تحقیر دستگاه تعلیم و تربیت چرا؟

از فردای روزی که دکتر علی احمدی به‌سرپرستی وزارت آموزش و پرورش منصوب شد، زمزمه‌هایی مبنی بر اینکه این امر برای حل مشکلات دانشگاه پیام‌نور و نه اعتلای آموزش و پرورش است شنیده شد
امروز پس از حدود ۱۰ ماه از انتصاب و اشتغال ایشان به‌عنوان وزیر آموزش و پرورش، این موضوع عینیت بیشتری یافته است.
اگر به‌واقع یک بررسی عمیق و همه‌جانبه انجام دهیم متوجه می‌شویم حضور وی در آموزش و پرورش بدون داشتن هرگونه سابقه‌ای در مدیریت این دستگاه عظیم و گسترده بیش از اینکه منافع جدی و مهمی برای دستگاه تعلیم و تربیت داشته باشد، برای دانشگاه پیام نور مفید بوده است؛
از سرپرستی همزمان ۲ نهاد توسط یک مدیر گرفته تا نگاه بسیار وسیع و مثبت به حل مشکلات فضای آموزشی مراکز پیام‌نور از طرف آموزش و پرورش و سایر نکات که در سیاست‌های جاری اعمال شده است.
اما نکته‌ای که شاید بیش از همه موارد جفا به دستگاه تعلیم و تربیت با یک میلیون و ۱۰۰ هزار فرهنگی است، واردات نیروهای مدیریتی از این دانشگاه برای اداره بخش‌های مختلف وزارت آموزش و پرورش است.
امروز بیش از هر زمان ثابت شده است انتصاب وی مأموریتی ویژه برای ایشان در اعمال سیاست‌های انقباضی به‌منظور کاهش هزینه‌ها و نیروی انسانی و درنتیجه کاهش سهم آموزش و پرورش در هزینه‌های دولت بوده است و نه امتیازی برای حل مشکلات آموزش و پرورش؛
چراکه با حضور علی احمدی، مطالبات همچنان پرداخت نشده، کسری بودجه نجومی و استثنایی بوده و انگیزه و رغبت و نشاط فرهنگیان در حداقل است؛ ضمن اینکه مأموریتی را نیز وی برای خود قائل است و آن اعتلا و توسعه دانشگاه پیام‌نور به هر شکل و روش ولو با تحقیر و تخریب آموزش و پرورش.
اینکه دستگاهی همچون آموزش و پرورش با حجم عظیم نیروی انسانی که تاکنون تامین‌کننده نیرو برای بسیاری از بخش‌های کشور و نهادهای جمهوری اسلامی بوده است، اکنون برای مسئولیت‌های کلیدی خود باید طبق تصمیمات وزیر محترم از دانشگاه پیام‌نور نیرو وارد کند، نشان از نشناختن این وزارتخانه یا تلاش برنامه‌ریزی شده برای تحقیر نیروها و تخریب دستگاه تعلیم و تربیت کشور دارد.
نیروهای جدید به‌دلیل نشناختن و کوتاه مدت بودن مدیریت، زمان لازم را برای شناخت و عمل مناسب، با وجود حسن‌نیت ندارند و بنابراین تأثیر آنان کم و اثرات منفی آنان بیشتر خواهد بود.
به هر حال توصیه مشفقانه به وزیر محترم، درس گرفتن از سرنوشت وزیر قبلی است که با وجود آموزش و پرورشی بودن به‌دلیل دور بودن سالیان دراز از مدیریت آموزش و پرورش و فاصله اطلاعاتی با شرایط روز و غفلت از مسائل اساسی آموزش و پرورش، با چه وضعیتی این وزارت را ترک کرد و لذا محروم نکردن دستگاه تعلیم و تربیت از همه سرمایه‌های انسانی خویش و بهره‌گیری از آنان و بسیج کردن همه برای رشد و اعتلای فرزندان عزیز نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران از ابتدایی‌ترین اموری است که امید است خداوند متعال توفیق آن را به همه دست‌اندرکاران عنایت فرماید.

عباس محمدی‌راد

منبع : روزنامه همشهری