میل به خندیدن

پژوهش‌ها در زمینه علم پزشکی نشان می‌دهد که حتی وقتی که شما وانمود می‌کنید که می‌خندید و یا حتی ادای شاد بودن را درمی‌آورید، بدن شما هورمون‌های شیمیائی شادی بخش تولید می‌کند. باتوجه به قوانین “NLP” (برنامه‌ریزی عصبی ـ کلامی) چه شما از روی دلیلی واقعی بخندید و چه بدون هیچ دلیل واقعی ... چه فکر کاری را بکنید و چه در واقع انجام دهید، بدن شما بین این حالت‌ها تفاوتی قائل نیست ... بنابراین، هرچیزی که منشأ خنده داشته باشد، به تغییرهای فیزیولوژی و شیمیائی در بدن ما منتهی می‌گردد؛ پس دیگر منتظر هیچ کسی و هیچ چیزی نمانید.
بسیاری از هنرپیشگان در سرتاسر دنیا تجربه قانون ‌”ادای چیزی را درآور...‌“ را خوب می‌دانند، بسیاری از وقت‌ها، آن‌ها پس از اجراء یک نقش غم انگیز، احساس بیماری روحی و یا افسردگی واقعی می‌کردند. این تجربه به راحتی و روشنی نشان می‌دهد که چنانچه بازی کردن هم می‌تواند شما را افسرده خاطر کند، نقش شاد بازی کردن هم می‌تواند شما را شاداب و سرحال جلوه نماید. طرح ایجاد کلوپ‌های خنده نیز بر همین مبنا پایه‌ریزی شده است. یعنی اگر جسم در فضای پرهیجان و پر از خنده شروع به همزیستی و هماهنگی نماید، ذهن هم از آن پیروی خواهد کرد. باشگاه‌های خنده در سرتاسر جهان عنصر اصلی خنده و ‌”میل به خندیدن‌“ می‌باشد. اگر شما میلی به خندیدن نشان ندهید، هیچ کس نمی‌تواند در این دنیا شما را بخنداند و به عکس اگر بخواهید بخندید، هیچ کس ...
پس به خاطر داشته باشید خنده یک محرک خودآفرین است. هنگامی‌که شما در یک گروه باشید، خنده به شدت مسری و واگیردار است و به‌خصوص زمانی‌که شما در یک گروه هستید و رابطه چشمی خوبی هم دارید، به‌راحتی خنده واقعی را تجربه می‌کنید. اما همه بدون دلیل خندیده‌ایم، هنگامی‌که کودک بودیم، بارها و بارها این حالت را تجربه کرده‌ایم. وقتی نمی‌توانیم بی‌دلیل بخندیم، به‌دلیل آن است که در قید و بندها گیر افتاده‌ایم، جوهره خندهٔ بدون علت در گسترش روح کودک‌ها و گسترش خلاقیت و تقویت حس شوخ طبعی ما خلاصه می‌شود؛ اگر شما بتوانید بر این جوهرهٔ خنده نائل شوید، خنده را به‌راحتی تجربه خواهید کرد. باور داشته باشید که جوک‌ها نمی‌توانند همیشه ما را بخندانند و داشتن حس شوخ طبعی، کار هرکسی نیست، اگر شوخ طبعی به خنده واقعی هدایت شود، بازگشت آن نیز وجود خواهد داشت، وقتی شما سعی می‌کنید در یک گروه بدون دلیل بخندید، قید و بندهای شما شکسته شده و یک خندهٔ واقعی شکل می‌گیرد. این به طور دقیق همان پیشرفتی است که ما در کلوپ‌های خنده تجربه می‌کنیم، حس شوخ طبعی چیزی نیست که در بدو تولد در ما وجود داشته باشد، بلکه هنری است که با تمرین و ممارست به‌دست می‌آید و در واقع مهارتی اکتسابی است. همان طور که می‌دانید یک کودک می‌تواند روزی ۳۰۰ تا ۴۰۰ بار بخندد، کودک به این دلیل که دارای قدرت حس شوخ طبعی است، نمی‌خندد، بلکه این خنده در طبیعت کودک است که شاد باشد، هنگامی‌که کودک بزرگ می‌شود، در معرض اطلاعات بیشتر، جدیت، خویشتن داری، مسئولیت، ترس و احساس ناامنی گم می‌شود، در نتیجه یک اتفاق معمولی که در هنگام کودکی، جذاب و جالب می‌نمود، دیگر باعث حس خنده نمی‌گردد. برای گسترش خنده، شخص باید قید و بندها و سدهای آهنی را کنار بزند؛ سدهائی که توسط خود شخص، پدر و مادر، جامعه، آموزش‌های غلط و ... در زندگی فرد ایجاد شده است.
یاددادن خنده و ایجاد حس شوخ طبعی در شخصی که قید و بندها فراوانی دارد، مانند باز کردن راه لوله‌ای است که سنگ‌های ریز و درشت در آن گیر کرده و مانع جریان پرفشار آب شده‌اند. حال با همه این توصیف‌ها، جالب است بدانید که خنده چگونه کم کم به‌دست فراموشی سپرده شده است. دانشمندها بر این باور هستند که خنده هر دو فایده پیشگیری و درمان را دارد. به‌نظر می‌رسد که انسان‌ها خنده را فراموش کرده‌اند. بر طبق مطالعه‌های یک روانشناس آلمانی در سال ۱۹۵۰ انسان‌ها روزی ۱۸ دقیقه به طور متوسط می‌خندند؛ اما امروزه با وجود افزایش استانداردهای زندگی به روزی ۶ دقیقه و بلکه کمتر رسیده است. باید مراقب بود، زیرا بر اثر فشارهای زندگی، حس خنده و شوخ طبعی، ما در معرض بیمار شدن است؛ چیزهائی که ۳۰ سال پیش ما را از ته دل می‌خنداند، دیگر حتی خنده کم‌رنگی به لبان ما نمی‌آورند. پس، باور کنید که زمان تحول واقعی رسیده است؛ باید بشتابیم و به کشتی نجات برسیم، باشگاه‌های خنده همان واقعیت نجات از این بحران است. هیچ صحنه‌ای دلچسب‌تر از دیدن قهقههٔ صدها و هزاران نفری نیست که در باشگاه‌های خنده شرکت می‌کنند و از تأثیرهای خنده در زندگیشان و حتی در روابط اجتماعی‌شان می‌گویند.
به امید روزی که در واقع همه مردم ایران عضو واقعی باشگاه‌های خنده باشند.

سید حمیدرضا محتشمی
روانشناس، محقق، اولین مدرس باشگاه خنده در ایران

منبع : مجله شادکامی و موفقیت