ای به‌نام «رافائله» (ریچی) دارد. «چیچو» دل باخته «سارا» (بللی) می‌شود، زن جوانی که «فاستو» پیش از نابینائی، دل باخته او بوده است. با وجود ابراز تمایل‌های «سارا»، «فاستو» اصرار می‌کند که می‌تواند روی پای خودش بایستد؛ مدام به «سارا» بی‌اعتنائی می‌کند، ولی عکس قاب گرفته او را کنار تپانچه‌اش نگه می‌دارد. پس از یک مجلس نوش‌خواری، «وینچنتسو» خودش را با تیر می‌زند؛ ولی «فاستو» متوجه می‌شود که جرأت چنین کاری را ندارد. برای اجتناب از بازجوئی‌های پلیس، «سارا» و «چیچو»، «فاستو» را به خانه روستتائی مادر «سارا» می‌برند؛ «وینچنتسو» در بیمارستان بهبود می‌یابد و پلیس ماجرا را یک تصادف گزارش می‌کند. «چیچو» همراه «رافائل» به پادگان برمی‌گردد و «فاستو» را با «سارا» تنها می‌گذارد. بالاخره «فاستو» به عشق «سارا» پاسخ می‌دهد.
* ریزیِکارگردان و ماکاریِ فیلم‌نامه‌نویش کوشیده‌اند این قصه متکی را بر شخصیتی کم مایه را جانی ببخشند، ولی به جای تزریق احساسات واقعی به فیلم (که به شدت به آنها نیاز دارد)، به موقعیت‌های سکسی / کمدی و کنایه‌های آشنا اکتفا کرده‌اند. ریزی در واقع از معلولیت شخصیت اصلی‌اش استفاده - سا سوء استفاده - می‌کند تا جنبه‌های تحریک‌آمیز و زائد کلامی و بصریِ فیلم را توجیه کند. در واقع اگر صجنه‌های بی‌ربط صرفاً «شیطنت آمیز» را از فیلم برداریم، زمانش به نصف می‌رسد. گاسمن نقش «فاستو»ی نابینا و در عین حال بی‌اخلاق را مطمئن بازی می‌کند ولی راه‌به‌جائی نمی‌برد و رابطه «فاستو - چیچو» هم عملاً پرداخت نشده باقی می‌ماند. در سال 1992 به همین نام به کارگردانی مارتین برست و همکاری آل پاچینو و کریس اودانل بازسازی می‌شود.